«مزدور» بعدی در توکیو کیست؟

روز سی ام مردادماه، محصل سابق حوزه علمیه قم و رئیس کنونی فدراسیون تکواندو در اظهارنظری تاریخی (که بابت آن هرگز عذرخواهی نکرد) دو ایرانی را مزدور نامید؛ میلاد بیگی و رضا مهماندوست. هر دو پس از ناملایمتی هایی که از فدراسیون تکواندو ایران دیده بودند به آذربایجان رفتند و تابعه این کشور شدند. «مهماندوست» سرمربی تیم ملی تکواندو آذربایجان شد و «میلاد» هم تکواندوکار این کشور. 

«میلاد» با مربیگری «رضا» در المپیک، شانس مسلم طلای ایران یعنی «مهدی خدابخش» را شکست داد و حذف کرد. بعد «محمدرضا پولادگر» به عنوان رئیس فدراسیون ایران گفت: «ما حاضریم جان خود را بدهیم تا مردم‌مان شاد شوند. آیا پول اینقدر ارزش داشت که باعث ناراحتی مردم ایران شوند و کسی مزدوری کند؟ من این‌ها را هموطنان خودم نمی‌دانم.» 

دقیقا دو هفته بعد یعنی 14 شهریورماه، «الهام علی اف» رئیس جمهور آذربایجان در مراسم تقدیر از ورزشکاران کشورش، بالاترین نشان ملی «آذربایجان» را به همراه 200 هزار دلار جایزه نقدی به «رضا مهماندوست» تقدیم می کند. دلیل این تقدیر ویژه، کسب یک طلای المپیک در رشته تکواندو بود. تنها مدال طلای آذربایجان (از میان 18 مدالی که در مجموع کسب کرد) را «رادیک عیسی اف» تکواندوکار این کشور به دست آورد و رئیس جمهور تشخیص داد بالاترین نشان ملی کشورش را به مربی او اهدا کند. 

داستان جدایی «رضا مهماندوست» از ایران، نخ نما و کهنه شده. فرزندش بیمار بود و نیاز به هزینه درمانی اش داشت. کمیته ملی المپیک حقوقی مشخص را برای او تدوین کرد، اما فدراسیون از پرداخت همان حقوق (که بودجه اش را هم از دولت می گرفت) سر باز زد. رضا گفته بود: «باید حتما سینه قبرستان بخوابم تا یاد من بیافتید؟» کنار کشید، فرزندش را به دوش گرفت و بیمارستان های دولتی را دور زد و در آخر رخت سیاه داغ فرزندش را به تن کرد. 

در ایران، برای درو کردن طلا در آسیایی و جهانی و المپیک، حقوقش را ندادند، در آذربایجان برای یک طلای المپیک به بالاترین نشان ملی کشور و 200هزار دلار پاداش نقدی رسید. 

روایت وعده به ورزشکاران ملی پیش از بازی های آسیایی یا رقابت های المپیک، تازگی ندارد. روز هجدهم اردیبهشت ماه، سیاهه ای بلندبالا از میزان پاداش های قطعی به ورزشکارانی که در رقابت های المپیک برای ایران مدال طلا، نقره و برنز دریافت کنند اعلام شد. 

کمیته ملی المپیک، به صورت رسمی اعلام کرد که میزان پاداش ورزشکارانی که در ریو به مقام قهرمانی برسند، 10 هزار دلار خواهد بود. (رقم ده هزار دلاری را با آن چه رضا مهماندوست یا میلاد بیگی از آذربایجان گرفتند فقط لحظه ای مقایسه کنید) نشان نقره 5 هزار دلار و مدال برنز هم پاداش 3 هزار دلاری خواهد داشت. 

این جوایز به صورت مستقیم از سوی کمیته ملی المپیک به تصویب رسید و حتی پاداش ورزشکارانی که مدال طلا می گرفتند در ریو از سوی مدیران کمیته پرداخت می شد. کیومرث هاشمی در جریان رقابت های ریو در پاسخ به سئوال خبرنگاران ایرانی که گفتند این میزان پاداش برازنده مدال آوران ایران نیست با لبخندی اینگونه پاسخ داد: «پاداش های اصلی در تهران منتظر آنهاست.»

 اما باقی جوایز داستان متفاوتی داشت. «مشرق نیوز» اردیبهشت امسال نوشت: «بر اساس تفاهم نامه ای که میان کمیته و یکی از صنایع کفش ایران به امضا رسیده، مدال آوران طلا یک جفت کفش طلای یک کیلویی به ارزش ۸۰ تا ۱۰۰ میلیون تومان دریافت خواهند کرد.» 

