اروه رنار، از شایعه رشوه تا آرزوی مرگ در آفریقا

از امروز «اروه رنار» در صدر شایعات ایران نشسته است. نام سرمربی فرانسوی سابق تیم ملی مراکش روزی در فهرست مربیان نام‌دار «مازیار ناظمی»، در صف حضور برای نشستن روی نیمکت تیم ملی ایران بود و حالا براساس ادعای مدیربرنامه‌هایش، مذاکرات خود با فدراسیون فوتبال ایران را به مراحل پایانی رسانده است.

رنار متولد شهر کوچک «اکس له بن» و ۵۰ ساله است. هرگز فوتبالیست بزرگی نبوده و طی ۱۵ سال عمر بازیگری خود، در تیم‌های سطح دو فوتبال فرانسه فقط سه گل به ثمر رسانده است. طبیعی هم بود که هیچ وقت در فهرست مدعوین تیم ملی کشورش قرار نگیرد. او سالی که فرانسه در خاک خودش قهرمان جام جهانی شد، با فوتبال خداحافظی کرد. از همان ۱۹۹۸ هم سراغ مربی‌گری رفت. نخستین مقصدش هم «اس.سی.دراگینیو» بود؛ یک باشگاه نیمه حرفه‌ای که فقط شش سال تجربه حضور در سطح اول فوتبال فرانسه را داشت.

سال ۲۰۰۱ کمک مربی «کمبریج یونایتد» انگلستان شد. خودش مدعی است که نفر اول تیم بوده اما باشگاه کمبریج یونایتد اعلام کرده که سال ۲۰۰۱ «جان تیلور» سرمربی این باشگاه انگلیسی بود. سال ۲۰۰۴ اما به او حکم سرمربی‎گری دادند. بعد از شش ماه ولی اخراجش کردند تا به باشگاه «نام دهین» ویتنام برود. شش ماه هم در ویتنام بود و دوباره به خاک فرانسه بازگشت. این بار سرمربی «چربورگ» در بندر «نورماندی» شد.

آن‌چه زندگی‌ او را تغییر می‌دهد، پیشنهاد سرمربی‌گری تیم ملی فوتبال زامبیا در سال ۲۰۰۸ است. اروه رنار از زامبیا به آنگولا می‌رود و دومین سرمربی‌گری خود در یک تیم ملی آفریقایی را تجربه می‌کند.

اما شاید بدترین اتفاق در آفریقا برایش، نشستن روی نیمکت مربی‌گری تیم «اتحاد» الجزایر باشد؛ باشگاهی که تقریبا یکی از مهم‎ترین قطب‌های تاریخ فوتبال الجزایر هم هست. پنج شکست و چهار تساوی در ۱۵هفته، برای امضا شدن حکم اخراجش از باشگاه اتحاد کفایت می‌کرد.

همان سال ۲۰۱۱ دوباره سرمربی تیم ملی زامبیا می‌شود. اعجاب‎انگیز است که زامبیا را قهرمان جام ملت‌های آفریقا می‌کند. دو سال بعد به کشورش برمی‌گردد و هدایت تیم دسته دومی «سوشو» را به دست می‌گیرد. گفته بود هدفش خلق شگفتی و رساندن سوشو به بالاترین حد فوتبال فرانسه، یعنی «لوشامپیونه» است. اما سال بعد وقتی پیشنهاد وسوسه انگیز تیم ملی ساحل عاج رسید، مدیران فرانسوی را متقاعد کرد که با چشم‌پوشی از باقی قراردادش و به صورت مسالمت‌آمیز از هم جدا شوند.

اروه رنار پس از جام جهانی ۲۰۱۴ برزیل جای هم‌وطنش، یعنی «صبری لاموشی» را روی نیمکت ساحل عاج گرفت. اما یک سال بعد وقتی تیم ملی ساحل عاج را به قهرمانی جام ملت‌های آفریقا رساند، جایش را به «مایکل دوساری»، دیگر هم‌وطن نام‎دار خود داد. یکی از مهم‌ترین دلایل این جدایی، درگیری‌های مکررش با رسانه‌های این کشور بود؛ یک داستان تکراری.

بار دیگر به فرانسه برگشت و این بار سرمربی یک باشگاه شهیر در کشورش شد. «لیل» فرانسه برای او یک فرصت بی‌نظیر برای نمایش دادن قابلت‌های فنی‌اش بود. می‌خواست این بار یک موفقیت در قامت مربی باشگاهی ثبت کند اما مدیران باشگاه فرانسوی کم‎تر از هفت ماه بعد درِ خروج را به این مربی نشان دادند.

آخرین مقصدش اما تیم ملی مراکش بود. اروه رنار با تیم ملی مراکش به هرآن‌چه مراکشی‌ها از یک مربی می‌خواستند، رسید. ابتدا با تیم ملی این کشور پس از ۲۰ سال، جواز حضور در جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه را به دست آورد و بعد با تیم دوم مراکش که حتی یک لژیونر را همراه نداشت، قهرمان جام ملت‌های آفریقا شد.

