«علیرضا بیرانوند» به باشگاه «رویال آنتورپ» بلژیک پیوست، اما تا پایان فصل در «پرسپولیس» خواهد ماند و سپس راهی این لیگ اروپایی می‌شود. حضور او حالا تعداد بازیکنان ایرانی شاغل در لیگ بلژیک را به عدد هفت رسانده است؛ لیگی که رییس فدراسیون فوتبالش یک ایرانی‌تبار است؛ «مهدی بیات».
نخستین روز تیرماه سال ۱۳۹۸ بود که یک ایرانی به عنوان رییس فدراسیون فوتبال بلژیک انتخاب شد. مهدی بیات هفت رای از ۱۵ رای مجمع انتخاباتی فدراسیون فوتبال بلژیک را به دست آورد و در حالی بر مسند قدرت فوتبال این کشور نشست که ریاست باشگاه «شارلوا» بلژیک را برعهده داشت. همان روز اعلام کرد که از این پس برادرش «موجی» (مجتبی) جانشین او در باشگاه شارلوا خواهد شد.
نام واقعی او «رابرت بیات» است. اما اگر او را با این نام صدا بزنید، بعید است که جواب شما را بدهد. مهدی شانزدهم دی ۱۳۵۷ در ملایر به دنیا آمد. در کودکی، همراه با خانواده‌اش به فرانسه مهاجرت کرد. همان زمان وکیلی که پرونده مهاجرتی آن‌ها را پی‌گیری می‌کرد، از پدرش خواست برای تسریع در روند اقامتی، نامهای فرانسوی برای خود انتخاب کنند. برای همین از آن پس، نام مهدی به «رابرت» و نام مجتبی به «موگی» تغییر کرد.
چه در گفتار و رفتار، چه در مراودات و سبک زندگی، اصالت ایرانی را در او به راحتی می‌بینید. اما لااقل تا امروز، علاقه زیادی به همکاری مستقیم با فوتبال دولتی ایران نشان نداده است. تنها ردپایی که از مهدی بیات در ارتباط با فدراسیون فوتبال ایران می‌توان پیدا کرد، یک جمله از «مهدی تاج»، رییس مستعفی فدراسیون فوتبال ایران است: «من با آقای بیات تماس گرفتم و از او در مورد مارک ویلموتس سوال کردم. راهنمایی‌های خوبی کردند ولی گفتند از نظر روابط عمومی به شدت ضعیف است.»
با این همه، مهدی بیات مهم‌ترین نقش را در حضور ملی‌پوش‌های فوتبال ایران در کشور بلژیک داشت. هرچه خودش را از فدراسیون فوتبال و وزارت ورزش و جوانان و واسطه‌ها و مدیران این دو نهاد (لااقل تا امروز) دور نگه داشته، تلاش کرده است پای بازیکنان فوتبال ایران را به لیگ کشورش باز کند.
این تلاش از زمانی آغاز شد که بیات ریاست باشگاه شارلوا را برعهده داشت و «کاوه رضایی» را به تیم خود برد. درخشش کاوه البته هم مدیران و مربیان شارلوا و هم سایر باشگاه‌ها را مجاب کرد که سراغ بازیکنان ایرانی بروند.
در فاصله دو سال، شش بازیکن ایرانی در لیگ بلژیک شاغل شدند. مجموع ایرانی‌های شاغل در سایر لیگ‌های اروپایی به این عدد نمی‌رسد.
«امید ابراهیمی» و «سعید عزت‌اللهی» در باشگاه «یوپن»، کاوه رضایی، «یونس دلفی» و «علی قلی‌زاده» در شالروا و «میلاد محمدی» در باشگاه «خنت»، شش بازیکن ایرانی هستند که در بلژیک حضور دارند.
در سال‌های ابتدایی دهه ۸۰ خورشیدی که فوتبال ایران به باشگاه‌های آلمان و گاهی هم به بریتانیا و ایتالیا بازیکن صادر می‌کرد، بلژیک میزبان بازیکنان سطح دوم فوتبال ملی و باشگاهی ایران مانند «داریوش یزدانی»، «علیرضا امامی‌فر» و «محمدرضا مهدوی» بود. اما حالا بخش عمده‌ای از ترکیب تیم ملی فوتبال ایران در این کشور حضور دارد. البته تلاش خانواده بیات برای حضور این بازیکنان هم بی‌تاثیر نبوده است.
