روایت کاویان میلانی از تولد و فعالیت مرکز تندرستی و حقوق بشر

ایده راه اندازی «مرکز تندرستی و حقوق بشر» اولین بار وقتی به ذهن دکتر «کاویان میلانی» خطور کرد که یک زن بیمار ایرانی از پذیرش ام.آر.آی به خاطر هزینه هایش سرباز زد و سرطان تمام وجود او را جوید.

میلانی در اندیشه طرحی نو بود که دراندازد تا این که چهار سال پیش در اتاق انتظار یک رسانه، به طور اتفاقی با دکتر «کامران علایی» دیداری اتفاقی داشت. همان جا بود که نطفه مرکز تندرستی و حقوق بشر در ذهنش به طور جدی شکل گرفت.

خودش می گوید:«چند سال پیش آن زن که جراحی کرده و ظاهرا خوب شده بود، به علت درد کمر به من مراجعه کرد.  من برایش ام آر آی تجویز کردم اما قبول نکرد و گفت توان پرداخت هزینه آن را ندارد. بعد از آن دیگر به من مراجعه نکرد. گویا شرایط این زن بدتر شده و سرانجام وقتی از شدت درد به اورژآنس بیمارستان مراجعه کرده بود، متوجه شدند سرطان ستون فقراتش را درگیر کرده و متاستاز سینه، نخاعش را آلوده کرده است. همان جا فکر کردم اگر آن زن بیمار یک حمایت مالی داشت، بی تردید سر و کارش به این جا نمی کشید.»

شما معمولا بیماران کم درآمد را ویزیت می کنید؟

• این کار مختص من نیست، هر پزشکی بیمار کم درآمد را می بیند. تصور نمی کنم هیچ پزشکی از این کار سرباز بزند. اما این ماجرای خاص، من را به شدت تحت تاثیر قرار داد. بعد از آن متوجه شدم قشری از جامعه ایرانی در این جا توان پرداخت هزینه درمانی خود را ندارند و درمان خود را به موقع انجام نمی دهند و برای صرفه جویی و به این امید که بروند ایران و آن امور درمانی را انجام بدهند، ممکن است جان‎شان به مخاطره بیفتد. بعد از ماجرای این بانوی ایرانی، به فکرم رسید که کار منسجمی در این مورد انجام دهم اما تا آن موقع هنوز هم نمی دانستم چه طور؟ فقط دلم می خواست مرکزی راه بیاندازم که مردم بشناسند و در صورت لزوم به آن جا مراجعه کنند و ما بتوانیم امور درمانی آن ها را به طور منظم تری انجام بدهیم.

چه طور شد که این ایده عملی شد؟

• در سال 2012 به طور تصادفی در اتاق انتظار شبکه تلویزیونی «صدای امریکا»، با دکتر کامران علایی مواجه شدم و بعد از صبحت و مشورت با ایشان، ماجرا را پی گیری کردیم. مرکز تندرستی و حقوق بشر از همان جا متولد شد. در مرحله اولیه، ایشان همکاری کردند. کماکان هم عضو هیات مدیره هستند. در موارد مشورتی هم از ایشان کمک می گیرم. مرکزی را که راه انداخته ایم، هیات مدیره دارد.

اولین بیمار مرکز را به خاطر دارید؟

• بله، دقیقا. یک راننده بود که قند خون به شدت بالایی داشت و هر آن ممکن بود به کما برود. ما وضعیت او را سعی کردیم کنترل کنیم. نفر دوم هم زن افسرده در آستانه خودکشی بود.

چند نفر را تحت پوشش قرار داده اید؟

• در طول چند سال اخیر تا کنون حدود هفت هزار بیمار را پوشش داده ایم.

بودجه موسسه از کجا تامین می شود؟ آیا از بودجه دولتی هم بهره می برید؟

• خیر؛ از محل شخصی تامین می شود. من و همکارانم تلاش می کنیم به وضعیت بیماران رسیدگی کنیم و کارهای اداری و تشکیلاتی بیماران را انجام دهیم. موارد فشار خونی، دیابتی، سرطانی و کلیه بیماری های درگیر را با بودجه خودمان پوشش می دهیم. تا به حال هم هیچ کمکی از بیرون موسسه گرفته نشده است. بعضی مراجعین به قدر وسع خود اندکی کمک کرده اند؛ چیزی مثلا به اندازه 10، 20 و یا 100 دلار. می توانم بگویم کلیه کمک هایی که تا به حال دریافت کرده ایم، شاید حدود 15 هزار دلار نباشد.

شما خودتان چه قدر هزینه کرده اید؟

• ما بیش از دو میلیون دلار کمک های پزشکی به مراجعان ارایه کرده ایم.

