لیست روزنامه‌نگارانی که در دهه‌های اخیر با حکم ممنوعیت کاری و نوشتن در رسانه‌ها از طرف دادگاه مواجه شده‌اند، بسیار طویل است. «ژیلا بنی‌یعقوب»، «احمد زیدآبادی»، «عمادالدین باقی»، «عيسی سحرخيز»، «محمد صديق کبودوند»، «علیرضا رجایی»، «تقی رحمانی»، «سیامک پورزند»، «کیوان مهرگان»، «محمد مساعد»، «نرگس محمدی»، «محمدجواد روح»، «مرتضی کاظمیان»، «رضا علیجانی» و... تنها شماری از این لیست بلندبالا هستند که همگی از اصلی‌ترین حقوق انسانی خود، یعنی «امرار معاش» در کشور ایران از طریق حرفه خود محروم شده‌اند.
در چنین شرایطی، تشکیل «انجمن صنفی روزنامه‌نگاران ایران» در مهرماه سال ۱۳۷۶ می‌توانست نقطه روشنی برای روزنامه‌نگاران ایرانی باشد تا از این طریق بتوانند برای استیفای حقوق صنفی و قانونی خود تلاش کنند. اما فشارهای امنیتی و بازداشت‌های مدام همچنان ادامه پیدا کرد تا این که مرداد ۱۳۸۸، ساعاتی پس از برگزاری مراسم تحلیف «محمود احمدی‌نژاد»، ساختمان این انجمن به دستور «سعید مرتضوی»، دادستان وقت عمومی و انقلاب تهران پلمب شد.
اسفند سال ۱۳۹۲، با روی کار آمدن دولت «حسن روحانی»، دوباره دفتر انجمن صنفی روزنامه‌نگاران بازگشایی شد اما پس از انتخاب اعضای هیات‌مدیره و شروع به کار مجدد آن، همان مشکلات و بازداشت‌ها و اخراج‌های مداوم برای روزنامه‌نگاران ادامه یافته و تلاش‌های گاه و بی‌گاه انجمن نیز ثمربخش نبوده است.
اما این انجمن تا چه حد در انجام وظایف خود موفق بوده و توانسته است از حقوق اولیه و معیشتی روزنامه‌نگاران دفاع کند و در مقابل احکام پی‌درپی زندان و ممنوع‌الکاری که برای روزنامه‌نگاران صادر می‌شود، ایستادگی کند؟
عباس عبدی، روزنامه‌نگار و رییس هیات مدیره انجمن صنفی روزنامه‌نگاران تهران به «خبرنگاری جرم نیست» می‌گوید که آن‌ها کاری نمی‌توانند بکنند و این انجمن جز اعتراض و انتشار بیانیه، قادر به حرکت دیگری نیست. به اعتقاد او، وقتی اجازه برای حل مشکلات صنفی به آن‌ها داده نشده است، وضعیت بهتر از این هم نخواهد بود.
عباس عبدی به صراحت می‌گوید: «واقعا ما چه کاری می‌توانیم انجام دهیم؟ مثلا خود من اگر فردا بی‌کار یا زندانی شوم، انجمن برای لغو حکم ممنوع‌الکاری و حبس من چه کاری می‌تواند انجام دهد؟ حقیقت این است که این انجمن برای انجام کارهای حداقلی مانند معرفی و رایزنی و پرداخت وام به روزنامه‌نگاران تشکیل شده است و اختیاراتی فراتر از این‌ها ندارد. هرچه‌قدر میزان مشارکت و کمک ما روزنامه‌نگاران برای حل مشکلات بیشتر شود و اتحاد بیشتری داشته باشیم، امیدها برای حل برخی از مشکلات هم بیشتر می‌شود. اما آیا این اجازه برای مقابله با مشکلات اساسی صنف‌مان به ما داده شده است؟»
عبدی متولد ۱۳۳۵ در تهران، روزنامه‌نگار و فعال سیاسی-اجتماعی است. او فارغ‌التحصیل رشته مهندسی پلیمر از «دانشگاه امیرکبیر» تهران است. عضو شورای سردبیری روزنامه‌های «سلام» و «صبح امروز» هم بوده است و نیز عضو شورای مرکزی «جبهه مشارکت ایران اسلامی». ، عضویت بخش اطلاعات خارجی دفتر اطلاعات و تحقیقات نخست‌وزیری، مسوول دفتر پژوهش‌های اجتماعی در معاونت سیاسی دادستان کل کشور و معاونت فرهنگی مرکز تحقیقات استراتژیک ریاست جمهوری از دیگر سوابق وی است.
