کمپین من و سانسورچی؛ ترانه علیدوستی: سانسور در زندگی من مانعی دایمی و سرنوشت ساز است

«ترانه علیدوستی» در پیوستن به کمپین «#من و سانسورچی»، دلیل حضور نیافتن خود را در صداو سیما، اعمال سانسور با روشی تحقیرآمیز از سوی رسانه ملی عنوان کرد و از اولین تجربه اش در توییتر نوشت: «نیم ساعت هم توی برنامه نبودم ولی نصف روز تحقیر شدم.»

به نوشته ابتکار، این توییت علیدوستی باعث جنجالی‌تر شدن داستان رابطه صداوسیما و هنرمندان شد. او سال‌ها است در هیچ برنامه‌ای تلویزیونی حضور پیدا نکرده و حتی یک نقش کوتاه هم در هیچ‌کدام از سریال‌های پر هزینه تلویزیون نداشته است. حالا با نقل خاطره‌‌های خود از صداوسیما، در چند توییت توضیح داده است که چرا دور رسانه ملی را به قول خودش خط کشیده است:«سال ۷۹، اولین فیلمم رو بازی کرده بودم اما هنوز اکران نشده بود و کسی مطلقا من را نمی‌شناخت. دعوت شدم به برنامه‌ای در شبکه جام‌جم، سر جمع ده دقیقه؛ به عنوان استعداد نوجوان. برنامه زنده بود و در ساختمان شبکه دو ضبط می‌شد. سینمایی بود و مهمان‌های دیگری هم داشت. سر ساعت رسیدم ساختمان شبکه دو. حراست بانوان جلوم رو گرفت که پالتوت کوتاهه. تا زیر زانو بود. برق ناخن هم داشتم. گفتن نمیشه بری. گفتم من اینجا کار نمی‌کنم و مهمانم. گفتن خیر نمیشه. از طرف برنامه یکی آمد دنبالم و اصرار و التماس که می‌شه تا خونه بری و مقنعه سر کنی؟ متاسفانه بچه بودم و گفتم چشم. تا خونه رفتم و برگشتم. راهم دادن.»

بازیگر مجموعه‌های پر بیننده‌ شبکه نمایش خانگی مانند «شهرزاد» در ادامه توضیح می‌دهد: «پشت صحنه منتظر نوبت آنتن بودم که آقایی آمد. در حالی که لبخند عریضش تا بناگوش رفته بود، گفت ترانه خانم محیط اینجا سینما نیستا، لطفا جلوی دوربین رفتی نخند؛ لبخند بزن، ولی کامل نخند. بالاخره رفتیم جلوی دوربین. دو سوال جواب دادم، دیدم مجری خانم چشم و ابرو میاد: از پشت صحنه اشاره می‌کنن خانم علیدوستی پا رو نندازه رو پاش. پاییز بود. زدم بیرون و خیابان الوند رو عصبی و پیاده پایین آمدم. نیم ساعت هم توی برنامه نبودم ولی نصف روز تحقیر شدم. عهد کردم هرگز دیگه پام رو اونجا نذارم.»

علیدوستی در ادامه می‌نویسد: «در این ۱۸ سال، بارها تو مصاحبه‌هام اینو گفتم که تلویزیون نخواهم رفت و از طرف همکارانم و گاهی مردم انتقادهایی هم بود.»

بازیگر برخی فیلم‌های «اصغر فرهادی»، مانند «شهر زیبا» (۱۳۸۲) و «فروشنده» (۱۳۹۴)، اضافه می‌کند: «مثلا سال ۸۶ به خاطر مصاحبه‌ای با یک ماهنامه سینمایی و حرف‌هایی که ضد تلویزیون زدم، نام من از تیزر فیلم کنعان که آن موقع اکران بود، حذف شد. سر و صدایی هم شد و جناب ضرغامی آمد وسط که اشتباه شده و غیره. همه اینها به کنار. منظور این نیست که سینما این سال‌ها بی‌سانسور بوده. گوش چسب زدن در سینما هم هست. کوک‌زدن شال و روسری به همه لباس... اونقدر قصه زیاده که حوصله آدم از گفتنش سر می‌ره. ولی همین فیلم‌های فضای بازتر سینما هم با سانسور و بی‌سانسور گاهی پشت در توقیف ماندن یا هیچ وقت رنگ پرده را ندیدن. پس سانسور در زندگی یکی مثل من مانعی دائمی و سرنوشت سازه. همیشه هم بوده.»

ترانه علیدوستی در توییت پایانی خود در رابطه با سانسور نوشت: «خاطره‌ دیگه اینکه دو ماه پیش جمعی از مسئولین مربوطه صدام زدن تا مواضعم رو بابت توییت‌ها و ریتوییت‌هام توضیح بدم. جلسه‌ خیلی آموزنده‌ای بود. با چنین جمله‌ای شروع شد:ما می‌خوایم بدونیم شما فرزند همین نظامی، یا پیاده‌سرباز ضدانقلاب؟»

کمپین #من_و_سانسورچی را «امیر مهدی ژوله»، طنزنویس، روزنامه‌نگار و بازیگر با نوشتن تجربه های خود از سانسور در صداوسیما به راه انداخت. او در صفحه اینستاگرام خود از همکارانش در عرصه تهیه سریال های تلویزیونی خواست تجربه هایشان را از سانسور روایت کنند. این نویسنده علاوه بر «حجاب» و «آرایش»، به «حجم گوش‌ زنان» به عنوان یکی از ممیزی‌های مهم صداوسیما در سریال‌ها اشاره کرد. به گفته او، یکی از ایرادهایی که به سریال «برره» گرفته شده بود، مشخص بودن حجم گوش «شقایق دهقان»، بازیگر این سریال در یکی از صحنه ها بود.

امیرمهدی ژوله هم‏چنین به اشکالی اشاره کرده است که به یکی از صحنه های سریال «باغ مظفر» به دلیل مشخص بودن غبغب «سحر جعفری»، هنرپیشه این سریال گرفته شده بود. به گفته وی، به صحنه ای از یکی سریال های اخیر تلویزیون ایران به دلیل «خیار خوردن» زنان ایراد گرفته بودند.

«میترا حجار»، بازیگر سینما پس از آن با انتشار ویدیویی در اینستاگرامش، روش سانسور گوش زنان را در صدا و سیما نشان داد.
«بهاره رهنما» هم درباره سانسور‌هایی که در مورد او اعمال شده است، ‌نوشت: «در تمام این بیست و پنج سال مرتب نمای خندیدن من سانسور شد و تذکر دادند طوری بخند که دندان هایت معلوم نباشند، ولی من فقط بلدم واقعی بخندم. .
اما یکی از عجیب‌ترین روایت‌ها را «مصطفی کیایی»، کارگردان فیلم‌هایی مانند «چهارراه استانبول» و «بارکد» تعریف کرد: «حدود سال هشتاد و سه یه مستند کار کردم برای تلویزیون که توی یک پلان قرار بود در تالاب شادگان اهواز گاومیش‌ها از آب بیان بیرون. دوربین رو از دو زاویه کاشتیم خروج گاومیش‌ها رو از پشت و جلو اسلو موشن گرفتیم خلاصه در نهایت کار آماده شد و قرار شد از تلویزیون پخش بشه که یه برگه اصلاحیه به من دادن و اولین مورد ممیزی درآوردن پلان خروج گاومیش‌ها از آب اونم از زاویه پشت بود. دلیل رو پرسیدم گفتن خروج گاومیش از آب اونم از پشت تحریک کننده است.»