نظام بر سر دو راهی

علی شیخ بهایی

 ورود روحانی به کاخ ریاست جمهوری یک فرق اساسی با ورود احمدی نژاد به آن در ۸ سال پیش خواهد داشت و آن وامدار بودن روحانی به چند طیف سیاسی و چهره های معتبر و شناخته شده ایست که در این ایام تمام قد پشت او ایستاده اند و حتی از سرمایه دیگر که دکتر عارف بود گذشتند. احمدی نژاد لزومی به پاسخگویی به هیچ احدی را نمی دید و با چراغ سبز رهبری در اوایل دوران ریاست جمهوریش ، تخته گاز از تمام چراغ قرمز های اعتدال عبور کرد. اما روحانی در موقعیتی نخواهد بود که به حامیان امروزش پشت کرده و از راه اصلاح طلبی خارج شود. این یک واقعیت است که نیروهای اصلاح طلب در بطن جامعه و نهاد های مدنی آماده خیز به سوی خلا ایجاد شده از خروج نیروهای طیف احمدی نژاد هستند و هرچند بازداشت ها و زندانی کردن چهره های شاخص اصلاح طلب رمق را از این جناح ساسی گرفته اما این آخرین تیر ترکش را با تمام رمق باقیمانده کشیده اند و منتظر اصابت آن به هدف هستند.

در این وضعیت موجود، جریان حاکم تمام تلاش خود را انجام داد تا با رد صلاحیت چهره های آشنای اصلاح طلب ، گزینه های روی میز خود را افزایش دهد و حتی با هزینه کردن اعتبار خود در رد صلاحیت هاشمی تا آنجا پیش رفت که صلاحیت مجمع تشخیص مصلحت خود را به زیر سوال ببرد . در حالی که هنوز آثار خرداد ۸۸ در بدنه نظام به چشم میخورد آیا حاظر خواهند بود تجربه دیگری مانند آن را به جان بخرند و حال که مهندسی انتخابات به طور مطلق نتیجه نداده به تقلب در انتخابات اقدام کنند؟ و یا اینکه نظاره گر ورود جریان اصلاح طلب به ارکان قدرت نشسته و تلاشی را که از انتخابات مجلس هفتم برای خارج کردن آنان از بدنه کشور شروع کرده بودند منجر به شکست ببینند؟