پایان عمر ParaLive دوست داشتنی و هشتگ های عزیزش

بازی های پارالمپیک برای ایران فقط آوردن مدال و موفقیت های ورزشکاران شرکت کننده و یا خبر شوک آور فوت «بهمن گلبارنژاد» در مسابقات جاده ای نبود؛ انگار نوعی ادبیات تازه به نثر رسانه ای ایران اضافه کرد.

سه روز پیش از افتتاحیه مسابقات پارالمپیک در ریو، کانال تلگرامی جدیدی زاده می شود؛ «ParaLive». از نامش مشخص بود که می خواهد پوشش دهنده اخبار پارالمپیک و کاروان ایران باشد. این کانال کار خود را در فضای مجازی با کم تر از 30 عضو آغاز کرد. بیش تر آن ها را هم خبرنگاران رسانه های ورزشی در ایران تشکیل می دادند. اما در کم تر از یک هفته، تعداد مخاطبانش به بالای چهار هزارنفر رسید.

آن چه در کانال «ParaLive» خودنمایی می کرد، ادیت دقیق فیلم ها، توضیح کامل برنامه روزانه، مصاحبه با ورزشکاران پیش و پس از هر مسابقه، پوشش تصویری دهکده المپیک و سالن مسابقات و همین طور یک ادبیات تازه با هشتگ هایی نه چندان آشنا بود.

هشتگ های کانال خیلی سریع جای خودشان را در شبکه های اینستاگرام، فیس بوک و تلگرام باز کردند؛ نمونه هایی مثل «#معلولیت_محرومیت_نیست»، «#دخترا_قهرمانن»، «#ماخیلی‌خوبیم»، «#پارالمپیک‌باخت‌نداره همه قهرمانن» و... که پیش از این فقط در صفحه ای مشخص دیده شده بودند. همین طور مثلا برای مسابقات دوم «زهرا نعمتی» و «ساره جوانمردی» هم از هشتگ «#مامنتظردومیش‌_هستیم» استفاده شد.

موسیقی های شاد بعد از هر پیروزی در فرمی جدید قرار گرفتند؛ مثلا برای هر قهرمانی، با استعاره «بر طبل شادانه بکوب»، به بهترین نحو بازی می کردند.

نثر جدید «ParaLive» و پوشش تصویری و خبری فوق العاده مسابقات، قابل قیاس با پوشش خبری ضعیف تیم اعزامی کمیته ملی المپیک به مسابقات المپیک تابستانه نبود. ابتدا این شائبه وجود داشت که «ParaLive» کانال تلگرامی «کمیته پارالمپیک» ایران است اما در روزهای اول مشخص شد که این شبکه خبری توسط یک خبرنگار دختر ایرانی که به مسابقات اعزام شده، به صورت مستقل اداره می شود.

«شکوفه موسوی» متولد سال 1366 خورشیدی است. 12 ساله بود که با نوشتن طنزهای کوتاه و ارسال آن ها برای مجلات «گل آقا»، شانس خودش را برای نوشتن امتحان کرد. یک سال بعد به دعوت تیم سردبیری، به این مجله رفت و همه را شگفت زده کرد. طنازهایی مانند «منوچهر احترامی»، «عمران صلاحی»، «حسین گلستانی»، «پوپک صابری» و «کیومرث صابری» باور نمی کردند نویسنده آن داستان های طنز، یک دختر 13 ساله باشد. قرار شد هفته ای دو روز از راه مدرسه به دفتر مجله برود، داستان هایش را بنویسد و سر درس هایش برگردد.

سال 1384 به دعوت «یاسمن خواجه ای»، به رادیو جوان رفت و برای گروه ورزش این شبکه نویسندگی را آغاز کرد. یک سال بعد وقتی فقط 19 ساله بود، سردبیر برنامه ورزشی «توپ» شد؛ قدیمی ترین برنامه ورزشی «رادیو جوان» با رویکردی طنز (و گاهی طنز تلخ) که هنوز زنده مانده است. او سردبیری تقریبا تمامی برنامه های ورزشی و اجتماعی شبکه جوان را تجربه کرد و در روزنامه ها و مجلاتی مانند «ایران ورزشی»، «تماشاگر»، «چلچراغ» و «همشهری» هم نوشت. شکوفه موسوی خبرنگاری بود که از سوی انجمن جهانی روزنامه نگاران ورزشی برای حضور در سمینار ویژه کمیته جهانی المپیک دعوت شد.

صفحه اینستاگرام او مدت ها است با هشتگ های متفاوتی شناخته می شود. مهم ترین آن ها «#رهاکن_تا_رهاشی» و همین طور «#دخترا_قهرمانن» هستند. نوعی تلاش برای ساختارشکنی در نوشته های اجتماعی یا رسانه ای موسوی به وضوح پیدا است. خودش را دست پرورده پوپک صابری یا همان دختر گل آقا می داند و در نوشته هایش سعی می کند مهم ترین فاصله های به وجود آمده میان دو قشر مرد و زن را از فضای ورزش و رسانه دور کند.

در آخرین پست اینستاگرام خود بعد از بازگشت از ریو نوشته است: «صبحه. کورمال کورمال دنبال کاغذ برنامه مسابقاتم. من امروز کدوم سالن می‌خواستم برم؟!...چندثانیه طول می‌کشه تا درک کنم ظهره و این جا خونمونه و توی شهری که هستم، اصلا سالنی نیست که منو راه بده... .»

حالا گرداننده مهم ترین کانال پوشش دهنده اخبار پارالمپیکی های ایران، دوباره به جایی بازگشته که به او حق حضور در ورزشگاه ها را نمی دهند. شکوفه موسوی تنها خبرنگار دختر ایرانی نیست که حتی تجربه سردبیری، برنامه سازی و نویسندگی در رادیو و روزنامه ها را داشته، بدون آن که اجازه حضور در ورزشگاه ها و تماشای از نزدیک مسابقات ورزشی را داشته باشد.

حالا «ParaLive» شاید به پایان عمر کوتاه خود رسیده باشد. کانالی که بدون هزینه یا حتی خواست کمیته پارالمپیک ایران و یا کمک رسانه های داخل کشور ساخته شد، به خوبی خودش را در دل ایران جا کرد و در کم تر از دو هفته با اقبالی گسترده از سوی مردم، شبکه های مجازی و رسانه های ایران قرار گرفت، امروز به نظر می رسد دیگر کارایی خاصی نداشته باشد. هرچند جای یک رسانه مستقل و دایمی برای ورزش معلولان همواره خالی بوده اما بعید به نظر می رسد کان

الی که به صورت انفرادی تاسیس شده، تا بازی های پارآسیایی به زندگی خود ادامه دهد.

آن چه از دل نوشته های رسانه ای شکوفه موسوی به جا ماند، به جز خبرهای لحظه به لحظه و تصاویر و فیلم های ورزشگاه ها و مسابقات، عبارت هایی بود که تا مدت ها از یاد نمی روند؛ چیزی شبیه به این که «دخترها قهرمانن».