کاندیدای ریاست فدراسیون بسکتبال: قرار نیست فدراسیون زنانه درست کنم

نامش «نعیمه ظفر» است؛ نخستین بانویی که برای ریاست فدراسیون بسکتبال و جانشینی «محمود مشحون» تا کنون نام نویسی کرده و قصد کناره گیری هم ندارد.

نعیمه متولد سال ۱۳۶۲ است. بسکتبال را از دبستان، با «مینی بسکتبال» آغاز کرد. در رقابت‌های دبستانی، به تیم منتخب مدارس بروجرد دعوت شد. بعد در ۱۷ سالگی حتی به اردوی تیم ملی جوانان هم رسید. تا سال قبل که برای تیم «شهرداری کرمان» به زمین می‌رفت، تجربه بازی در سوپرلیگ کشور و دسته یک را داشت. درعین‌حال، از سال ۸۵ مربی تیم دانشگاه آزاد اسلامی (واحد بروجرد) هم بوده است. سال ۹۲ طرحی را به شرکت نفت داد برای استعدادیابی دختران نوجوان و جوان بسکتبال ایران. مدیران بخش ورزش شرکت نفت طرح را کمی فراتر از دایره فعالیت خود در ورزش کشور دیدند. برای همین، آن را به فدراسیون بسکتبال ایران ارایه کردند. 
زمستان سال گذشته نامش به‌عنوان نخستین گزارش‏گر زن ورزش ایران پس از انقلاب مطرح شد. مخالفان و موافقانی داشت اما به‌هرحال، او سال ۹۵ چند بازی دختران بسکتبال ایران را از سالن مسابقات به مدت 15 دقیقه برای «رادیو ورزش» گزارش کرده بود. 
نعیمه ظفر امسال به‌عنوان جوان‌ترین نایب‌رییس فدراسیون‌های ورزشی کشور هم انتخاب شده است. او به توصیه «فریبا محمدیان»، معاون ورزش بانوان وزارت ورزش و جوانان، نایب‌رییس فدراسیون اسکیت شد. 
«ایران وایر» با نعیمه ظفر در مورد دلایل کاندیداتوری‌ او برای ریاست فدراسیون بسکتبال ایران پرسیده است:
 

 وقتی می شنویم یک خانم برای پست ریاست فدراسیون بسکتبال نامزد شده و در برنامه هایش گفته است که می خواهد فضای مردانه حاکم بر این مجموعه را بشکند، بیش تر فکر می کنیم که این حضور، یک جور تابو شکتی است تا رسیدن به ریاست فدراسیون بسکتبال به عنوان هدف نهایی.

•  نه اتفاقاً؛ من اصلاً با این نظر شما موافق نیستم. کاری که من کردم، تابوشکنی نبود چون تابوی ریاست‌های مردانه در فدراسیون‌های ورزشی ایران شکسته شده است. خانم «زهرا اینچه درگاهی» در فدراسیون ژیمناستیک، خانم فریبا محمدیان در فدراسیون اسکیت و خیلی‌های دیگر این رسم را شکسته اند و همین حالا هم فدراسیون‌های ورزش بانوان توسط خانم‌ها اداره می‌شوند. یعنی قبل از من کسانی بوده و ثابت کرده اند که ما خانم‌ها هم می‌توانیم.
   

پس می توان گفت هدف شما رسیدن به اتاق ریاست فدراسیون بسکتبال است و توجه بیش تر به بانوان؟

• چند روز قبل من یک تحقیق خیلی ساده کردم و به این نتیجه رسیدم که شاید حتی رأی هم بیاورم. فکر می‌کنم اهداف من کاملاً مشخص هستند. از روز اول گفته ام باید جوان‌گرایی کرد اما نه فقط در تیم‌های باشگاهی و ملی و بین بازیکنان؛ ما مدیر جوان می‌خواهیم، فکر جدید لازم داریم و باید با جهان تعامل کنیم. مساله اصلی فقط بانوان نیستند. مورد بعدی، بحث زنان است که ۵۰ درصد آمار جامعه ما را تشکیل می‌دهند. حرف من خیلی ساده است؛ ما تیم دختران نوجوان ایران را بعد از ۳۸ سال و با هزار گرفتاری، به رقابت‌های آسیایی فرستادیم. نتیجه‌ای که این تیم گرفت را با نتیجه پسران ما مقایسه کنید؛ دختران بدون این‌که امکانات و بودجه و اردوها و مربیان خارجی داشته باشند، نتیجه‌ای بهتر از پسران گرفتند.
   

