شش ‌ماه حقوق پرداخت نشده؛ تداوم اعتصاب کارگران «پتروشیمی دالاهو»

بر اساس اطلاعات رسیده به ایران‌وایر اعتصاب کارگران «مجتمع پتروشیمی کیمیا صنایع دالاهو» که از پنجم دی‌ماه ۱۴۰۲ آغاز شده بود همچنان ادامه دارد.

یکی از منابع کارگری شاغل در این واحد پتروشیمی، با اعلام اینکه این گروه از کارگران صنایع نفت و گاز و پتروشیمی بیش از پنج ماه است که حقوق و مزایای خود را دریافت نکرده‌اند، می‌گوید: «دور تازه اعتصاب آنها از صبح روز سه‌شنبه، ۵ دی ماه ۱۴۰۲ آغاز شده‌ و در این دور اعتصاب یک درگیری لفظی هم میان کارگران و کارفرما در محل این پتروشیمی رخ داده است. 

به گفته این منبع مطلع دست‌کم دویست و پنجاه نفر از کارگران با تجمع مقابل این پتروشیمی جمع شده‌ایم و درگیری لفظی میان کارفرما و کارگران رخ داده است: «جمع شده بودیم تا مطالبه حقوق و مزایای معوقه را دنبال کنیم اما درگیری لفظی میان کارفرما و کارگران رخ داد.»

بر اساس این گزارش «با حضور نماینده کارفرما در میان کارگران اعتصابی و اعلام ترک محل از سوی او، کارگران با هوو کشیدن از او استقبال کرده و پاسخ دادند. بعد از این اتفاق، نماینده کارفرما در میان کارگران اعتصابی ضمن بی احترامی به آنها اعلام کرد: "اگر کسی سر کار باز نگردد، باید تسویه حساب کند.»

این منبع کارگری با اشاره به نزدیک شدن نوروز می‌گوید: «نزدیک عید است و خانواده‌ها منتظر نان‌آور خانه‌های‌شان هستند. هیچ‌کس هم پاسخگو نیست. تحصن هنوز ادامه دارد. اما مقامات شرکت به‌جای پاسخگویی تماس گرفتند تا نیروی انتظامی آمد. اما کارگران هم‌چنان مقابل درب ورودی ایستادند و تحصن خود را ادامه دادند.»

به گفته او «هر کارگر فنی با فرض اینکه در کمترین میزان حقوق، ماهیانه ۲۵ میلیون دریافتی داشته باشد، حودتان محاسبه کنید که با شش ماه عدم دریافت حقوق چه مبلغی طلبکار هستند. در این شرکت هم جوشکار و مونتاژ کار هست، هم نصاب و نقشه بردار. کارگرهای فنی تخصصی و نیروی کارگر ساده هم شاغل هستند. کارگرهای فنی از بیست و پنج تا سی و هشت میلیون تومان دریافتی دارند. کارگرهای ساده هم بین شانزده تا بیست میلیون تومان دریافتی دارند.

پتروشیمی دالاهو در منطقه عسلویه و سه راهی پتروشیمی واقع شده است. دو شرکت پتروشیمی صدف و پتروشیمی تخت جمشید در مجاورت آن به فعالیت مشغول هستند.

گسترش اعتصاب

کارگران پالایشگاه‌های اول، سوم، پنجم، ششم، هفتم، هشتم، نهم، دهم و دوازدهم پارس جنوبی هم از روز شنبه ۳۰ دی ۱۴۰۲، از ساعت هفت صبح با شرکت در تجمعات اعتراضی از انجام کار خودداری کردند. 

این کارگران با ارسال پیام به شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت اعلام کرده‌اند تا رسیدن به خواسته‌های خود و پاسخگویی مدیران بر ساعات و روزهای تجمعات خود خواهند افزود.

براساس گزارش کانال شورای سازماندهی اعتراضات کارگران غیررسمی(ارکان ثالث)، تلاش‌های مدیران داخلی و حراست پالایشگاه‌ها برای متفرق کردن کارگران هم با شکست مواجه شده و کارگران در برابر این خواسته ایستادگی کرده‌اند.

از جمله خواسته‌های این گروه از کارگران؛ «حذف شرکت‌های پیمانکاری، اجرای کامل طرح طبقه مشاغل، بهره‌مندی از نفت -گاز کارت، بن کارت و اعمال مرخصی ۲ به ۲ برای کارگران پشتیبانی و...» اعلام شده است.

چشم‌ انداز اعتصابات در صنعت نفت

یکی از کارگران پیمانی نفت پیشتر در گفت‌وگو با ایران‌وایر در پاسخ به این سئوال که چشم‌ انداز اعتصابات در صنعت نفت را چگونه می‌بیند، گفته بود: «مادامی که قوانین مقدس و ناکارآمد به‌قوت خود باقی باشند، مطالبات کارگران نیز دست نخورده می‌مانند. در نهایت کارگر برای احقاق حقوق ضایع شده خود و جامعه‌ای که خود را بخشی از آن می‌بیند، چاره‌ای جز اعتراض به شرایط و طبیعتا اعتصاب و توقف چرخه سوداندوزی مسببین آن  ندارد.» او «اعتصاب کارگران» را، «تنها راه‌چاره قطعی» برای تغییر شرایط دانسته و آن را «چراغ روشن ایجاد تحولات اساسی و پیش‌رو در جامعه» توصیف ‌کرده بود. 

پیش‌نیاز اعتصابات چیست؟

اعتصاب کارگران پروژه‌ای صنعت نفت از ابتدای اردیبهشت ۱۴۰۱ باهدف تحقق خواست افزایش دستمزد به میزان ۷۹ درصد، بهبود شرایط کار و خوابگاه‌ها و به رسمیت شناختن حق اعتراض به شرایط کار آغاز شد. ده‌ها مرکز در ۱۴ استان به اعتصاب پیوسته‌اند، اما مشکلات گسترده معیشتی موجب شده که برخی کارگران اعتصابی با پذیرفته شدن خواست‌هایشان توسط پیمانکاران، کار را از سر بگیرند.

این کارگر پیمانی صنعت نفت با تاکید بر سرکوب گسترده صدای کارگران طی بیش از چهار دهه گذشته توسط جمهوری اسلامی، پیش‌نیاز اعتصابات را «ارتباط هرچه بیشتر تشکل‌های صنفی و مدنی مستقل با کارگران» ‌دانسته و می‌گوید: «سکوت کارگر با وجود همه شرایطی که بر او تحمیل می‌شود، ایده‌آل نظام است.‌باید آن‌را هدف قرار داد. ابتدا کارگران باید متوجه جایگاه و نقش خود شوند. ارتباط هرچه بیشتر تشکل‌های صنفی و مدنی مستقل با کارگران از طریق رسانه‌های اجتماعی و هم‌چنین از طریق فعالان کارگری در حوزه‌های مختلف، با تمرکز بر مطالبات صنفی حوزه کاری، هم‌زمان کارگران را به درک بهتری از جایگاه ویژه‌ خود می‌رساند. با ایجاد اتحاد و همبستگی میان کارگران در موقعیت‌های مختلف، شرایط اعتراض و اعتصاب و رسیدن به مطالبات برحق کارگران فراهم می‌شود.»