حالا علیرضا بیرانوند آخرین صید تور فوتبالی است که می‌خواهد رنگ و بویی از ایران داشته باشد. اما این مقصد جدید چه قدر برای آینده بهترین دروازه‌بان فوتبال آسیا مفید خواهد بود؟
تا امروز، فوتبال ایران هرگز دروازه‌بان‌های سطح اول خود را در لیگ‌های درجه یک دنیا ندیده است. «ناصر حجازی» می‌توانست تاریخ‌ساز ورزش ایران شود، اگر انقلاب نمی‌شد. «احمدرضا عابدزاده» می‌توانست تا بهترین باشگاه‌های فوتبال جهان پیش برود، اگر پس از انقلاب و جنگ در فوتبال ایران درخشان نمی‌شد.
داستان «ناصر حجازی» و باشگاه «منچستریونایتد» را می‌دانیم. حجازی پس از جام جهانی ۱۹۷۸، از باشگاه «پاری‌سن‌ژرمن» فرانسه پیشنهاد ۱.۵ میلیون تومانی داشت. اما صبر کرد و نرفت. بخوانید اشتباه کرد و نرفت. چندماهی پس از انقلاب بود که باشگاه منچستریونایتد به صورت رسمی برای ناصر حجازی دعوت نامه فرستاد. ناصر به منچستر رفت و یک هفته تمرین کرد اما سرانجام مدیران باشگاه به او گفتند که نه تنها پس از انقلاب، فدراسیون فوتبال ایران فعلا از سوی فیفا به رسمیت شناخته نمی‌شود، که حتی از ایران نامهای به آن‌ها رسیده و اعلام شده است که او حق امضای قرارداد با باشگاه بریتانیایی را ندارد.
حجازی از منچستر به ایران برگشت و حسرت بزرگ به دل فوتبال ایران ماند. احمدرضا عابدزاده هم در سال‌هایی اوج گرفت که باشگاه‌های اروپایی سراغ ستاره‌های ایران نمی‌آمدند. وگرنه او و «سیروس قایقران» باید حالا رکورددار بازی ایرانیان در لیگ بریتانیا و اسپانیا می‌شدند.
«نیما نکیسا» با اندکی بازی در لیگ یونان و «علیرضا حقیقی» با بازی در تیم‌های ناآشنای روسیه و پرتغال، کمی دروازه‌بانی فوتبال ایران را با آن سوی مرزها آشنا کردند. اما علیرضا بیرانوند که می‌توان او را وام‌دار هنر حجازی و عابدزاده دانست، باید به باشگاهی برود که نه نام بزرگی دارد و نه تا امروز در لیگ‌های معتبر اروپایی درخشیده است.
آن‌چه در رابطه با فوتبال اروپا، در مورد «آنتورپ» می‌دانیم، این است که قدیمی‌ترین باشگاه فوتبال بلژیک است. سال ۱۸۸۰ تاسیس شده اما از سال ۱۸۸۷ به صورت رسمی با هیات مدیره و به صورت حرفه‌ای آغاز به کار کرده است.
حدفاصل سال‌های ۱۹۲۰ تا ۱۹۴۰ میلادی، باشگاه آنتورپ یک همکاری خاص را با باشگاه منچستریونایتد آغاز کرد؛ بازیکنان جوان آکادمی خود را به منچستریونایتد قرض می‌داد. هدفش، تمرین و شاید بازی آن‌ها در لیگ بریتانیا بود و کسب تجربه. اما همکاری‌های بین‌الملل این باشگاه با آن سوی مرزها، همین‌جا به پایان رسید.
آنتورپ طی یک قرن اخیر، زندگی «آسانسوری» در فوتبال بلژیک داشته است. این باشگاه در فصول ۱۹۲۸، ۱۹۳۱، ۱۹۳۴ و ۱۹۵۷، قهرمان لیگ برتر بلژیک شده اما طی سال‌های اخیر بارها به لیگ دو سقوط کرده است. آخرین بار با قهرمانی در سری «ب» بلژیک در سال ۲۰۱۷ – ۲۰۱۶، به لیگ برتر صعود کرد. دو قهرمانی جام حذفی ۱۹۵۵ و ۱۹۹۲ هم در تالار افتخاراتشان ثبت شده است. این یعنی آن‌ها نه هرگز مدعی باثباتی بوده و نه یک باشگاه از دسترس خارج شده‌اند.
باشگاه آنتورپ امروز در لیگ برتر بلژیک، در رده سوم جدول است؛ در یک قدمی باشگاه خنت که روی پله دوم نشسته است و البته «استانداردلیژ» و شارلوا را هم در یک قدمی خودش می‌بیند. رده سوم برای باشگاهی که تازه به لیگ برتر رسیده، خودش یک موفقیت است.
