دیدآر؛ کمپینی برای کمک به آن‌ها که جهان را تار می‌بینند

عاطفه افشار، شهروندخبرنگار، قزوین
 «هیچ کس لایق زندگی در جهانی تار نیست»؛ این شعار کمپین «دیدآر» است. اعضای این کمپین  تلاش خود را می‌کنند تا هیچ‌کس به خاطر فقر از ضعف بینایی رنج نبرد. یکی از اعضای این گروه می‌گوید: «باورتان می‌شود آدم‌هایی را دیده‌ایم که سال‌هاست، جهان را تار می‌بینند؛ اما توانایی مراجعه به چشم‌پزشک و خرید عینک را ندارند.»
*** 
یکی از اعضای اصلی گروه «دیدآر» درباره ایده اولیه شکل‌گیری این کمپین می‌گوید: «من در مواجهه با آدم‌های زیادی در شهر خودم قزوین و روستاهای اطراف به این نتیجه رسیدم؛ اهدای قاب عینک به افراد نیازمند، راهی آسان برای کمک به افرادی است که نمی‌توانند به‌واسطه ضعف بینایی عملکرد طبیعی و درستی در فعالیت‌های شخصی و اجتماعی خود داشته باشند؛ چون محیط پیرامون خود را خوب نمی‌بینند و توانایی مالی خرید عینک را هم ندارند. این موضوع را با چند تا از دوستانم مطرح کردم و گروه «دیدآر» با همین ایده یک‌خطی و ساده شکل گرفت.» حدود یک ماه از آغاز فعالیت این گروه گذشته؛ اما اعضای گروه از اینکه از ایده‌شان استقبال شده، راضی هستند: «زمان بسیار کمی است که ما گروه دیدار را شکل دادیم؛ اما به نسبت این زمان در شهر قزوین فعالیت‌های زیادی انجام داده‌‌ایم و خدا را شکر استقبال زیادی هم از سمت همشهری‌هایمان صورت گرفته است. ما در گروه دیدار قصد داریم تا قاب عینک‌های طبی، آفتابی و برای مطالعه‌‌ای را از مردم جمع‌آوری کنیم که بلااستفاده است. آن‌ها را تعمیر کنیم وبه افرادی که توانایی خرید عینک ندارند، اهدا کنیم.» 

وی در ادامه صحبت‌های خود می‌گوید: «در طی همین مدت، به لطف خدا دو تا اپتومتریست در قزوین قبول کرده‌‌اند که به صورت رایگان برای کسانی که از طرف گروه دیدآر به آن‌ها مراجعه می‌کنند، بینایی‌سنجی انجام دهند.»

«گروه دیدآر» یک صفحه اینستاگرامی هم راه‌اندازی کرده‌اند. آن‌ها در این صفحه  از مردم در همه نقاط کشور درخواست کرده‌اند، در صورت آشنایی با افرادی نیازمند که توانایی مالی ندارند و احتیاج به تهیه عینک دارند، آن‌ها را از طریق همین صفحه به گروه دیدآر معرفی کنند.

یک پزشک متخصص چشم که در بیمارستان «فارابی» تهران کار می‌کند، می‌گوید ایده گروه دیدآر، او را به وجد آورده است. او توضیح می‌دهد که روزانه با بیماران بسیاری سر و کار دارد که به علت فقر و مشکلات مالی، توجهی به مشکل بینایی، مراجعه به چشم‌پزشک و تهیه عینک نکرده‌اند و این موضوع آن‌ها را به کم‌بینایی و مرز نابینایی رسانده است و مشکلات بسیاری برایشان به وجود آورده است. او به‌عنوان فردی که روزانه بیماران زیادی از سایر نقاط کشور دارد، می‌گوید: «کاش این کمپین‌ها و خیریه‌ها همه شهرها و روستاها را پوشش دهند.» 

یکی از اعضای «گروه دیدآر» می‌گوید که این گروه هم تمایل به گسترش فعالیت خود در همه شهرهای کشور دارد؛ آن‌ها از عینک‌سازان و چشم‌پزشکان و اپتومتریست‌ها و همچنین افرادی که عینکهای بلااستفاده دارند، تقاضای کمک و همراهی دارند.

«دنا» دانشجوی جامعه‌شناسی و اهل تهران است. او در مورد این گروه می‌گوید: «ایده آن‌ها برای کمک به نیازمندان بسیار خلاقانه بود وراستش وقتی صفحه اینستاگرامشان را دیدم، خیلی لذت بردم و تصمیم گرفتم به این گروه کمک کنم. به همین دلیل از خانه خودمان و اقوام نزدیک‌مان دوازده تا قاب عینک بلااستفاده پیدا کردم و برایشان ارسال کردم.» دنا در ادامه صحبت‌هایش می‌گوید: «در هر خانه‌ای، در گوشه و کنار، یک عینکی که بلااستفاده مانده پیدا می‌شود. این عینک‌های طبی یا آفتابی را می‌توانید به یکی از مکان‌هایی که «دیدآر» برای تحویل عینک‌ها در اینستاگرامش معرفی کرده ببرید و به بهتر زندگی کردن یک آدم کمک کنید. اگر عینک ندارید و تمایل به کمک نقدی دارید، می‌توانید در تامین هزینه‌های تعمیر عینک و خریدن عدسی کمک کنید. «دیدآر» در صفحه اینستاگرام خود برای مشارکت داوطلبانه پزشکان، اپتومتریست‌ها و عینک‌سازان و عینک‌فروشی‌ها هم اطلاعیه داده است؛ مثلا اگر یک متخصص چشم قبول کند، ماهی یک عمل رایگان انجام دهد یا یک اپتومتریست یک روز در ماه خانواده‌های نیازمند را رایگان معاینه کند، مشکلات بسیاری حل می‌شود.»

خانم «مددی» معلم بازنشسته در استان قزوین و از اعضای تازه اضافه شده به «گروه دیدآر» است. او در مورد علت پیوستن خود به این گروه می‌گوید: «من از شش سالگی عینکی هستم و الان دیگر بدون عینک فلج هستم و انگار عضوی از وجودم شده است. راستش خیلی در مدرسه به خاطر عینکی بودنم مسخره شدم و خیلی جاها این عینک تیپم را خراب کرد. وقتی با این گروه آشنا شدم، احساس کردم با همه وجود دلم می‌خواهد با کمک این گروه بتوانم کاری انجام بدهم. راستش دوست ندارم، هیچ بچه‌ای دنیا را با زحمت و سختی ببیند.» نفس عمیقی می‌کشد و می‌گوید: «سرنوشت آدم‌ها، گاهی با همین کارها عوض می‌شود؛ پس اگر هر کدام از ما می‌توانیم نقشی در سرنوشت بهتر برای نسل بعدی فرزندانمان و یا آرامش بیشتر سالمندانمان داشته باشیم؛ به نظرم جایی برای کوتاهی و اهمال نیست. اصلا شاید وظیفه و رسالت ما در این دنیا انجام همین کارهای کوچک باشد.» بعد می‌خندد و می‌گوید: «به قول خود دیدآری‌ها، باید قدرت یک قاب را در زندگی آدم‌ها جدی بگیریم.»