این مباحث گاهی مساله گرایش فمینیستی خانم هایی که در حوزه ورزش فعالیت می کنند را هم به وجود آورده اند. بازخوردهای بعدی هم چندان جالب نبوده اند.

• اتفاقا من بارها این مساله را گفته ام و الان هم تاکید می کنم که اصلا مباحث من فمینیستی نیست. همان طور که هیچ وقت در زندگی ام شعار نداده ام، الان هم می گویم علت شرکت من در انتخابات فدراسیون بسکتبال، بحث برابری در حقوق بوده و هست. من نمی گویم مرد و زن باید از هر نظر برابر باشند، من خواهان تناسب درست حقوق در جامعه هستم. می گویم زنان یک جامعه هم درایت و مدیریت دارند. این همه خانم تحصیل کرده و با دانش باید کجای معادله های جامعه ما قرار بگیرند؟ قرار نیست من رییس دختران بسکتبالیست باشم، من خواهان مساوات در فرصت ها برای آزمون و خطا هستم. آقایان بارها آزمایش خودشان را پس داده اند و شاید وقتش رسیده است که به ما هم فرصت داده شود. من نمی آیم که یک فدراسیون زنانه درست کنم.
   

 فکر می کنید حمایتی هم از سوی جامعه بانوان بسکتبال ایران داشته باشید؟

• انتخابات فدراسیون بسکتبال، مردانه و زنانه نیست. اصلا همین بحث جداسازی ها است که حساسیت درست می کند. خیلی ها از من حمایت کرده اند؛ هم آقایان، هم خیلی از خانم ها. ولی احساس خودم این است که شاید چون من تنها خانمی بودم که برای انتخابات اسم نویسی کردم، توجه عمومی در مورد من بیش تر شد. بعضی ها می گویند این جسارت تو را دوست داریم.
   

احتمالا بازخورد منفی هم داشته اید؟

• مسلما؛ ولی نه به شکل زننده یا تحقیرآمیز. حتی نه فقط از سوی آقایان. بعضی ها هم گفتند هنوز جوان هستی و زود است. بعضی ها در مورد آینده کاری ام حرف زدند. ولی خب، من همه نظرها را می شنوم و خودم تصمیم می گیرم.
   

شما تسلط خوبی به زبان انگلیسی دارید، مدرس پایه های بسکتبال هم هستید و بیش تر دوره های مربی گری را در خارج از کشور گذرانده اید. این رفت و آمدها و روابط خوب بین المللی که دارید، شاید حتی از وعده توجه متناسب یا برابر به زنان و مردان هم مهم تر باشد. ما یکی از مهم ترین مشکلاتی که در ریاست قبلی فدراسیون بسکتبال داشتیم، فقر و ناتوانی در روابط بین الملل بود. هر وقت مشکلی پیش می آمد، باید وزارت ورزش ورود می کرد.  نعیمه ظفر چه قدر امیدوار است این روابط محدود و بسته فدراسیون بسکتبال را افزایش دهد؟

• من الآن نایب‌رییس فدراسیون اسکیت هم هستم؛ طی این پنج ماه حضورم در این فدراسیون، بهتر از قبل فهمیده ام که ارتباطات بین‌الملل برای یک فدراسیون چه نقش حیاتی و مهمی دارد. فکر می‌کنم در هر شاخه‌ای از زندگی، ارتباط درست و البته ارتباط با مراجع درست مهم‌ترین فاکتور موفقیت است. بسکتبال ایران چند دهه است که روابط بین‌المللی را در ارتباط با غرب آسیا خلاصه کرده و دقیقاً به همین دلیل هم از دنیا عقب افتاده است. ما یک ستاره داریم به نام «حامد حدادی» که مدتی کوتاه به لیگ بسکتبال امریکا رفت. وقتی برگشت، یک حامد حدادی جدید دیدیم؛ کسی که دو پله از خودش بالاتر بود. ما مدرس، مربی و کارشناس درجه‌یک جهانی می‌خواهیم اما همه این ها را اول با ارتباطات درست به‌دست می‌آوریم.
   