«لازلو بولونی»، سرمربی رومانیایی آنتروپ احتمالا فصل آینده هم روی نیمکت این تیم خواهد نشست. احتمالا بولونی در اولین ملاقات با علیرضا بیرانوند، برای او از خاطره منحصر به فردش خواهد گفت؛ از دوم جولای سال ۱۹۷۶ که برای نخستین بار با پیراهن تیم ملی رومانی موفق به گل‌زنی شد. کجا؟ در ورزشگاه «آزادی»، مقابل تیم ملی ایران در یک بازی دوستانه.
او مربی‌گری را از سال ۱۹۹۴ با باشگاه «نانسی» فرانسه آغاز کرد. پس از آن، در تیم ملی رومانی و باشگاه‌های «اسپورتینگ» لیسبون، «رنس»، «موناکو»، «الجزیره» امارات، استاندارد لیژ، «الوحده» امارات، لنس، «الخور» قطر و «الاتحاد» عربستان مربی‌گری کرد.
در کارنامه مربی‌گری بولونی، سه قهرمانی در لیگ پرتغال، سه قهرمانی (لیگ و حذفی) با استاندارد لیژ، دو بار انتخاب به عنوان بهترین مربی سال رومانی و یک بار مربی سال بلژیک به چشم می‌خورد. اما هرگز قادر نبوده است خودش را یک جا و در یک تیم بند کند. سفر کردن در ذات او است.
حالا علیرضا بیرانوند قرار است جزیی از این باشگاه پرنوسان و همکار این مربی ماجراجو باشد. شاید در نگاه اول، آنتروپ بتواند سکوی پرتاب علیرضا به لیگ‌های بهتر یا باشگاه‌های بزرگ‌تر شود. اما لیگ بلژیک که در لیگ قهرمانان باشگاه‌های اروپا فقط دو سهمیه دارد، چه قدر ممکن است بازیکنان آسیایی خود را در معرض دید فوتبال سطح اول جهان قرار دهد؟
می‌توان به یاد آورد که «سامان قدوس» وقتی راهی لیگ اسپانیا شد که در رقابت‌های «یوفا کاپ»، تحسین «آرسن ونگر»، سرمربی وقت «آرسنال» را برانگیخت.
رقیب اصلی علیرضا در باشگاه آنتورپ، «سینان بولات»، دروازه‌بان ۳۱ ساله ترکیه‌ای است. او با ۱۱بازی ملی، دروازه‌بان شماره دو تیم ملی کشورش محسوب می‌شود.
«ینس تینکنس» ۲۱ ساله، دروازه‌بان شماره دو این تیم هم البته می‌تواند رقیب جدی بیرانوند باشد. او از تیم ملی نونهالان تا تیم ملی زیر ۲۱ سال، در تمامی رده‌ها برای بلژیک به میدان رفته است و شاید بتوان وی را یکی از سرمایه‌های فوتبال بلژیک دانست. وقتی بیرانوند وارد باشگاه آنتورپ شود، ۲۲ ساله خواهد شد و احتمالا سودای شماره یک شدن در باشگاهش را دارد.
بیرانوند ۲۷ ساله که پیش از این فقط در دو باشگاه «نفت» تهران و پرسپولیس تجربه بازی داشت، حالا سومین تیم خود را انتخاب کرده است. انتخاب او البته درآمدی ۷۰۰هزار دلاری را تا پایان فصل برای پرسپولیس به همراه دارد. او هرچند دیر اما سرانجام موفق شد به اروپا برسد.
پسری که در جام جهانی، پنالتی «کریستیانو رونالدو» را گرفت و در نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان آسیا، با واکنشی خیره‌کننده، ضربه سر «ژاوی» را مهار کرد، بارها از میلش برای حضور در لیگ اروپا صحبت کرده بود. این بار اما رویایش در سطحی پر خطر به حقیقت پیوسته است. بلژیک کدام ستاره فوتبال ایران را تا امروز به لیگ‌های معتبر فوتبال جهان فرستاده است؟ اما هیچ وقت برای اولین شدن دیر نیست.
از بخش پاسخگویی دیدن کنید
در این بخش ایران وایر می‌توانید با مسوولان تماس بگیرید و کارزار خود را برای مشکلات مختلف راه‌اندازی کنید
با ایران‌وایر همکاری کنید
ویدیوها و مطالب خود را برای ما بفرستید
ثبت نظر