از معلم بپرس: موثرترین حرکتی که می‌تواند منجر به تحقق مطالبات صنفی معلمان شود چیست؟

اینکه معلمان و به تعبیر گسترده‌تر فرهنگیان و فعالان این صنف در ایران چه دغدغه‌هایی را دنبال می‌کنند، ممکن است سئوال متداول خیلی از ما ایرانیان باشد. اما چطور می‌توانیم از دغدغه‌های فعالان صنفی و فرهنگیانی (معلمانی) که ممکن است در همسایگی ما یا در میان اعضای فامیل یا خانواده‌مان باشند، آگاه شویم؟ چطور می‌توانیم حرفها و دغدغه‌های خودمان را برای دورانی که در کلاس‌های درس گذراندیم؛ با آن‌ها در میان بگذاریم؟

ایران وایر به‌عنوان یک رسانه تلاش می‌کند تا ضمن انتشار اخبار و گزارشات مرتبط با فرهنگیان و آموزش و پرورش، ارتباط میان آنها و مخاطبان خود را از سوی دیگر برقرار سازد.

در اولین اقدام، ایران وایر پس از نظرسنجی‌های انجام شده از مخاطبان خود در شبکه‌های اجتماعی، هفت پرسش از مخاطبان دریافت و به معلمان منتقل کرده است. پاسخ  معلمان و فعالان فرهنگی به دومین پرسش مخاطبان ایران وایر را بخوانید.

 ایران وایر از مخاطبان خود دعوت می‌کند سوالات خود از معلمان را، از طریق یکی از راه‌های زیر با ما در میان بگذارند. راه‌های ارسال سوالات:

ایمیل به: [email protected]

ارسال از تلگرام به آدرس:@shomairanwire

پیام به فیسبوک iranwire.com ایران وایر

***

به نظر شما در شرایط فعلی موثرترین حرکتی که می‌تواند منجر به تحقق مطالبات صنفی و احقاق حقوق معلمان شود، چیست؟

 

معلم اول:  بدون شکل تشکل یابی مهمترین رکن مطالبه گری است. معلمان مادامی که به تشکل‌های صنفی نپیوندند و حرکت‌های اعتراضی را گسترده و سراسری نکنند، صدایشان به خوبی شنیده نمی‌شود یا اگر شنیده شود حاکمیت را مجبور به تامین خواسته‌های‌شان نمی‌کند

معلم دوم: قطعا یکی دیگر از روش‌های موثر، فضای مجازی و رسانه‌ها است. با رسانه‌ای کردن موضوعات بعضا بهتر رسیدگی انجام شده. چون افکار عمومی جامعه در ارتباط با فضای مجازی و رسانه‌ها هستند. پرداختن به مشکلات از طریق فضای مجازی چون این فضا، دارای قدرت بالایی برای حل مشکلات است. همان‌گونه که بارها قدرت این فضا را در مواردی چون «کودک همسری» و «کودکان کار» و «مشکلات آموزشی» و رسیدگی به آنها شاهد بودیم.

مورد بعدی که شاید موثر باشد، از طریق نمایندگان مجلس و تحت فشار قرار دادن نمایندگان است. در مراجعه به ادارات هم، بعضی مشکلات به‌صورت موردی قابل حل است. ولی از حل مشکلات عمومی معمولا عاجز هستند.

معلم سوم: تحصن و تجمع و مذاکره از طریق شورای هماهنگی و تشکل‌های صنفی

معلم چهارم: معلمان برای رسیدن به خواسته‌های خود باید از همه روش‌ها کمک بگیرند. هیچ راهی به تنهایی نمی‌تواند تضمین کننده خواسته‌های فرهنگیان باشد. معلمان باید با اقشار مختلف جامعه همراه شوند. حاکمان جمهوری اسلامی براین باور هستند که: «حق گرفتنی است، نه دادنی». پیام این جمله سماجت و پیگیری است. باید به حاکمان فشار آورد. وگرنه اوضاع هر روز بدتر خواهد شد.

معلم پنجم: همه روش‌های پیگیری باید بطور هم‌زمان انجام شود. پیگیری از طریق کانون صنفی معلمان، پیگیری از طریق وزارت و ادارات آموزش و پرورش و نمایندگان مجلس. برپایی اعتصاب، تحصن و تجمعات اعتراضی همراه با اطلاع رسانی از طریق رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی

معلم ششم: موثرین گام در وهله نخست برای جامعه معلمان ایمان آوردن به اثرگذاری حرکت‌های جمعی و پیوستن به صنوف صنفی برای مطالبه جویی است. این حرکت راه‌بردی‌ترین گام برای حصول به نتیجه است. در واقع پیوستن به حرکت جمعی متشکل، باید استراتژی باشد. چرا که همه راه‌کارهای دیگر، تاکتیک‌های حصول به نتیجه است. اعم از مذاکره دیپلماتیک در سطوح مختلف تا تحصن و تجمع و اعتراض.

اساسا نمی‌توان راه چاره را به راهی خاص فرو کاست. حرکت جمعی اقتضا دارد که ما تیم‌های مختلفی را به طور هماهنگ در سطوح مختلف تربیت کنیم. در همین راستا عده‌ای شرایط تئوریک و مبانی نظری دستیابی به اهداف را تبیین می‌کنند.گروهی برای چانه‌زنی با مقامات و مسئولین وارد میدان می‌شوند. عده‌ای هم در صورت ناکامی راه‌کارهای دیپلماتیک، راه‌های اعتراضی را ساماندهی و طراحی می کنند.

البته این شیوه‌ها و مدل‌های اختراعی و متفاوت ما در جهان نیست. همان حرکت‌های انجام شده بشر در دنیا است که در یک کلام به قول واتساو هاول از آن می‌توان به «کنش‌های کوچک ایستادگی» نام برد.

معلم هفتم: پیگیری‌های امور صنفی به طور همزمان باید  از طریق کانون صنفی معلمان، وزارت و ادارات آموزش و پرورش و نمایندگان مجلس انجام شود. اما همه این مطالبات باید با اعتصاب، تحصن و تجمعات اعتراضی حول محور مباحث گوناگون صنفی همراه شود.

معلم هشتم: با توجه به اینکه تمام راه‌ها به دفعات و در طول سالیان اخیر اجرا شده و کمترین تاثیر را داشته است؛  لذا تنها راه را در اعتصاب و تحصن و تجمع می دانم.  

معلم نهم: اعتصاب، تحصن و برپایی تجمعات اعتراضی هر چند سرکوب می‌شود اما مسئولان را در رسیدگی جدی‌تر می‌کند.