یک زلزله زده اهل کرمانشاه: من فقط یک چادر می‌خواهم...

استان وایر- «بدبخت شدیم. به خدا امشب از سرما می میریم. کمک‏مان کنید. بچه یک ساله ام از سرما یخ زده. فردا چادر برسد، چه فایده؟ باید از روی جنازه ما بگذرید. من فقط یک  چادر می خواهم...»

این را جوانِ خاک آلودِ سیاه پوشی می گوید که صدایش از فریاد زدن برای یافتن سرپناه موقت گرفته و اشک می‌ریزد برای جرعه‌ای آب، غذا و چادر برای خانواده اش. او یکی از بازماندگان زلزله یک شنبه شب است در کرمانشاه که هزاران نفر را آواره کرد، بیش از 470 نفر کشته داد و 9 هزار و ۳۸۸ نفر زخمی

ایسنا نوشته است این جا زلزله زدگان کرمانشاه، هم نگران زیرآوار مانده ها هستند و هم روی آوار مانده هاکه سرما هم برسرشان آوار‌ شده است. سه روز از وقوع زلزله گذشته و به تدریج کمک‌های امدادی بیش تری توسط جمعیت هلال احمر، سپاه، ارتش، دستگاه‌های اجرایی و مردم از سراسر کشور به شهرها و روستاهای زلزله زده رسیده و اقلامی هم چون بسته های آب معدنی، مواد غذایی، دارویی، بهداشتی و چادر در میان زلزله زدگان توزیع شده است. آواربرداری هم در حال انجام است و زیرساخت هایی چون آب و برق و مخابرات کم و بیش برقرار شده اند اما با همه این کمک‌ها، هنوز بیش از هزاران نفر از آوارگان مجبورند امشب را بدون سرپناه در خیابان ها بگذرانند و تاکنون چادر امدادی دریافت نکرده‌اند.  

بنابراین گزارش، در کنار آمارهای ضد و نقیضی که از تعداد چادر توزیع شده به عنوان نیاز اصلی آوارگان منتشر می شود، زلزله زدگان از توزیع نامناسب، ناهماهنگ و بی‌نظمی و بی سامانی در نحوه توزیع کمک ها گلایه مند هستند. کمک های امدادی به ورودی شهرهای زلزله زده می‌رسد و بعد از آن معلوم نیست که چه می‌شوند و این می‌شود که عده‌ای از آوارگان هنوز در کوچه پس کوچه‌های شهر بدون سرپناه مانده‌اند.

یک شهروند در روستای «میانمیر» از توابع سرپل ذهاب مدعی شده است: «90 درصد خانه‌هایمان در روستای میانمیر در نزدیکی سرپل ذهاب تخریب شده و بسیاری خانواده‌ها شب‌ها را بر روی زمین های کشاورزی اطراف خانه‌هایشان سپری کرده‌ و فرزندانشان مریض شده‌اند. اگر به ما رسیدگی نکنند، از سرما از بین می رویم. متاسفانه هیچ مسوولی به این روستا نیامده و هیچ ارگانی نیز برای توزیع چادر به این روستا مراجعه نکرده است.»

وی گفته است: «دیوار بر سر خانواده‌ای در روستا فرو ریخته و همسایگان سعی کرده اند آن ها را از زیر آوار در بیاورند و یا همسایه‌ای در روز اول زلزله پایش شکسته و وقتی خود را به بیمارستان رسانده است، نتوانسته اند به او خدمات رسانی کنند و اعلام کرده اند که امکاناتی وجود ندارد.»

شهروند دیگری با گلایه از نرسیدن کمک های امدادی به این روستا، گفته است: «چرا تاکنون مسوولی به این روستا برای رسیدگی به مشکلاتمان نیامده است. به شدت به چادر، دارو، آب، مواد غذایی و پتو نیازمندیم.»

گروهی از شهروندان سرپل ذهاب نیز که در پارک چادر زده‌اند، از بی نظمی در توزیع کمک های امدادی گلایه کرده و گفته اند: متاسفانه تاکنون در این منطقه ای که ما ساکن هستیم، بیش از 20 چادر توزیع نشده و بیش تر مردم از چادرهای شخصی استفاده می کنند. برخی حاضر شده اند چادری به ارزش 250 هزار تومان خریداری کنند.»

