درباره فیلم گلاب: روزهای بی تکرار ایران

نیلوفر رستمی 

رو پرده سینما گایل گارسیا برنال رو صدا می کردن مازیار بهاری. فیلم رز واتر رو می دیدیم، فیلمی که بر اساس کتاب مازیار بهاری و به کارگردانی جان استوارت ساخته شده. تا چند دقیقه اول پذیرش قیافه معصوم، بچگانه و قد کوتاه برنال به جای یک خبرنگار کار سختی بود و سخت تر وقتی باید جایگزین قیافه آشنای مازیار بهاری می شد و صحنه های که به جای تهران در اردن گرفته شده و چقدر سعی شده بود عین تهران باشد اما برای من تهرانی معلوم بود که چقدر نبود. غیر از خودفیلم، کیفیت و کمیتش و از این حرف ها، چند دقیقه ای از فیلم بدجور برای من ایرانی تکان دهنده بود. بهترین تصاویر از اعتراضات خیابانی سال ۸۸ جلوی چشمم روی پرده بزرگ سینما در جای در مریلند آمریکا پهن شده بود. آن جمعیت ۳ میلیون نفری از خیابان امام حسین تا آزادی، آن پرچم های سبز بزرگ و تصاویر مناظره موسوی و احمدی نژاد و آن همه موتور سوار با قمه هایشان.. پنج سال بعدتر همه اینها را روی صندلی سینما و در کنار آمریکایی ها می دیدم. شهرم، مردمم، زندان اوین، حتی ساندویچ هایدا همه می رقصیدند جلوی چشمم. در بین همه این تصاویر حس می کردم زمان ایران برای من گویا در پنج سال پیش منجمد شده حتی اگر هر روز با ایران در تماس باشم مهم نیست. عقربه های ساعتم در پنج سال پیش متوقف شده و برایم دیگر عبوری ندارد زمان. در فیلم مازیار، بازجو و بقیه همه به انگلیسی حرف می زدند، صحنه ها در شهرهای اردن گرفته شده بود اما خیالی نبود. آنجا ایران من بود. حتما شده جاهای از زندگی فکر کنی زمان و مکان از دستت خارج شده، من امشب گوشه ای از سینمای تاریک در یک قاره دیگر همین حس را داشتم. فیلم مازیار بهاری خوب بود، حداقل اینکه فیلمی از آن روزهای بی تکرار ایران بود.

توضیح: این مطلب در صفحه فیس بوک نویسنده منتشر شده است