کل پروسه رسیدگی توسط خودتان انجام می شود؟

• خیر؛ همکاران دیگر من، اعم از متخصصان قلب، پوست، گوارش و سایر رشته های پزشکی که بیمار را به آن ها ارجاع می دهیم و بیمار را معاینه می کنند نیز در این پروسه همراهم بوده اند. در این مسیر به رضایت مندی رسیده ام، به خودم هیچ آسیب و زیانی نرسیده، مطبم در حال فعالیت است و من با عواید روانی این اقدام دل خوش و شادمانم. احساس رضایت خاطر می کنم و همین برایم کافی است.

مراجعان شما بیش تر از چه طیف بیمارانی هستند؟

• از هر قشری مراجعه کننده داریم؛ از کسانی که پایشان پیچ خورده است تا آن هایی که درگیر سرطان های مزمن و کهنه هستند. خوشحالم که توانسته ام اعتماد جامعه ایرانی را جلب کنم.

مراجعین شما الزاما باید ملیت ایرانی داشته باشند؟

• خیر؛ 80 درصد مراجعان ما ایرانی و 20 درصد آن ها اتباع کشورهای دیگرهستند؛ آفریقایی، روسی، افغان و حتی امریکایی. من از این تنوع نژآدها استقبال می کنم و ترجیح می دهم خدمات‎مان بدون تبعیض و تقسیم بندی نژآدی، به همه نیازمندان به یک نسبت ارایه شود.

به نظر می رسد امسال خدمات موسسه شما بیش از گذشته مطرح شده است. اخیرا هم گویا کمپینی به نام «مریم» را حمایت کرده اید.

• بله؛ می خواستم اتفاقا بگویم تنها موردی که ما درخواست کمک کردیم، همین مورد مریم بود. شرایط او باعث شد تا از دیگران کمک بگیریم. مریم نه حمایت عاطفی داشت و نه حمایت مالی. او زن 30 ساله ای بود که با یک غده سرطانی در سینه درگیر شده بود. معاینه اش کردم و تشخیص دادم این خانم درگیر سرطان است. مریم و همسرش در طول چند هفته اول تشخیص بیماری زیر بار قرضی 30 هزار دلاری رفته بودند. برای ایشان از جامعه ایرانی کمک گرفتیم و 30 هزار دلار هم جمع آوری شد. قصد من این بود که ذهن بیمار از نگرانی قرض ها و هزینه هایش دور باشد و تمام تمرکز خود را بگذارد برای مبارزه با دیو بدسیرت سرطان.

به نظر می رسد بیش تر از همه، ذهن تان درگیر بیماران سرطانی است؟

• هزینه های درمان سرطان سرسام آور است. هزینه های نمونه برداری، ماموگرافی، پرتودرمانی و شیمی درمانی واقعا گیج کننده و ویران کننده است. تصور کنید یک نفر درگیر بهت و حیرت ابتلا به سرطان است و شرایط روانی مناسبی ندارد، از آن سو باید نگران تامین چنین هزینه هایی هم باشد. این فشارها می توانند ویران گر باشند. خوشحالم که ما مسیر این بیماران را هموار می کنیم . سال نخست شیمی درمانی مریم در حال تمام شدن است و من خوشحالم که موهایش به تدریج در حال رشد کردن هستند و ابروهایش را دوباره از نو دارد پیدا می کند و این ها دل‏خوشم می کنند.

قصد گسترش خدمات این مرکز را دارید؟

• بله؛ اخیرا با تشکیلاتی قرارداد بسته ایم که بتوانیم موارد گران قیمت رادیولوژی مثل ام آر آی یا خدماتی از این قبیل را به طور رایگان برای افراد تحت پوشش خود ارایه کنیم. هم چنین توانسته ایم با گروه هایی که در حوزه بیماری های چشمی فعالیت می کنند یا عینک می سازند وارد تعامل بشویم تا هم وطنان کم درآمد برای معاینه چشم و گرفتن عینک رایگان و انجام پروسه بینایی سنجی به زحمت نیفتند. گام بعدی، کمک به افراد بی خانمان و فاقد مسکن است. بیش از دو هزار و ۴۰۰ کودک بی خانمان را در منطقه ای شناسایی کرده ایم و داریم تلاش می کنیم برای آن ها یک کلینیک راه اندازی کنیم و خدمات پزشکی ارایه دهیم. به نظرم در نوع خودش کار تازه ای است و تا به حال انجام نشده است. البته اغلب گروه هدف ما در بی خانمان ها، ایرانی نیستند.

پس کار نکردۀ زیادی دارید؟

• بله؛ در امریکا هنوز تعداد زیادی بیمه ندارند و هزینه درمانی خود را باید از جیب بپردازند. افراد نیازمند خدمات درمانی در جامعه زیاد هستند. امیدوارم دوستانی که این مطلب را می خوانند، به کمک ما بشتابند. ما به همه رشته های تخصصی نیاز داریم؛ به کسانی که درمانگاه مجانی دارند و می توانند اتاقی به بیماران ما اختصاص دهند، متخصصانی که مایل به ویزیت بیماران درمانده هستند و خلاصه از هر گروهی که می توانند دست خسته یک بیمار درمانده را بفشارند.