معجزه ایران در آخرین ثانیه

معجزه ایران در آخرین ثانیه

ایران بازی را با آرایش چهار مدافع، یک هافبک دفاعی، چهار هافبک میانی و یک مهاجم آغاز کرد. «بیرانوند» درون دروازه ایستاد، «رضاییان»، «حاج صفی»، «پورعلی گنجی» و «چشمی» هم در خط دفاعی قرار گرفتند. «امید ابراهیمی»، تک هافبک دفاعی ایران و چهار هافبک مقابل او، «جهانبخش»، «انصاری فرد»، «شجاعی» و «امیری» شدند. سردار آزمون تنها مهاجم ایران بود.

بازی با خیمه سنگین مراکش آغاز شد. در پنج دقیقه اول، مراکش سه موقعیت جدی خلق کرد و به نظر می‌رسید «کارلوس کی روش» دستور داده است تیمش 15 دقیقه اول کاملاً عقب بکشد. شاید برای شناختن برنامه‌های مراکش بود. حملات مراکش از سمت راست هجومی این تیم انجام می شد و بیش ترین فشار روی احسان حاج صفی (دفاع چپ) و روزبه چشمی (مدافع میانی چپ) قرار داشت.

دقیقه هجدهم دروازه ایران تا یک قدمی فروپاشی رفت. شلوغی درون محوطه جریمه دلیل آن بود و ضربه‌های پیاپی مهاجمان مراکش که به دیواره دفاعی می‌خوردند. در نهایت علیرضا بیرانوند دروازه را نجات داد.

دقیقه بیستم اما نخستین فرصت ایران شکل گرفت. روی ضدحمله، سردار آزمون موقعیت مناسبی برای کریم انصاری فرد ساخت اما توپ به خوبی روی پای کریم ننشست. دقایقی بعد ایران آرام‌آرام از لاک دفاعی خود بیرون آمد و بازی را در دست گرفت. مراکش حتی روی ضدحملات هم خطرناک بود. بازی که به سمت دقیقه ۳۰ می‌رفت، تمرکز ایران در مرکز زمین هم بیش تر می‌شد. بعد ایران توپ را هم از حریفش گرفت.

بیرون آمدن ایران از لاک دفاعی، دقیقاً برنامه‌ای بود که کارلوس کی روش برای 30 دقیقه پایانی می‌خواست. او باز هم با همان رویۀ «توپ برای مراکش، زمین برای ایران» سعی کرد تا پایان نیمه اول بازی را اداره کند. درخشش مسعود شجاعی در مرکز زمین چشم‌نواز بود.

دقیقه ۴۳ بهترین موقعیت گل‌زنی ایران از دست رفت. سردار آزمون در موقعیت تک به تک می‌توانست به وحید امیری پاس بدهد اما ضربه‌اش را به پای دروازه‌بان مراکش کوبید. توپ برگشتی را جهانبخش زد و باز هم به کرنر رفت. این شاید می‌توانست یک پایان رؤیایی برای نیمه‌ای باشد که با ترس شروع شد و آرام‌آرام جان گرفت.

ایران برخلاف تصور، بازی را در ۱۵ دقیقه نخست نیمه دوم بازی به حریف نداد. سعی کرد بازی را اداره کند و به پیش ببرد. مراکش هم تلاش زیادی برای خیمه زدن روی دروازه ایران نداشت. در این بین، حرکات امید ابراهیمی در مرکز زمین خیره‌کننده بود. تکل هایش، جنگندگی و توپ ربایی هایش، پرش‌هایی که برای ضربه سر داشت، همه و همه نشانه‌هایی از تبدیل شدن او به بهترین بازیکن زمین داشت. به همان اندازه، سردار آزمون در جریان بازی تحلیل می‌رفت. ۱۵ دقیقه اول نیمه دوم، جنگ در میانه میدان بود.

مسعود شجاعی دقیقه ۶۶ تعویض ‌شد. باید از زمین بیرون می رفت و بازوبند کاپیتانی را به نفر بعد می داد. بازوبند را باز کرد و به دست احسان حاج صفی بست. هر دو کاپیتان ایران، بازیکنانی هستند که ماه‌ها به دلیل بازی مقابل تیم «مکابی» اسرایل، مورد غصب گرفته بودند.

ایران آرام آرام هم توپ را از مراکش گرفت و هم زمین را. نکته کلیدی این جا است که وقتی آمار بازی منتشر شد، حاکی از آن بود که تا دقیقه ۷۰، وحید امیری بیش ترین میزان دوندگی را داشت. یعنی بیش از ۸٫۵ کیلومتر دویده بود. ابراهیمی و امیری، دو بازیکن لیگ ایران که کی روش آن ها را فاقد آمادگی می‌دانست، بهترین‌های ایران بودند.

بیرون رفتن امید ابراهیمی به دلیل مصدومیت، نه این که فقط برنامه‌های کی روش را به هم ریخت که حتی در دقایقی که ایران 10 نفره بازی می‌کرد هم مراکش را حاکم بازی کرد. بعد هم نوبت به علیرضا جهانبخش رسید که به دلیل مصدومیت از زمین بیرون برود. مصدومیت او نگران کننده بود؛ به شکلی که شاید حتی بازی با اسپانیا را از دست بدهد. «سامان قدوس» جای علیرضا جهانبخش را گرفت.

مراکش جلو آمد، ایران عقب کشید. مصدومیت‌ها شاید بخش بزرگی از تفکرات کی روش برای تعویض‌ها و برگرداندن ورق بازی را تغییر داد. جلو کشیدن مراکش، توام با حملات تندی از سوی بازیکنانش هم بود. شش دقیقه وقت تلف شده، حکم طلای ناب را داشت برای ایران.

دقیقه ۹۴، خطا روی سامان قدوس، ضربه ایستگاهی را برای ایران به همراه آورد. احسان حاج صفی توپ را کشید، «بوهادوز»، مدافع مراکش به اشتباه توپ را زد و دروازه باز شد. ایران با همین معجزه، پیروز بیرون آمد. این نخستین برد تاریخ فوتبال ایران بود در نخستین بازی جام جهانی.