مرگ چارلز منسون و رازهایش

«چارلز منسون» امشب مرد . مرد کاریزماتیک و باهوش اما جنایتکاری که رهبر فرقه منسون بود و نامش در طول سال های دهه شصت میلادی، برای یک عده به معنا و مفهوم خالص تقدس و تجسم مسیح و برای اکثریت مردم به معنا و مفهوم ترس و رعب و وحشت بود.

اعتراف می کنم تا پیش از امشب و خواندن خبر «سی ان ان» در باب مرگ منسون، بارها پیش آمده بود که ته ذهنم به ملاقات این ترکیب غریب «موسیقیدان- نظریه پرداز- هیپی و جنایتکار روانی» در زندان شهری که چندان از من دور نبود، به نشستن ته کوپه یک قطار لکنته به مقصد شهر «کورکوران» در حوالی شهر لوس آنجلس و بدو بدوی مجوز برای ملاقات او فکر کرده بودم. به اینکه چه کسی این همه کاریزما و توان داشته تا یک عده دختر و پسر جوان از خانواده های سرشناس را با عقاید «آخرالزمانی» با تم مذهبی و شیطانی به نام نظریه «درهم و برهم» به جنایت و قتل و خونریزی توام با نهایت قساوت و خونسردی وادارد؟

چند سال پیش و زمانی که «اریک هدگارد» خبرنگار« رولینگ استون» بعد از تحمل مشقت فراوان توانست مجوز مصاحبه با منسون را بگیرد، در مورد منسون گفت: « من می توانم بفهمم آن بچه ها چطور مجذوب این آدم شده بودند ، وقتی دستم را گرفت من آن جذبه را حس کردم »

منسون یک خانواده داشت. خانواده ایی که خودش انتخاب کرده بود. ترکیب زنان و مردانی که نسبت به شرایط اجتماعی آن روزها رضایت نداشتند.آنها بی هیچ پرسشی برای منسون می مردند. برایشان حکم مسیح و نجات دهنده را داشت. او رهبر فرقه ای بود که معتقد بودند با ایجاد جنایت و آشفتگی در جامعه و رفتارهای نابهنجار و دور از عرف عمومی ، آنها تصور می کردند می توانند مابین جمعیت سیاهان و سفیدپوستان غالب، درگیری راه بیندازند. آنقدر که بلبشو به نفع سیاهان به پایان برسد و روز  حکمرانی موعود یا همان «خانواده منسون» بر ایالت متحده فرا برسد. پلیس از این همه جنایت بی مبدا و مقصد درمانده بود وسعی و تلاشش به جای درستی منتهی نمی شد.

منسون عاشق موسیقی راک بود .او هر جا که می رفت گیتارش را هم با خودش می برد. معتقد بود که مافیای موسیقی آن روزهای آمریکا قادر به کشف استعداد غریبش نبوده، گر چه بعدها در زندان آلبوم هایی منتشر کرد که با استقبال بخشی از جامعه جوانان آن روزها مواجه شد و گروه های معروفی کارهایش را بازخوانی کردند، خودش هم سوژه فیلم ها و سریال های بسیاری قرار گرفت. تا آن حد که اخیرا «تارانتینو» اعلام کرده بود به زودی فیلمی را کارگردانی خواهد کرد که جریان قتل های رخ داده توسط فرقه منسون را به تصویر خواهد کشید.

رسوایی منسون وقتی سر به آسمان سائید که پیروانش اقدام به قتل یک مدل و هنرپیشه موفق و زییای آن روزهای هالیوود کردند، «شارون تیت» فقط بیست و شش سال داشت. او همسر «رومن پولانسکی» بود و در حالی که یک جنین هشت ماهه داشت به همراه میهمانان دیگر خانه اش در یک شب گرم تابستانی با 102 ضربه چاقو توسط یاران منسون کاردآجین شده بودند.  

منسون همواره خبرساز بود. چه آن روزهایی که عکس هایش او را در حال انتقال به زندان نشان می داد و پیشاپیشش تصویر سه زن جوان، با چهره های خندان و در اوج شادابی و سرزندگی منتشر شده بود که او را همراهی می کردند و به جرم همدستی با او در این قتل ها راهی زندان های کالیفرنیا شدند و چه روزی که یک دختر جوان بیست و شش ساله به نام «افتون ایلین برتون» گفت که واله و شیدای این جنایتکار هشتاد ساله شده و قرار است به زودی با او ازدواج کند.

رازهای شگفت مردی که هرگز در صحنه جرم هایش حضور نیافت و دخترانش را با سرهای برافراشته و چهره های خندان ، می فرستاد تا بی گناهان را کاردآجین کنند، مردی که می گویند لیست قتل های اثبات نشده اش بسیار بیش از آنی است که نوشته شده، ، مردی که در طول چهل سال اقامتش در زندان هرگز لب به اعتراف رازهایش نگشود. مردی که پیروانش، جملگی ، یک صلیب شکسته روی پیشانی هایشان خال کوبی کرده بودند، مردی که نام گروهش را از یک ترانه معروف بیتلز گرفته بود و لباس های هیپی وار می پوشید و زندگی کولی وار داشت، تمامی این رازها امشب به خاک سپرده خواهد شد. منسون مرد و یک نقطه مبهم و رازآلود و تاریک و یک عالمه دل های شکسته از خودش در این دنیا باقی گذاشت.