طی ماه های اخیر، بحثی در مورد «گلنار وکیل گیلانی»، رییس سابق فدراسیون چوگان وجود داشت که ادعا می کند از سوی مقامات وزارت ورزش و جوانان تهدید شده است در صورت کنار نرفتن از پست ریاست، عکس های خصوصی او در فضای مجازی منتشر می شوند. چنین اتفاقاتی برای نعیمه ظفر ترسناک نیست؟

• قبل از هر چیز باید بگویم من واقعا در جریان ریز این ماجرا نیستم، پس اصلا به این داستان ورود نمی کنم. اما کلا در زندگی خود، آدمی نبوده ام که با یک اتفاق مثبت سرعتم را بیش تر کنم یا با یک اتفاق یا خبر منفی، پا پس بکشم. این راه من است و باید تا انتها بروم. من الگوی زندگی خودم را دارم.
   

در این الگوی زندگی و مسیری که انتخاب کرده اید، ریاست فدراسیون بسکتبال در سن ۳۴ سالگی هم یکی از مهم‌ترین ها است. واقعاً فکر می‌کنید چند درصد در انتخابات مردانه فدراسیون بسکتبال شانس پیروزی داشته باشید؟

•  (چند لحظه سکوت) با کاندیداهای کنونی و این‌که من تنها خانمی هستم که برای پست ریاست کاندیدا شده ام، بین ۴۰ تا ۴۵ درصد شانس پیروزی برای خودم قائل هستم.
   

یعنی کم تر از 50 درصد؟ فکر نمی کنید شانس کمی باشد یا این که از حالا به لابی نیاز داشته باشید؟

•  اول این‌که من با لفظ لابی موافق نیستم. بهتر است بگوییم «پرزنت» کردن. اما خب، بحث واژه‌ها که نیست. در موردش فکر کردم و می‌توانم بگویم اگر ساختار کاندیداتورها عوض شود، شاید شانس بیش تری داشته باشم.
   

شما در طول گفت و گو، از مساله برابری و تناسب درست فرصت ها و همین طور مساوات در فرصت آزمون و خطا برای آقایان و بانوان حرف زدید. امروز لابد می دانید که اگر رییس فدراسیون بسکتبال شوید، بسیاری از خانم ها را خواهید دید که باید پشت درهای ورزشگاه ها و سالن ها بمانند.

• من در مورد ورود خانم ها به ورزشگاه نمی توانم کاری کنم چون اصلا در محدوده اختیارات رییس فدراسیون نیست. کاری که می توانم و باید بکنم، این است که در همان فضاهایی که برای دختران کشورم فرصت وجود دارد، بهترین بازدهی را داشته باشم.
   

شما یک دوره تخصصی از سبک جدیدی از مربی گری را در صربستان تجربه کرده اید و گفته می شود همین مدل جدید را هم در ایران پیاده می کنید.

• بله؛ یک سبک جدید است که در صربستان با آن آشنا شدم. در حقیقت، ما برای مربی گری نوین به یک کلینیک تخصصی نیاز داشتیم. روش جدید این است که بسکتبال را در رده‌های پایه در آب آموزش می‌دهیم. یک روش فوق‌العاده بود. قبل از این برای آماده‌سازی تیم‌های پایه، چه از نظر جسمانی و چه ازنظر تکنیکی، به بازه‌های زمانی سه تا شش ماه نیاز داشتیم اما الآن این مدت به یک ماه تا ۴۰ روز کاهش ‌یافته است. البته این روش فقط مخصوص رده‌های زیر ۱۶ سال است.

 

مطالب مرتبط:

نعیمه ظفر، اولین گزارشگر ورزشی زن پس از انقلاب