بی اطلاعی از وضعیت دو بهائی بازداشت شده

در واپسین روزهای سالی که گذشت، «وحید تیزفهم»، آخرین فرد از مسوولان سابق جامعه بهائی ایران، موسوم به «یاران ایران»، پس از گذراندن 10 سال حبس، از زندان «رجایی شهر» کرج آزاد شد. هرچند هفت عضو گروه یاران ایران طی سال ۱۳۹۶ به تدریج با پایان دوران محکومیت از زندان آزاد شدند ولی هم‌چنان بازداشت شهروندان بهائی در شهرهای مختلف ایران ادامه دارد و تعداد زیادی از آن ها در حال سپری کردن حکم‌های خویش در زندان‌های کشور هستند.

«میترا بدرنژاد»(زهدی) بیش از یک ماه است که توسط مأموران وزارت اطلاعات در شهر اهواز بازداشت شده است و تاکنون هیچ‌گونه اطلاع از اتهام، محل نگه‎داری و طول مدت بازداشت او در دست نیست.  
«روزبه زهدی»، پسر او به «ایران وایر» می گوید: «مادرم در روز شنبه ۱۲ اسفند توسط مأموران اداره اطلاعات در منزل بازداشت شد. پس از دو روز به پدرم گفتند که زندانی به مدت یک ماه بازداشت و ممنوع از ملاقات است. اما در روز سه‎شنبه ۱۴ فروردین، پس از تعطیلات نوروزی که پدرم مراجعه کرده، به او گفته‌اند بازجویی تمام نشده و ممکن است یک ماه تا 40 روز دیگر بازداشت مادرم طول بکشد و از آزادی او خبری نخواهد بود.»

مأموران از منزل پدر و مادرم جز کتاب ها و عکس‌های مذهبی، موبایل، لپ تاپ، عکس‌های خانوادگی، مدارک شخصی مانند پاسپورت، کارت ملی، پایان خدمت، دفترچه بیمه و حتی طلاجات مادرش را هم برده‌ و هیچ کدام از این وسایل به خانواده برگردانده نشده است.

به گفته روزبه زهدی، حوالی ساعت پنج عصر روز شنبه ۱۲ اسفند، حدود 20 مأمور وزارت اطلاعات با تجهیزات کامل در حالی که همگی ماسک به صورت داشتند، بدون زدن زنگ ساختمان و احتمالا از روی دیوار وارد محوطه محل سکونت مادرش می‌شوند: «یک مامور زن بوده،‌ بقیه مرد بوده اند. چند نفر در حیاط نگهبانی می‌دهند و بقیه به پشت درب آپارتمان عمویم در طبقه دوم و منزل ما در طبقه سوم می‌روند. مادر و زن عمویم که هر دو در خانه تنها بودند، به خیال آن که یکی از همسایه ها پشت در است، در را باز می‌کنند که بلافاصله مأموران به داخل ساختمان هجوم می‌آورند.»

ماموران در ابتدا همه‌ تلفن‌ها و موبایل‌ها را ضبط می‌کنند تا با کسی تماس گرفته نشود. سپس شروع به بازرسی و گشتن همه‌ وسایل منزل، حتی درون بالشت‌ها و کابینت آشپزخانه می‌کنند: «در این حین، "کاوه"، برادرم که عکاس حرفه‌ای و دارای مجوز است، وارد می شود. مأموران از او می‌خواهند که کارت حافظه دوربینش را به آن ها تحویل دهد ولی کاوه قبول نمی‌کند و در پاسخ می‌گوید چون عکاس حرفه‌ای و مجالس است، عکس‌های خصوصی افراد در حافظه دوربینش است و نمی تواند آن را بدهد. مأموران با خشونت فیزیکی آن را از کاوه می‌گیرند و توقیف می‌کنند. پس از دو ساعت، مأموران مادرم را به حکم کتبی قاضی دادگستری، بدون مشخص بودن اتهام در حکم، بازداشت و به مکان نامعلومی منتقل می‌کنند.»

این شهروند بهائی از زمان دستگیری، سه بار مکالمه تلفنی یک یا دو دقیقه‌ای با خانواده اش داشته که بار اول جهت درخواست دارو برای بیماری قندش بوده است. با آن که آقای بهروز زهدی حکمی از قاضی دادگستری برای ملاقات با همسرش گرفته، ولی با درخواست وی موافقت نشده است. فقط چندین روز قبل، یک ملاقات کوتاه چند دقیقه‌ای در اداره اطلاعات اهواز با هم داشته اند. در این ملاقات، میترا بدرنژاد از اتهام، مدت بازداشت و محل نگه‏داری خود اظهار بی‌اطلاعی کرده است.

گفتنی است از جمله حقوق پیش بینی شده در قانون برای متهمِ در بازداشت موقت، استفاده از تلفن یا هر وسیله ارتباطی دیگر برای اطلاع به خانواده یا آشنایان و لزوم همکاری ضابطان قانون در این زمینه است. بر اساس همین قانون، ضابطان موظف هستند مدت زمان بازداشت، محل نگه‎داری و اتهام بازداشت شده را به اطلاع خانواده و آشنایان او برسانند.

در رویدادی دیگر، چهارشنبه هشتم فروردین ماه ۱۳۹۷، مأموران وزارت اطلاعات در شهر شیراز به منزل یک شهروند بهائی به نام «فرج الله بنگاله» رفته و پس از بازرسی کامل محل و ضبط کتاب ها، اوراق مربوط به آیین بهائی و کامپیوتر و لپ تاب، او را هم بازداشت و به اداره اطلاعات شیراز که به «پلاک 100» معروف است، انتقال ‌داده اند. در همان زمان، منزل «پیام پرتویی»، همسایه بهائی آقای بنگاله را هم بدون حکم مورد تفتیش قرار داده و وسایل شخصی او، از جمله لپ تاپ و کتاب‌های مذهبی وی را نیز ضبط می‌کنند.

یکی از نزدیکان فرج الله بنگاله به «ایران وایر» گفت وقتی برای کسب خبر به اداره اطلاعات شیراز مراجعه کرده، به آن ها گفته اند که او به اهواز منتقل شده است. با گذشت بیش از یک هفته از بازداشت این شهروند بهائی، خانواده‌ بنگاله هنوز هیچ‌گونه اطلاعی از اتهام و محل نگه‎داری او ندارند.

بر اساس منابع غیررسمی، بیش از 300 هزار نفر بهائی در ایران زندگی می‌کنند که بزرگ ترین اقلیت دینی در ایران به شمار می‌رود ولی در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران فقط ادیان مسیحیت، یهودیت و زرتشتی به عنوان اقلیت دینی به رسمیت شناخته شده‌اند. عدم رسمیت دین بهائی موجب شده است که شهروندان بهائی در چهار دهه گذشته همواره با نقض مستمر و سیستماتیک حقوق خود، از جمله عدم آزادی بیان، ممانعت از تحصیلات عالیه و عدم اشتغال در مشاغل دولتی مواجه شوند.