سیامند رحمان رفت؛ این اسفند خیلی سیاه است

«سیامند رحمان» رفت؛ این، سیاهی و داغ اسفند را تکمیل کرد. قوی‌ترین مرد وزنه‌برداری پارالمپیک جهان، امروز (یکشنبه) براثر سکته قلبی درگذشت.

سیامند را با رکوردهای بی‌نظیرش به یاد داریم. مردی که روی صفحه ویژه وزنه‌برداران پارالمپیکی می‌خوابید و وزنه‌های فوق سنگین جهان را بالا می‌برد، روی سینه می‌آورد و دوباره سر جایش می‌نشاند.

او سال ۱۳۶۷ در «اشنویه» از شهرهای استان آذربایجان غربی متولد شد. با یک نقص در ناحیه زانوی پا به دنیا آمد، اما هیچ پزشکی و حتی خانواده‌اش تا سال‌ها متوجه ضعف او در راه رفتن نشده بودند. کودکی‌اش را با درد گذراند و برای قدم برداشتن‌های ساده هم با مشکل روبرو می‌شد. تا این‌که روزی دیگر قادر به راه رفتن نبود.

اما این باعث نشد که علایقش را ترک کند؛ با عصای دستی به باشگاه بدن‌سازی می‌رفت و روی عضلات شانه، بازو و سینه‌اش کار می‌کرد. سال‌ها گذشت تا فهمید همین ورزشی که برای علاقه شخصی انجام می‌دهد، می‌تواند از او یک قهرمان جهانی بسازد.

وقتی به هفده‌سالگی رسید در همان شهرستان اشنویه وزنه‌برداری حرفه‌ای را آغاز کرد و سال ۱۳۸۵ به اردوی تیم ملی رسید. اولین حد نصابی که در اردوی ملی بالای سرش برد، ۱۵۰ کیلوگرم بود. رکوردی که نشان می‌داد همین نوجوان، به‌زودی به نابغه ورزشکاران پارالمپیکی بدل می‌شود.

اما فقط زندگی‌اش را به وزنه‌ زدن اختصاص نداد. شنا هم می‌کرد، گاهی سه‌تار می‌نواخت. بعضی‌اوقات کتاب‌های روانشناسی می‌خواند و حتی در اردوهای ملی، با حرف‌هایش که برگرفته از همان آموخته‌های کتب روانشناسی بود، به هم‌تیمی و حتی مربیانش روحیه می‌بخشید.

می‌خندید؛ کمتر عکسی از او سراغ دارید که بدون لبخندی بر لب ثبت شده باشد. در روزهایی که ورزشکاران ایران با سهمیه‌های خاص وارد دانشگاه می‌شدند و حتی در کلاس‌های درسی هم شرکت نمی‌کردند، سیامند در دانشگاه کنکور داد و رشته «حقوق قضایی» قبول شد. لیسانس حقوق قضایی گرفت و امید داشت که روزی به‌عنوان سیاستمدار وارد جامعه ایران شود.

او سال ۱۳۹۷ به خبرگزاری تسنیم گفته بود: «ورزشکاران زیادی وارد عرصه سیاست ایران شدند، اما شاید مشکل اینجا بود که بدون شناخت فضای سیاسی ایران آمده بودند. به نظرم یک ورزشکار هم می‌تواند سیاستمدار شود، اگر به‌اندازه کافی به درک در دنیای سیاست برسد.»

اما سیاست شانس این‌که با سیامند زندگی کند را نداشت. او خیلی زود رفت؛ حتی پیش از آن‌که بازهم افتخاراتش در ورزش را تکمیل کند.

مگر افتخاری دیگر هم مانده بود؟ سیامند هرگز مدالی غیر از طلا از رقابت‌های برون‌مرزی نگرفت. دوازده مدال طلای آسیایی و جهانی و المپیک، یادگار باارزش سیامند رحمان برای ورزش ایران است. دو طلای المپیک‌های ریو و لندن، پنج مدال طلای قهرمانی جهان، سه طلای بازی‌های پارآسیایی و دو طلای رقابت‌های بین‌المللی یادگارهای او برای تاریخ ورزش ایران است.

اوجش را در المپیک ریو نشان داد. سیامند رحمان در روز رقابت‌ها موفق شد وزنه‌ای بالاتر از ۳۰۰ کیلوگرم را برای نخستین بار در تاریخ رقابت‌های پارالمپیک بالای سر ببرد و با رکورد افسانه‌ای ۳۱۰ کیلوگرم، وزنه‌ای جاودانه را برای خود در تاریخ پارالمپیک ثبت کرد.

او گفته بود که به‌زودی این رکورد را هم بالاتر خواهد برد. سیامند رحمان پس از بازگشت از ریو در پاسخ به سوال روزنامه‌نگار خبرورزشی در این مورد که او محبوب‌تر است یا «حسین رضازاده» گفته بود: «قطعا علی دایی».

حالا او میان ما نیست. پسری که بهترین دوران خودش بود و ماهیانه فقط ۹۶۰ هزار تومان از صندوق حمایت ورزشکاران حقوق می‌گرفت. ده پله پایین‌تر از خط فقر. حالا «رحیم تیموری»، رئیس اداره ورزش و جوانان اشنویه تایید کرده که سیامند رحمان به دلیل سکته قلبی درگذشته است.

چگونه می‌توان با ماهی ۹۶۰ هزار تومان زندگی کرد، ابرقهرمان جهان شد و سکته قلبی هم نکرد؟