تعطیلی روزنامه وقایع اتفاقیه به بهانه بحران مالی

تصویر به اندازه کافی غمگین است؛ ۱۲ مرد و ۶ زن روزنامه نگار در اتاق تحریریه روزنامه ایستاده و به دوربین زل زده اند تا آخرین ساعت کاری خود را ثبت کنند. «مریم کاویانی»، خبرنگار حوزه محیط زیست روزنامه «وقایع اتفاقیه» این عکس را منتشر و توییت کرده است: «این آخرین عکس تحریریه وقایع اتفاقیه است. مدیرمسوول شفاها و غیرمستقیم از ما خواست کار را ترک کنیم.»

او در توییتی دیگر نوشته است: «توقف فعالیت روزنامه به خواست مدیرمسوول به مراتب ویران کننده تر از توقیف شدن روزنامه است.»

اشاره او متوجه «صادق خرازی»،‌ مدیرمسوول روزنامه وقایع اتفاقیه است که روز جمعه ۲۴ شهریورماه در جلسه‌ای به کارکنان روزنامه‌ گفت روز چهارشنبه‌ ۲۹ شهریورماه آخرین شماره‌ این روزنامه منتشر خواهد شد و پس از آن تعطیل می‌شود. او علت تعطیلی این روزنامه را «بحران مالی» عنوان کرده است.

روزنامه وقایع اتفاقیه که در هشت صفحه منتشر می شد، از سوم آذر۹۴ شروع به فعالیت کرد. این روزنامه رویکردی حمایتی از دولت حسن روحانی و اصلاح طلبان داشته است. صادق خرازی، دیپلمات سابق ایرانی در سال های اخیر تلاش های گسترده ای برای فعال شدن در حوزه سیاست داخلی داشته و علاوه بر راه اندازی روزنامه وقایع اتفاقیه، حزب «ندای ملت» را هم تاسیس کرده است. هزینه های روزنامه وقایع اتفاقیه توسط صادق خرازی تامین می شد.

یکی از روزنامه‌نگاران شاغل در این روزنامه به «خبرنگاری جرم نیست» می‌گوید: «تنها یک هفته زودتر به ما این خبر را دادند، در حالی که اگر بحران مالی وجود داشت، باید دست‌کم چندماه زودتر از آن خبر داشتند و به ما می‌گفتند تا فکر کار باشیم.»

این روزنامه‌نگار که سرپرست  یک خانواده‌ سه نفره است، می‌گوید: «حالا باز هم باید چند ماه بی‌کار باشیم تا ببینیم آیا جایی کار پیدا می‌شود یا نه. این بار که حرف توقیف نیست، مدیرمسوول می‌خواهد روزنامه را تعطیل کند. هیچ امنیتی در شغل ما نیست؛یا توقیف، یا تعدیل نیرو و یا تعطیلی. انجمن صنفی روزنامه‌نگاران هم که سال‌ها است تعطیل شده و ما بی‌پناه شده‌ایم و نمی‌دانیم به کجا پناه ببریم.»

یک روزنامه‌نگار اصلاح‌طلب هم در همین رابطه به «خبرنگاری جرم نیست»، می‌گوید: «این روزنامه ابتدا با حقوق‌های نسبتا بالا شروع به کار کرد؛ رقم‌هایی که با وضع فعلی مطبوعات به نظر همه عجیب می‌آمد. چند ماه که گذشت، حقوق‌ها را تعدیل کردند. در مرحله بعد، روزنامه‌نگاران شاغل در این روزنامه تعدیل شدند. تا حد امکان از نیروها کم کردند. بعضا در حد هر صفحه‌ یک روزنامه‌نگار هم رسید و در نهایت کار به تعطیلی روزنامه کشید.»

 این روزنامه‌نگار می‌گوید خیلی بعید است که صادق خرازی دچار بحران مالی شده باشد: «بیش تر به نظر می‌رسد دلیل تعطیلی این است که به اهدافی که مدنظرش بوده، نرسیده و بحران مالی بهانه است. زمزمه‌هایی هم در مطبوعات شنیده می‌شود که خرازی می‌خواهد چند هفته بعد یک پایگاه خبری با نیروهای محدود (حدود سه یا چهار نفر) راه بیاندازد.»

با این تصمیم، ده‌ها نفر شامل  روزنامه‌نگار، صفحه بند، کارکنان بخش فنی و خدماتی و... ناگهان متوجه‌ شد‌ه‌اند از هفته‌ دیگر شغلی نخواهند داشت و هیچ نهاد و انجمن حمایت‌گری ندارند که از آن ها حمایت کند.

مهم ترین حامی صنفی آن ها، انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران بوده است که از سال ۸۷ منحل اعلام شده و با وجود همه تلاش ها و وعده ها، تاکنون امکان فعالیت پیدا نکرده است.

به گفته روزنامه نگاران ایرانی، علاوه بر قوه قضاییه که مخالف فعالیت این نهاد صنفی است، «علی ربیعی»، وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی در دولت روحانی نیز تمایلی برای بازگشایی این انجمن ندارد.

پس از انحلال و پلمپ انجمن صنفی روزنامه‌نگاران ایران در ۱۴ مرداد ۱۳۸۸، تشکل‌های صنفی نزدیک به حکومت که هویتی اصول گرا داشتند، با اعلام دوری از روند و مواضع این انجمن، با برجسته کردن فعالیت های انجمن روزنامه نگاران مسلمان، قصد جایگزین کردن این نهاد را داشتند که موفق نشدند.

در ماه های گذشته، در تلاشی شبیه به تلاش اصول گرایان، شماری از روزنامه‌نگاران سعی کرده بودند یک نهاد صنفی با نام «انجمن صنفی روزنامه‌نگاران تهران» راه‌اندازی کنند که این تلاش هم با شکست مواجه شد. اعضای آن نیز در اعتراض به عملکرد خارج از ضابطه وزیر و وزارت خانه تعاون، کار و رفاه اجتماعی در عدم ثبت رسمی این انجمن با وجود طی کردن تمامی مراحل قانونی، با انتشار نامه‌ای خطاب به همکاران رسانه‌ای و مجمع عمومی انجمن صنفی روزنامه‌نگاران استان تهران، به صورت دسته جمعی استعفا ‌کردند.

این گروه از تسلیم نشدن در برابر فشار‌های غیرقانونی وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی مبنی بر تغییر ترکیب اعضای هیأت مدیره منتخب مجمع موسس به عنوان دلایل این استعفا نام برده اند.

در چنین وضعیتی، روزنامه نگاران بی‌کارشده روزنامه وقایع اتفاقیه مجبور هستند در فضایی پر از تعلیق و مشکل، منتظر یک فرصت کاری دیگر باشند. فرصتی کاری که مشخص نیست کی دوباره از دست می رود؛ مثل روزنامه وقایع اتفاقیه.