فیدل نامه...!

وقتی یک شخصیتی مثل فیدل کاسترو در سن نود سالگی فوت میکند آدم نمیداند چه بنویسد که از چپ و راست و بالا و پائین  و عقب و جلو مورد فحاشی و هتک حرمت قرار نگیرد... اگر از اعتقاد و التزام عملی ایشان به آرمانهای برابری خواهانه بنویسی یک عده می آیند و آمار بگیر و ببندها و محاکمه های فله ای و وضعیت وخیم آزادی بیان و فشار اقتصادی بر مردم کوبا را در دوران سیاه حکومت ایشان توی چشمت میکنند و اگر به این جنبه های منفی از دوران حکومت این بزرگوار بپردازی عده دیگری تو را آلت دست (و بلکه جاهای دیگر) سرمایه داری و جیره خوار و مزدور رسانه های امپریالیستی میخوانند و دستاوردهای مثبت ایشان را توی چشم و چال ت فرو میکنند... از آنجا که به عنوان یک روزنامه نگار نادیده گرفتن خبر درگذشت یکی از بزرگترین رهبران سیاسی قرن بیستم نیز مقدور نیست، به همین دلیل ما با تلاش فراوان سعی کردیم به مناسبت درگذشت ایشان متنی  اماده کنیم که  رضایت حداکثری عزیزان فعال در فضای مجازی را جلب نماید.
متن زیر حاصل تلاش شبانه روزی ما برای تهیه متنی با «فحش خور پائین» در مورد این بزرگمرد انقلابی عدالت گستر و این هیولای سفاک آمریکای جنوبی ست و قابلیت این را دارد که به شکلی نسبی رضایت همه طیف ها (از منتهی الیه چپ تا منتهی الیه راست) را جلب کرده و با کمترین عوارض جانبی، در گروهها و شبکه های مختلف اجتماعی به اشتراک گذاشته شود:

«فیدل کاسترو دیکتاتوری انساندوست و هیولایی عدالتخواه بود که با درنده خویی و شرافت در برابر امپریالیسم آمریکا یک تنه ایستاد... وی با رویای ساختن جهانی بهتر و برقراری عدالت و مساوات زندگی خود را وقف چنبره زدن بر قدرت نمود و در طی سالهای حکومتش موفق شد با تلاش بسیار، فقر و بدبختی را به نسبت مساوی میان مردم خود تقسیم نماید... ایشان در کنار انجام این مهم، سیستم بهداشت و آموزش کشورش را نیز به طور کامل رایگان نمود که مردم فقیر و فلک زده ی کوبا که موفق به فرار از کشور نشده بودند، لااقل بتوانند درس بخوانند و در صورت بیمار شدن از خدمات رایگان بهداشتی برخوردار باشند... این بزرگمرد سفاک قوانین کار را به گونه ای اصلاح کرد که در آن کارفرما درست به اندازه کارگر ورشکسته و بی چیز باشد و با این کار شاخص خوشبختی در این کشور به خاطر از بین رفتن شکاف طبقاتی و نبودن چشم و همچشمی بسیار بالا رفت و از کشورهای  به اصطلاح مرفه و با سیستم سرمایه داری نیز بیشتر گردید... گفته میشود در دوران طلایی حکومت ایشان، هزاران هزار کوبایی یا به زندان افتادند و یا از سرزمین خود به کشورهای دیگر گریختند و یا در محاکمه های چند دقیقه ای در بحبوحه انقلاب کوبا به جوخه اعدام سپرده شدند. ولی کسی نمیتواند منکر این شود که مردم پیرو خط فیدل در کوبا نه تنها عوضش «امنیت» داشتند که آموزش و بهداشت رایگان هم داشتند.
در مورد ساده زیستی ایشان روایتهای زیادی وجود دارد... ایشان به جز سیگار برگ مورد علاقه شان که گفته میشود هر نخ آن حدودا پانصد دلار بوده، چندان دنبال مسائل مادی نبودند و از دار و ندار دنیا یک دست لباس سبزرنگ نظامی و یک جفت چکمه مستعمل داشتند... البته یکی از محافظین سابق ایشان بعدها صحبتهایی در مورد یک جزیره اختصاصی با امکانات کامل تفریحی کرده بود که رهبر فرزانه کوبا  بیشتر وقت خود را به همراه خدم و حشم در این جزیره به شنا و ماهیگیری و اینجور کارها میگذراند که گناه راست و دروغش پای خودش و هیچ بعید نیست این محافظ اسبق از اول سگ جیره خوار و نفوذی امپریالیزم امریکا بوده باشد...تف بر او! (منظور همان محافظ اسبق است)

چیزی که مشخص است این است که فیدل کاسترو آخرین بازمانده از نسل طلایی مردان شجاعی بود که «آرمان» داشتند و رویای جهانی بهتر و انسانی تر را در سر میپروراندند... نسل طلایی مردانی که برای این رویا جنگیدند، آدم کشتند، قدرت را دربست قبضه کردند، مخالفین و منتقدین را قلع و قمع کردند و باعث گسترش فقر و فساد در جامعه خود شدند و در کنارش آموزش و بهداشت رایگان به مردم خود هدیه دادند و روی آمریکا را نیز کم کردند... که حتی اگر چنین نیز نمیکردند باز چیزی از عظمت ایشان کم نمی شد که به قول معروف: إنّما الأعمال بالنیّات .
یادش گرامی، راهش پر رهرو و لعنت خداوند بر او باد.»