او از رهبران دانشجویان حمله‌کننده به سفارت امریکا در سال ۱۳۵۸ نیز بوده است.
اما مگر یک روزنامه‌نگار، یک راننده یا یک پزشک به جز کسب درآمد از شغل خود می‌تواند کار دیگری بکند؟ پس دلیل احکام ممنوع‌الکاری از سوی قضات دادگاه انقلاب برای چیست و انجمن صنفی روزنامه‌نگاران اگر توانایی رساندن صدای روزنامه‌نگاران به مسوولان را ندارد، پس هدف از ادامه فعالیت آن چیست؟
عباس عبدی در پاسخ به این سوالات می‌گوید: «وقتی اختیاری قانونی به ما داده نشده است، چه‌طور اقدام کنیم؟ ما برای ایستادگی و مبارزه با قوانین و برخی از مسوولان که این جمع را تشکیل نداده‌ایم بلکه درحال حاضر فقط می‌توانیم مشکلاتی را که توان حل کردن آن‌ها را داریم، رسیدگی کنیم. مگر انجمن ما ابزار حل مشکل بی‌کاری را دارد؟ ما چه طور می‌توانیم انجام دهیم؟ ما کاری جز اعتراض و انتشار بیانیه نمی‌توانیم انجام دهیم.»
عباس عبدی می‌گوید تکلیف و سطح انتظار جامعه روزنامه‌نگاران از انجمن صنفی خود تا حدودی روشن است: «مثلا درباره همین کرونا، آیا هیچ روزنامه‌نگاری می‌تواند حقایق را منعکس کند و جدی حرف بزند؟ اگر حقیقت را بنویسد هم کدام رسانه آن را چاپ می‌کند؟ یا مگر درباره اتفاقاتی که در زندان‌ها و دادگاه‌ها رخ می‌دهد، می‌توان چیزی نوشت؟ همین است که فرزندان ما دیگر نمی‌دانند روزنامه چیست و مدام موبایل به‌دست هستند و اخبار را از جاهای دیگر می‌خوانند.»
این در حالی است که در اساس‌نامه انجمن صنفی روزنامه‌نگاران تهران آمده است حمایت از حقوق و منافع صنفی و حرفه‌ای اعضا از طریق ارایه پیشنهاد و جلب پشتیبانی مراجع و سازمان‌های دولتی و ملی و هم‌چنین حفظ حقوق ومنافع مشروع و قانونی و بهبود وضع اقتصادی روزنامه‌نگاران شاغل و فعال درتحریریه‌های استان تهران از دلایل اصلی تاسیس این انجمن صنفی بوده‌اند؛ اهدافی که حتی یک مورد از آن هم عملی نشده است. علاوه بر تمام ناامنی‌های این شغل و مخاطراتش در ایران، حتی پایه حقوق این شغل نیز کمتر از پایه حقوق کارگری مصوب وزارت تعاون، کارو رفاه اجتماعی است و بسیاری از روزنامه‌نگاران شاغل در تحریریه‌های مختلف حتی از بیمه تامین اجتماعی نیز برخوردار نیستند.
حال، این روزنامه‌نگار پیش‌کسوت در پایان صحبت‌هایش با «خبرنگاری جرم نیست»، ابراز امیدواری می‌کند تا کسانی که در برابر ارتقای جایگاه روزنامه‌نگاری مقاومت می‌کنند، کنار روند و آزادی‌های رسانه‌ای بیشتر شود.
عباس عبدی معتقد است: «امیدوارانه باید برای بهبود شرایط کوشید چون راه دیگری در برابرمان نیست.»
برای دیدن اخبار و گزارش‌های بیشتر درباره رسانه و خبرنگاری به سایت خبرنگاری جرم نیست مراجعه کنید.
مطالب مرتبط:
بیانیه انجمن صنفی روزنامه‌نگاران استان تهران: رسانه بوق نیست!
بیانیه انجمن صنفی روزنامه‌نگاران در اعتراض به احضار افشاکنندگان فساد
انجمن صنفی روزنامه‌نگاران تهران: ایران تکان خورد رسانه نه!
انجمن صنفی روزنامه‌نگاران استان تهران: ️اخراج روزنامه‌نگاران را تقبیح می‌کنیم
از بخش پاسخگویی دیدن کنید
در این بخش ایران وایر می‌توانید با مسوولان تماس بگیرید و کارزار خود را برای مشکلات مختلف راه‌اندازی کنید
با ایران‌وایر همکاری کنید
ویدیوها و مطالب خود را برای ما بفرستید
ثبت نظر