نامه یک اقلیت به رئيس جمهور

ریاست محترم جمهور ایران، جناب آقای حسن روحانی

بیش از یک قرن و نیم پیش در کشور آمریکا ، شخصیتی از همتایان شما برای ایجاد فضایی سالم و بانشاط در آن کشور ، به اقدامی غیر منتظره دست زد. اصلاحاتی عمیق و جسورانه لازم بود تا قانونی منفور راکه به تصریح و تاکید در متن قانون اساسی کشور آمریکا سالها مورد اجرا قرار می گرفت، لغو کند. به دنبال مُلغی کردن برده داری در سال 1862 میلادی توسط این رییس جمهور روح امید و اعتدال به کالبد جامعه بازگشت.

جناب آقای روحانی، امروز ایران به مثابه یک هیکل زنده بشری است. تمامی اندام ها و اعضای این هیکل باید به درستی انجام وظیفه کنند تا سلامت کلی تضمین شود. اگر در عضوی هرچند کوچک از این اعضاء نارسایی وجود داشته باشد تمامی این هیکل دچار بیماری و التهاب می شود.

جناب آقای رییس جمهور، اقوام گوناگون و پیروان ادیان مختلف در بطن هیکل نورانی این سرزمین مقدس همچون اعضایی حیات بخش برای جامعه هستند. تبعیض ها و نابرابری هایی ازقبیل تحریم و تهدیدِ این جوامع کوچک تر در زمینه های تحصیلی و یا کسب و کار به هیچ عنوان بذر نشاط و امید در این خاک نخواهد افشاند و نتیجه ای جز حسرت و حرمان برای جامعه بزرگ تر به بار نخواهد آورد.

ریاست محترم دولت، اینجانب به عنوان یک شهروند ایرانیِ بهایی، بر حَسَب وجدان شخصی و نه به نمایندگی از جامعه خود از جنابعالی در مقام بالاترین مقام اجرایی کشور تقاضا دارم هر چه سریعتر به تمام تبعیضات، نا برابری ها و بی عدالتی های نهادینه شده در قانون اساسی که از بدو تدوین آن قانون در ایران که از زمان مشروطه تا کنون در مواجهه با جامعه بهایی در ایران مورد اجرا قرار گرفته است خاتمه دهید.

ریاست محترم جمهور، جناب آقای روحانی شما بارها و بارها از هجمه هایی سخن راندید که در طی چهار سال دوران ریاست جمهوری برشما وارد آورده شده، ذکر کردید که به دفعات شاهد تخریب های ناعادلانه وهتک حرمت بوده اید که البته در این موارد محق هستید که فریاد خود را در برابر بی عدالتی و ظلم بلند نمایید.

جامعه بهایی ایران بیش از صدوهفـتاد سال همواره در معرض شدیدترین بلایا و آزاردهنده ترین هتک حرمت ها از قبیل شکنجه و آزار، مصادره اموال، قتل و اعدام، محرومیت از تحصیل و...بوده و در این چند سال اخیر نیز شهروندان بهایی ایران با هجمه هایی از قبیل پلمپ محل کسب و مصادره اموال روبرو هستند اما نکته مهم و قابل توجهی که هر ایرانی آزاده و منصف باید از خود سوال نماید این است که این جامعه همواره مظلوم چگونه و با اتکا به کدام نیرو درمواجهه با چنین رفتارهای نا بهنجار همیشه در کمال سرور و نشاط و خودباوری راه اعتدال، صلح و پرهیز از خشونت را در پیش گرفته است ؟ جامعه ای که معتقد است احیای عظمت از دست رفته این خاک تابناک میسر نخواهد شد جز از طریق انتشار قوه محبت در شریان این هیکل دردمند وترویج و ایجاد روحیه یگانگی و مدارا و پرهیز از اشاعه فرهنگ بیگانگی و عداوت در تعاملات میان مردم عزیز و شریف ایران و دولت متبوعه و منتخب آنان.

امضا: محفوظ