در کنار کفش طلا، استانداری مازندران اعلام کرده بود به هر ورزشکار مازنی که در ریو مدال طلا کسب کند، جایزه صد میلیون تومانی اهدا خواهد شد. یعنی تا همین جا «حسن یزدانی» مرد طلایی کشتی آزاد ایران باید 10 هزار دلار از کمیته ملی المپیک، کفش طلای 100 میلیون تومانی از اسپانسر کمیته و همین طور هدیه 100 میلیون تومانی دیگری از استانداری مازندران دریافت کرده باشد. به جز اولی، هیچ کدام تا امروز به دستش نرسیده. 

قبل از این که وارد فازهای دیگر وعده های مدیران سازمانی ایران شویم، سری بزنیم به روسیه. کشوری که مدال آورانش را با جوایز 100 هزار دلاری (طلا)، 63 هزار دلاری (نقره) و 43 هزار دلاری (برنز) از المپیک لندن استقبال کرده بود. روس ها برای المپیک ریو ابتکار تازه ای به خرج دادند. 

روز پنجم شهریور ماه (یعنی فقط 5 روز بعد از مراسم اختتامیه المپیک ریو) دیمیتری مدودف، نخست وزیر روسیه در کاخ کرملین میزبان مدال آوران کشورش در المپیک شد تا به هر یک از آنها خودروی «BMW» هدیه دهد. صاحبان مدال طلا صاحب خودروی « BMW» X6 می شدند، صاحبان مدال نقره « BMW» X5 و برندگان مدال برنز نیز خودروی « BMW» X3.

قیمت تقریبی 6X صفر کیلومتر در ایران 950 میلیون تومان است. 

چنین پاداش هایی را باید از درآمدهای خارق العاده بعضی ورزشکاران کشورها منها کرد. مثلا «مایکل فلپس» شناگر نابغه امریکایی 15 اسپانسر مختلف دارد. یعنی 15 شرکت مانند Louis Vuitton , Under Armour, Visa, Omega, Hilton, Subway and HP و ... در ازای تبلیغ با نام و چهره «فلپس» به او مبالغی می پرداختند که مجموع ثروت او را (براساس اعلام رسمی فدراسیون جهانی شنا) به 55 میلیون دلار رسانده. 

حالا مدال آوران المپیک تابستانی ایران، در آستانه زمستان باید منتظر و چشم به راه وعده های اصلی بمانند. وعده پاداش نهایی متعلق به وزارت ورزش و دولت بود. فروردین ماه سال جاری پایگاه اطلاع رسانی وزارت ورزش و جوانان اعلام کرد که بنا به مصوبه شورای معاونان وزارت ورزش و جوانان، مدال آوران طلا در المپیک ریو ۳۰۰ سکه به عنوان پاداش دریافت می کنند و به مدال آوران نقره و برنز هم به ترتیب ۲۰۰ و ۱۲۰ سکه پرداخت خواهد شد. 

خبرگزاری مهر 23 اردیبهشت ماه همچنین خبر از اختصاص زمین در شهرهای جدید به ورزشکارانی که از ریو با مدال به ایران برگردند داد و نوشت: «دولت به هر یک از قهرمانان ورزشی که در بازی‌های المپیک ریو موفق به کسب مدال طلا، نقره و برنز شوند به ترتیب مبلغ ۱۲۰ ، ۹۰ و ۷۰ میلیون تومان و تا سقف ۶۰ درصد ارزش کل خرید زمین با هرنوع کاربری (مسکونی، اداری و تجاری) تخفیف اعطا می‌کند.»

نکته قابل تامل، واکنش «محمود گودرزی» بلافاصله پس از پایان المپیک بود. او ادعا کرد که چوب ولخرجی دولت قبل در سرازیر کردن سکه و پاداش های نقدی به ورزشکاران مدال آور المپیک لندن را می خورد. درحالی که دولت محمود احمدی نژاد به مدال آوران المپیک لندن به ترتیب 200 سکه برای مدال طلا، 150 سکه برای مدال نقره و 100 سکه برای نشان برنز اهدا کرده بود. 

حالا «محمود گودرزی» هم از وزارت ورزش و جوانان رفته است. وزارت با سرپرست اداره می شود و مدال آوران باید منتظر رای نمایندگان مجلس به «مسعود سلطانی فر» به عنوان وزیر پیشنهادی باشند. میان تمام برنامه هایی که گزینه پیشنهادی «حسن روحانی» به عنوان وزیر جدید ارائه کرده، اهدای پاداش مدال آوران المپیک به چشم نمی خورد. 

تقریبا تمام کشورها، تا دو هفته بعد از روز اختتامیه از مدال آوران خود با هدایای وعده شده استقبال کردند. هنوز در ایران خبری از پاداش 8 مدال آور ایران در المپیک ریو نیست. 

شاید چهار سال بعد در المپیک تابستانی توکیو، دوباره یکی از همین مربیان و ورزشکاران را «مزدور» بنامند. چون برای «پول» از کشوری دیگر تابعیت گرفت. کسی به یاد نخواهد داشت که هریک از این 8 نفر برای رسیدن به وعده ها چقدر التماس کردند.