طی ۱۰ سال اخیر، زندگی ‌او به صورت مداوم بین آفریقا و فرانسه گذشته است. رنار وقتی همراه تیم ملی مراکش به روسیه رسید، در نخستین کنفرانس خبری خود دوباره از علاقه‌ قلبی‌اش برای زندگی در آفریقا حرف زد. او گفته بود: «دوست دارم که در قاره آفریقا بمیرم و این‎جا دفن شوم. نمی‌دانم در کدام کشور زندگی‌ام پایان خواهد یافت ولی باید در قاره آفریقا باشد. من این‎جا خودم و شخصیتم را پیدا کردم و دوست دارم القاب زیادی را در این قاره کسب کنم.»

اما بزرگ‎ترین اتهام ممکن را هم در روزهای پایانی سال ۱۳۹۶ به جان خرید. ۲۳ اسفندماه سال گذشته، «محسن متولی»، هافبک باشگاه «الریان» قطر در گفت‎وگو با نشریه قطری «الوطن» اتهامات سنگینی را علیه او مطرح کرد و مدعی شد که رنار برای دعوت بازیکنان، از مدیر برنامه‎های آن‎ها پول می‌گیرد. متولی از این که چند بازیکن، از جمله «عبدالرزاق حمدلله»، هم‌وطن و هم باشگاهی‌اش در الریان به اردوی مراکش دعوت نمی‌شود، ابراز ناراحتی کرد و گفت: «امیدوارم خداوند همه ما را به راه راست هدایت کند؛ از جمله سرمربی‎مان را.»

محسن متولی به صراحت از درخواست‌های مالی رنار و مراودات مالی این مربی با مدیران برنامه بازیکنان حرف زده بود. اما رنار یک روز بعد در توییتر خود نوشت: «فساد کلمه ای نیست که در فرهنگ لغات یا عملکرد من جایی داشته باشد. من ۱۰ سال است که در فوتبال آفریقا هستم و هیچ بازیکنی نمی تواند ادعا کند که بدون نظر من انتخاب شده است.»

اشاره رنار به انتخاب‌های سالمش بود. اما متولی ساعاتی پس از توییت رنار، به الوطن گفت: «خداوند بهترین قاضی میان من و رنار است.»
سرمربی تیم ملی مراکش در تلویزیون این کشور حاضر شد و واکنش خود را علنی‌تر کرد. او با ادبیاتی منحصر به خودش حرف زد: «گاهی اوقات بازیکنان یا مدیر برنامه‎هایشان به خاطر ناراحتی یا احساساتی شدن، صحبت‎هایی مطرح می‎کنند اما آن چه متولی به روزنامه قطری الوطن گفت و توسط رسانه‎های مراکشی بازتاب پیدا کرد، یک اتهام است. کسی نمی‎تواند تعهد کاری من را زیر سوال ببرد و به انتخاب‎های من انگ فساد بزند.»

رنار گفته بود: «غرور نمی‎تواند بهانه‎ای برای همه چیز باشد و کسی نمی‎تواند به این شکل نام من را لکه‎دار کند.»
او حرف از شکایت علیه محسن متولی هم زد. فدراسیون فوتبال مراکش نیز پشت سرمربی خود ایستاد و جملات این بازیکن را توهین به تیم ملی این کشور دانست. اما هرگز نه رنار و نه فدراسیون فوتبال مراکش از محسن متولی شکایت نکردند.

او سخن‌ور خوبی هم هست. پیش از دیدار با تیم ملی ایران در جام جهانی روسیه، گفته بود: «اگر قبول کنیم که "کارلوس کی‌روش" مربی باهوشی است، پس من باید تمام دست نوشته‌های قبلی‌ام از تیم ملی ایران را دور بریزم و از نو این تیم را در جریان بازی آنالیز کنم.»

در جریان بازی البته یک درگیری مختصر هم میان رنار و دستیارش با کارلوس کی‌روش به وجود آمد. کی‌روش منتظر یک کنش کوچک از سرمربی مراکش بود و همین فرصت را هم به دست آورد و در پایان نیمه اول به سوی نیمکت مراکش حمله برد. رنار ابتدا برافروخته سمت کی‌روش دوید ولی بعد هم خودش و هم دستیارش را کنترل کرد.

حالا رنار با قهرمانی‌هایش در آفریقا، رساندن مراکش به جام جهانی پس از۲۰ سال و البته عملکردی توام با بدشانسی، میان سه راهی ایران، عربستان و امارات نشسته است. هر سه فدراسیون با او مذاکره کرده‌اند و شاید ایران از هر دو گزینه دیگر به او نزدیک‌تر باشد.

به نظر می‌رسد رنار پیش از جام ملت‌های آسیا هم یکی از گزینه‌های فدراسیون ایران بود. او در بازی نیمه‌نهایی جام ملت‌ها به ورزشگاه «بن زاید» امارات رفت و از بازی ایران و ژاپن یادداشت برداشت.

تماشا در یوتیوب