یک شهروند نیز با اشاره به نبود مدیریت در توزیع کمک های امدادی، گفته است: «خیلی از کمک های امدادی توسط مردم به صورت خصوصی توزیع می شود اما این کمک ها به صورت پراکنده اند و مشخص نیست که این افراد باید کمک هایشان را کجا توزیع کنند. از سوی دیگر، فردی که خانواده اش را از دست داده و توانی برایش نمانده است، چه گونه می‌تواند به دنبال غذا و یا آب برود؟ اضافه بر این که زندگی زلزله زدگان زیر آوار مانده است و آن ها نمی توانند مکان زندگی خود را ترک کنند.»

وی افزوده است: «متاسفانه مدیریت توزیع کمک ها بسیار نامناسب است؛ خانواده ای آب ندارد و خانواده دیگری 10 بسته آب دارد. درست است که این خانواده ها همگی به آب نیاز دارند اما باید توزیع عادلانه انجام شود. بنابراین اگر مدیریت شود، بسیاری از مشکلات در نحوه توزیع کمک ها حل می شود.»

باباخانی از شهروندان ساکن در سرپل ذهاب نیز از نقش چشم گیر مردم در توزیع کمک‌های امدادی در مقایسه با کمک های دولتی گفته است: «بیش تر مواد غذایی از سوی شهروندان استان یا سایر استان ها در میان زلزله زدگان به صورت خصوصی توزیع می‌شوند و متولی برای نظام بخشیدن و توزیع عادلانه وجود ندارد. شخصا به کمک یکی از دوستان با دادن کارت ملی از هلال احمر کرمانشاه چادر امدادی گرفتم. متاسفانه هر کمکی از سوی مردم به ورودی شهر می رسد، توسط زلزله زگانی که در ورودی شهر چادر زده اند، گرفته می‌شود و این کمک ها به محلات و مردم ساکن در کوچه‌های شهر نمی رسد. همسایه ای را می شناسم که برای ساخت خانه اش وام گرفته و حالا خانه اش تخریب شده است و نمی داند تکلیف وام هایی که برای ساخت خانه اش گرفته، چه می‌شود.»

وی یکی از مشکلات اساس زلزله زدگان را نبود وسایل گرمایشی عنوان کرده است:«علاء الدین های توزیع شده یا فیتیله ندارند و یا نفتی برای روشن کردن آن ها نیست. از سوی دیگر، نمی توان آن ها را در چادرها روشن کرد زیر احتمال آتش سوزی وجود دارد. این در حالی است که پیش‌بینی شده هفته آینده باران می‌بارد و مردم نمی‌دانند که چه باید بکنند. هنوز یک مسوول ندیده‌ام که اوضاع ما را جویا شود و این نشان دهنده ضعف مدیریت و ناهماهنگی در امدادرسانی است. علاوه بر آن که آواربرداری برخی خانه‌ها در محلات انجام شده اما آواربرداری برخی خانه‌ها اصلا انجام نشده است.»

یک نیروی امدادرسان نیز با گلایه از نبود متولی بر توزیع درست کمک های امدادی گفته است: «از طریق یکی از ارگان ها، 30 چادر برای توزیع آوردیم که برخی در ورودی شهر تلاش کردند به زور چادرها را از ما دریافت کنند. متاسفانه برخی به جای یک چادر، 10 چادر گرفته و باقی چادرها را به قیمت 300 هزار تومان به زلزله زدگان دیگر فروخته اند. »

وی افزوده است: «کمک های امدادی به میزان فراوان از سوی ارگان های مسوول انتقال کمک های امدادی به ورودی مناطق زلزله زده می رسد اما پس از وارد شدن به شهر، معلوم نیست که چه می شوند. »

سه روز پیش زمین لرزه ای به بزرگی ۷.۳ در مقیاس ریشتر شهرهای مرزی ایران و عراق، شامل شهرهای سرپل ذهاب، دالاهو، قصرشیرین، اسلام آباد غرب، ثلاث باباجانی، جوانرود، پاوه، گیلان غرب و روستاهای اطرافش را به لرزه درآورد و در پی آن تاکنون ۴۷۴ نفر در این حادثه جان باختند و 9 هزار و ۳۸۸ نفر مصدوم شدند. بیش ترین میزان تلفات و خسارات این زلزله در شهرهای سرپل ذهاب و روستاهای اطراف آن در استان کرمانشاه بوده است.