آشتی ملی...!

حالا که بحث آشتی ملی داغ است و بالاخره بعد از 38 سال قرار است مردم و حکومت اختلافات خود را کنار بگذارند و روی یکدیگر را ببوسند ما هم از فرصت استفاده می‌کنیم و چند راهکار برای تسهیل این روند ارائه می‌نمائیم بلکه به سهم خود کاری برای این آشتی کنان تاریخی انجام داده باشیم.

یک - دلجویی:

مقدمه ی هر آشتی کنانی دلجویی کردن طرفین از یکدیگر است... دلجویی به دو طریق صورت می‌گیرد.

دلجویی زبانی: همین که از سران فتنه تبری بجوئیم و اعتقاد و التزام خود را به ولایت فقیه اعلام نمائیم و جملات محبت آمیز و عاشقانه در وصف رهبری بگوئیم این می‌شود دلجویی زبانی... کار سختی نیست... دیگر قرتی تر از امیر تتلو و وحید خزایی که نیستیم... آن عزیزان توانستند و ما هم ان شاء الله می‌توانیم...!
حکومت هم متقابلا می‌تواند به جای استفاده از لفظ «فتنه گر» برای کشته شدگان 88 و کسانی که از آن سال هنوز در زندان و یا فراری از ایران هستند با لقب «فریب خورده» یاد نماید که بار منفی کمتری دارد... البته قاعدتا این مساله شامل حال سران فتنه نمی‌شود.

دلجویی عملی: شرکت در انتخابات و راهپیمایی ها نوعی دلجویی عملی مردم از حکومت است ... البته در حال حاضر ما مردم در این مورد پیش قدم هستیم و نوبتی هم باشد نوبت حکومت است که برای دلجویی عملی از مردم اقدام به توزیع کیک و ساندیس رایگان در روزهای راهپیمایی و یا مجانی نمودن اتوبوس و مترو در چنین روزهایی نماید... در ایام انتخابات هم توزیع سیب زمینی رایگان می‌تواند به نوعی دلجویی عملی از مردمی باشد که شاید هنوز ته دلشان با نظام صاف نیست.

دو - جبران مافات:

بعد از دلجویی نوبت به جبران مافات است... شما نمی‌توانی با کسی آشتی کنی بدون آنکه ضرر و زیانهایی که به آن شخص زده ای را جبران نمایی... ما مردم در طول این سالها خیلی به حکومت صدمه زده و زیان رسانده ایم... این بودجه هایی که هر سال صرف مبارزه با بدحجابی و مبارزه با ماهواره و مبارزه با بی بند و باری در سطح جامعه می‌شود واقعا بودجه های کمی نبوده است... حالا کاش فقط ضرر و زیان مالی بود... چقدر پیش نمازهای محترم ما در تریبون های نماز جمعه حرص خوردند و از عمق خویش فریاد کشیدند...؟ چقدر مردم حزب اللهی و مومن ما با دیدن بی بند و باری در سطح جامعه دچار آسیب های روحی و روانی شدند...؟ چقدر خداوند بلایای طبیعی به خاطر همین بدحجابی ها بر سر ما نازل کرد و تر و خشک همه با هم سوختند...؟ اگر دنبال آشتی هستیم اینها را باید جبران کنیم... بخش مالی قضیه را می‌شود با واریز مرتب وجوهات شرعی در درازمدت جبران کرد ولی بخش روحی ماجرا فقط نیاز به تشفی خاطر و جلب رضایت روحی امت حزب الله دارد...
استفاده از حجاب برتر و  جمع کردن خودجوش ماهواره ها و شرکت مستمر در برنامه های فرهنگی هنری حوزه های بسیج و مساجد راههایی ست که شاید بتواند لبخند را بار دیگر به چهره مومنین، مومنات و مسئولین ما بنشاند.
از آن سوی نیز حکومت می‌تواند برای جبران برخوردهای خشن، قهری و گازانبری سابق، بیاید و در میادین و چهار راهها نقل و شیرینی و شربت رایگان توزیع نماید.

سه – همزیستی مسالمت آمیز پایدار

بعد از دلجویی و جبران مافات باید به دنبال راهی بود که مردم و حکومت در آینده دوباره بر سر موضوعات مورد اختلاف خود دچار حالت قهر نشوند تا این آشتی ملی دوام پیدا کند... انتخاب یک حَکَم که طرفین حرفش را قبول داشته باشند و در مواقع بروز اختلاف، حکم و نظرش از سوی هر دو طرف فصل الخطاب و نصب العین قرار بگیرد یک روش برای تضمین دوام این آشتی ملی ست... خوشبختانه چنین چیزی از ابتدای تاسیس جمهوری اسلامی پیش بینی شده است و آن شخص کسی نیست جز مقام معظم رهبری... شخصی عادل، آگاه، شجاع و چند تا چیز دیگر که در مواقع بروز اختلاف می‌تواند با ذکر اینکه نظرش به چه کسی نزدیکتر است، از بروز دو دسته گی و اختلاف در بین مردم و مسئولین جلوگیری نماید.

با رعایت موارد فوق رسیدن به یک «آشتی ملی» در سطح کشور به هیچ وجه دور از دسترس نخواهد بود... در این راه می‌توان از تجربیات ارزنده کشوری مانند کره شمالی که طرح آشتی ملی را در سطح بسیار بالایی در کشور خود به اجرا گذاشته اند نیز استفاده نمود... کشوری که مردمانش آنقدر با حکومت آشتی هستند که تقریبا همه شان یونیفورم می‌پوشند و اسم رهبرشان که می‌آید شروع می‌کنند بالا پائین پریدن از ذوق وصحنه های بسیار بدیعی از اتحاد و آشتی بین دولت و ملت خلق می‌نمایند.