«موقع ثبت‌نام مدرسه، پول نداریم. بچه مریض می‌شود، پول دوا و دکتر نداریم. در خانه میهمان داریم، اسباب پذیرایی نداریم. کار داریم‌ها، بی کار نیستیم اما پول نداریم چون کار می‌کنیم اما حقوق نمی‌گیریم.»
این جمله ها، درد و دل یکی از کارگران شرکت کشت و صنعت نیشکر «هفت تپه» است. امروز پنجمین روز است که در اعتراض به عدم پرداخت حقوق‌هایشان دست از کار کشیده‌اند. سراغ فرمانداری و نمایندگان مجلس شورای اسلامی رفته‌اند و درد دل‌شان را رسانه‌ای کرده‌اند: «دیروز گفتند هر ماه علاوه بر حقوق همان ماه، یک ماه از حقوق معوقه هم پرداخت می‌شود. اما ما قبول نداریم. این وعده‌ها را نمی‌پذیریم. پنج ماه است که رسمی‌ها حقوق نگرفته‌اند، پیمانی‌ها و قراردادی‌ها که وضع شان بدتر است و بیش تر از پنج ماه است حقوقی دریافت نکرده اند. کارگران تسویه کامل می‌خواهند و این که شرکت دوباره به بخش دولتی واگذار شود.»
این اولین اعتراض کارگران کارخانه نیشکر هفت تپه در سال 96نیست؛ آن‌ها از مرداد ماه تاکنون به معوق ماندن ماه‌ها دستمزد خود معترض هستند. پس از اعتراضات مرداد ماه، حدود 40 کارگر معترض به دادگستری شهر شوش احضار و بعد هم با قرار کفالت آزاد شدند. هر بار در پی اعتراضات کارگران، بخشی از مطالبات گروه‌هایی از کارگران پرداخت شده است اما در حال حاضر همه کارگران چند ماه دستمزد طلبکار هستند. یکی از آن‌ها به «ایران وایر» می‌گوید: «بدبختی ما از زمان واگذاری کارخانه به بخش خصوصی شروع شد.»
شرکت کشت و صنعت نیشکر هفت‌تپه در محدوده باستانی هفت‌تپه و نزدیکی شهر شوش قرار دارد. این شرکت کار خود را از سال ۱۳۴۰ آغاز کرده است. بسیاری از اهالی آن منطقه، نسل اندر نسل در این شرکت کار کرده‌اند یا وابستگان و نزدیکانشان از کارگران آن هستند. به گفته کارگران هفت تپه، اوضاع و احوال این کارخانه تا 10، 12 سال پیش رو به راه بوده است؛ حقوق‌ها سر ماه پرداخته و بیمه‌ها تمدید می‌شدند و بازنشستگی‌ها هم به موقع بوده است:«جوان‌ها‌ی منطقه برای استخدام در این شرکت سر و دست می‌شکستند.»
سال 86 که کارخانه با سه هزار و 700 کارگر، مشمول قانون خصوصی‌سازی می‌شود، اوضاع به هم می‌ریزد: «مدیریت کارخانه به بهانه واگذاری به بخش خصوصی، حقوق‌ها را نمی‌داد. سه ماه حقوق ندادند و اعتصاب و تحصن کارگران شروع شد.»
آبان ماه 86، کارگران برای رسیدگی به وضعیت حقوق و ساماندهی اعتراضات خود، خواستار تشکیل دوباره «سندیکای کارگران هفت‌تپه» شدند که اولین بار در سال 53 تشکیل شده بود. آن‌ها نامه‌ای به مدیرکل کار استان خوزستان نوشتند و درخواست بازگشایی مجدد سندیکا را دادند. اما این موضوع در شورای تامین استان به عنوان یک مساله امنیتی در نظر گرفته می‌شود و کسانی که نامه را تحت عنوان «هیات بازگشایی سندیکا» امضا کرده بودند، بازداشت شدند: «ولی همان وقت هم کارگران کوتاه نیامدند؛ رای گیری کردند و سندیکای کارگری خودشان را به رسمیت شناختند.»
