جمهوری اسلامی و زامبی های جنسی!

شراگیم زند

خبر تجاوز سه مرد به یک دختربچه افغان در خمینی شهر به قدری تکان دهنده بود که ما امروز هیأت حقیقت یاب خود را مرخص کردیم تا با بهت و حیرت به اطراف خود نگاه کنیم و از خود بپرسیم که چطور می‌شود که در یک حکومت اسلامی که داعیه پرورش جامعه ای دینی دارد، اخبار جنایات جنسی و یا مزاحمتهای جنسی در کوچه و خیابان مسائلی روزمره و عادی شده اند. وقتی به عمق فاجعه بیشتر پی می‌بریم که بدانیم آن چیزی که رسانه ای می‌شود و ما می‌بینیم تنها نوک کوه یخی ست که در معرض دید قرار گرفته و بخش عمده این جنایات به خاطر ترس از آبرو و یا ناآگاهی و بی اطلاعی قربانیان و یا عدم اعتماد به دستگاه قضایی که در آن قربانی جرایم جنسی از نظر افکار عمومی و دادگاه بعضا خود متهم است، تنها در سینه قربانیان باقی می‌ماند. چگونه است که مذهبی ترین شهرهای ایران رکورد دار بیشترین آمار جرم و جنایات جنسی هستند و کی و چگونه قرار است که بفهمیم این مسیر اشتباه است و این وضعیت باید تغییر کند؟

با کمترین ضریب هوشی هم می‌شود فهمید که نگه داشتن سر شلنگ میل جنسی انسانها با زور و ایجاد محدودیت و سختگیری و تابو سازی از مسائل جنسی، چاره کار نیست و به قیمت مهیب تر شدن فجایع، تنها گاهی آنها را به عقب می‌اندازد. فجایعی که این روزها دچارش هستیم و در حالی که حاکمان ما همه دنیا را فاسد و بی بند وبار می‌دانند، خود کشوری ساخته اند که اگر زنی با شلوار و مانتو  در خیابان راه برود و فقط دکمه های مانتویش باز باشد در بعضی شهرهای ایران جوری نگاهش می‌کنند که انگار لخت مادرزاد است و از هرکسی متلک می‌شنود و پیشنهاد جنسی دریافت می‌کند. کمی آن سو تر در ترکیه، کشوری که دست بر قضا مسلمان هم هست اما مسلمانانش سرشان به مناسک و عبادات خودشان گرم است و خود را قیم و اختیاردار بالا و پائین مردم نمی‌دانند، همان زن اگر با شلوارک و یا بیکینی هم در معابر ظاهر شود بسیار بعید است که مزاحمین جنسی به این شکلی که در ایران هست احاطه اش کنند.

به جایی رسیده ایم که در ام القرای جهان اسلام تقریبا بعید است زنی با حجاب عرفی و معمول، دقایقی کنار خیابان بایستد و دهها خودرو برایش ترمز نکنند و انواع و اقسام پیشنهادهای جنسی دریافت نکند. پدیده ای که شاید محدود به خیابانهای مشخصی در غرب باشد که پاتوق روسپیان و کارگران جنسی ست.

جمهوری اسلامی در کنار تمام ضربه هایی که به کشور ایران و مردم ایران در عرصه اقتصاد، منابع طبیعی، گردشگری، روابط بین الملل و مانند آن زده است یک ضربه بزرگتری هم به مردم ایران زده و آن پرورش یک نسل زامبی جنسی بوده است. آدمهایی پر از عقده و کمبود و غریزه‌ انباشته شده و خالی از آگاهی و احترام به حق و حقوق یکدیگر.  نسلی که انقدر محدودش کردند که نیاز جنسی اش تبدیل به نوعی حسرت و عقده جنسی شد و امروز ما داریم ثمره چهل ساله تلاشهای جمهوری اسلامی را در عرصه سیاستهای فرهنگی اش می‌بینیم. جداسازی جنسیتی از دوران دبستان و حتی پیش از دبستان و نبودن آموزش درست و اعمال انواع و اقسام محدودیتها تحت عنوان مبارزه با فساد و سالم سازی جامعه، ما را به اینجا رسانده که امروز یکی از نا امن ترین کشورها برای زنان هستیم.

سالهاست که این اخبار دردناک و منزجر کننده را از جای جای ایران می‌شنویم به شکلی که دیگر عادت کرده ایم که انگار هر جا «زن» هست طبیعی ست که تجاوز و متلک و آزارجنسی هم باشد . آنقدر طبیعی و بدیهی که حتی زنان ما حق رفتن به ورزشگاهها را ندارند و این مساله امروز برای بسیاری از مردم و مسئولین امری عادیست. در صورتی که عادی نیست. این نگاه به زن و حضورش در جامعه فاجعه است. فاجعه ای که هر روز در رخت و جامه ای جدید در این کشور قربانی می‌گیرد.

تجاوز جنسی همه جای دنیا کم و بیش اتفاق می‌افتد اما بی شک ما جزء معدود کشورهایی هستیم که با فراهم کردن شرایط، با اعمال محدودیتهای احمقانه، با جداسازیهای جنسیتی، با پرورش نسلی پر از عقده و کمبود و فاقد آگاهی که نگاهش به جنس مخالف صرفا جنسی ست، صدها هزار متجاوز بالقوه تولید کرده ایم. متجاوزین بالقوه ای که هرگاه در بستری مناسب قرار گرفتند تبدیل به مزاحمان و مجرمان و جنایتکاران جنسی شدند.

جمهوری اسلامی حتی آنجائی که مدعی ست نقطه قوت کارنامه اش است و آن دکور کردن کشور با نمادها و شعارها و مظاهر دینی و اخلاقی و وضع محدودیتهای مختلف برای ایمن سازی جامعه بوده، دقیقا از همانجا دارد جامعه را به قهقرا می‌کشاند و ما انگار چاره ای نداریم جز اینکه نظاره گر باشیم و عفونتی را به تماشا بنشینیم که چرکابه اش هر روز از گوشه ای از این کشور بیرون می‌زند. عفونتی که این بار قربانی اش یک دختر پنج ساله افغان بود که توسط سه مرد در خمینی شهر اصفهان (مذهبی ترین شهر استان اصفهان!) مورد تجاوز قرار گرفت و ما به عنوان شهروندی که ناظر و شاهد است و کاری از دستش برای پایان دادن به این وضعیت برنمی‌آید، تا ابد شرمنده او و هزاران چون او و خانواده هایشان خواهیم بود.