در سال‌های اخیر تعداد زیادی واحد مسکن روستایی در استان کرمان احداث شده، اما؛ محرومیت به خصوص در مناطق دور افتاده جنوب کرمان چنان ریشه دوانده که روستاهای کپری که از شاخ و برگ نخل‌ها ساخته می‌شوند همچنان تنها سرپناه برخی محرومان است. کپر، بخشی از میراث معنوی شهر زهکلوت و شهرستان رودبارجنوب و بخش های قلعه گنج و رمشک از توابع شهر جیرفت است.اما آنچه که این روزها مکررا به آن پرداخته می‌شود این است که کپر نشینی به عنوان نمادی از فرهنگ جنوب کرمان محسوب می‌شود و حذف کپرها به نوعی دخالت در فرهنگ بومی منطقه عنوان می‌شود. کپرنشینی، ناشی از شرایط خاص اقلیمی و آب‌وهوایی مناطقی از جنوب و جنوب‌شرق کشور است. کپرها خنک‌تر از ساختمان‌ها و چادرها هستند و خانه‌های کپری تحمل گرمای شدید این مناطق را آسان‌تر می‌کنند. مدرسه هم درون کپرها تشکیل می‌شود. کپر نماد سنتی منطقه است نه سمبل محرومیت، کپر نماد سنت و تاریخ آنهاست و با فرهنگ مردم برخی مناطق ایران عجین شده و امکان حذف آن از چرخه زندگی شاید ممکن نباشد. هرچند دوره کپرها به سر رسیده و دیگر اثری از آنها را درمراکز شهر ها نمی بینیم، اما؛ بعضی از مردم محروم در روستاههای دور افتاده همچنان علاقه‌مند به زندگی در کپرهای قدیمی خود هستند. به همین خاطر در کنار خانه‌های نوساز خود اقدام به احداث چندین کپر برای گذران فصل گرما می کنند. کپر به آلونک‌ها و سایبان‌هایی گفته می‌شود که در مناطق گرمسیری جنوب با شاخه و برگ درخت نخل ساخته می‌شود و روی آن را با حصیر می‌پوشانند. در لغت مردم بلوچ، خانه‌ای است از نی و بوریا و مانند آن. خانه‌هایی است که اسکلت آنها از چوب خرماست و اطراف آنها با حصیر بسته می‌شود.
خبرگزاری فارس
از بخش پاسخگویی دیدن کنید
در این بخش ایران وایر می‌توانید با مسوولان تماس بگیرید و کارزار خود را برای مشکلات مختلف راه‌اندازی کنید
با ایران‌وایر همکاری کنید
ویدیوها و مطالب خود را برای ما بفرستید
ثبت نظر