خرداد ماه سال 87، اعتراض به عدم پرداخت سه ماه حقوق، کارگران را به جلوی در فرمانداری کشاند. تحصن آن‌ها نتیجه نداد و آن‌ها در یک اقدام اعتراضی، جاده اندیمشک – اهواز را بستند: «آن موقع با این تحصن‌ها، روند خصوصی سازی شرکت به تعویق افتاد و کارفرما حقوق‌های معوقه را پرداخت کرد.»
سال 94 اما شرکت بالاخره به بخش خصوصی واگذار می‌شود: «از آن زمان تا حالا عقب افتادن حقوق عادی شده است. اگر سر وقت حقوق بدهند، تعجب دارد.»
او با اشاره به این که پس از خصوصی‌سازی، برخوردهای امنیتی با کارگران بیش تر شده است، می‌گوید: «تمام شرکت پر از دوربین مدار بسته شده. همه‌جا را کنترل می‌کنند که مبادا کسی معترض باشد.»
در روزهای گذشته، کارگران معترض با چفیه صورت‌های خود را پوشانده‌اند تا از خطر احضار، بازداشت و اخراج در امان باشند: «مردادماه خیلی‌ها را احضار کردند. آن ها را تهدید کرده بودند که اگر به اعتراض های خود ادامه بدهند، چهار سال زندان برایشان می‌برند. کارفرما چند نفر را هم اخراج کرد. می‌گفتند به خاطر این که کارگران را تحریک به اعتصاب کرده‌اید.»
«بهروز نیکو فرد» یکی از کارگران قراردادی نیشکر هفت تپه بود که پس از اعتراض به عدم دریافت حقوق خود، اخراج شده است. سوم آبان ماه امسال وقتی رییس کارخانه که وعده پرداخت همه حقوق‌ها را داده بود، حقوق کارگران رسمی را واریز کرد و حدود هزار کارگر روز مزد و پیمانی پولی دریافت نکردند، بهروز با پسر و دختر 12 ساله خود رو به روی کارخانه نشست و به قصد خودسوزی بر روی خود بنزین ریخت. او توسط کارگران نجات پیدا کرد اما اعتراض او باعث شد بار دیگر مساله حقوق کارگران هفت تپه در صدر اخبار کارگری قرار گیرد: «به خدا حال بهروز را می‌فهمیدم. جواب دادن به زن و بچه سخت است. ما کار می‌کنیم، باید دستمان توی جیب خودمان باشد نه این‌که از بقال و نانوا و... نسیه بگیریم.»
آن‌ها امروز هم حاضر نشده‌اند بر سر کار خود حاضر شوند: «از طرف نیروی انتظامی آمده و گفته اند نمانیدگان کارگران با آقای "اسدبیگی"، سهامدار اصلی شرکت و مسوولان محلی جلسه بگذارند اما کارگران قبول نکردند. آن‌ها می‌گویند جلسه باید به شکل علنی و مقابل همه کارگران برگزار شود.»
روز گذشته حقوق یک ماه کارگران واریز شده است و امروز قول داده‌اند در صورت بازگشت کارگران بر سر کار، هر 15 روز یک بار حقوق‌های عقب‌افتاده آن ها را پرداخت کنند اما کارگران بنا ندارند به این آسانی از خواسته هایشان کوتاه بیایند: «این شرکت باید از بخش خصوصی رها شود. آن‌ها همیشه دوز و کلک دارند؛ مثلا ما همه حقوق‌مان را از بانک ملی می‌گیریم و اصلا در بانک کشاورزی حساب نداریم. دیروز می‌گفتند حقوق خیلی‌ها به بانک کشاورزی واریز شده است. برای این که ما ندانیم واقعا پول ریخته‌اند یا نه. می‌خواستند با کلک، وقت بخرند. اما ما دیگر زیر باز نمی‌رویم.»
مطالب مرتبط:
از بخش پاسخگویی دیدن کنید
در این بخش ایران وایر می‌توانید با مسوولان تماس بگیرید و کارزار خود را برای مشکلات مختلف راه‌اندازی کنید
با ایران‌وایر همکاری کنید
ویدیوها و مطالب خود را برای ما بفرستید
ثبت نظر