مردم پرچم به دوش، پیشاهنگان بی پرچم!

نشانه های اتفاقی بزرگ از هفته پیش دیده شد. از گوشه و کنار علائمش هویدا می‌شد و از شنبه دیگر به خوبی قابل رویت بود. اندک اندک تعدادشان بیشتر شد و امروز دیگر همه جا بودند. مردانی که پرچم ایران را بالای سرشان به اهتزار درآورده بودند،  زنانی  که در آغوشش رفته بودند و یا دخترانی که بر سرش کرده بودند. پرچم ایران به خیابان‌ها بازگشته است. شاید هرگز نرفته بود، شاید هم بود و به گروگان گرفته شده بود. نه آن هم نبود. به انحصار درآمده بود. پرچم ایران از نمادی هویتی و ملی بدل به نشانه‌ای حزبی شده بود. حزبی که نماینده همه ایرانیان نبود. حتی حزب هم نبود، دسته بود. پرچمی که قرار بود حق و سهم همه باشد.
 حق آنهایی که بر پشتشان می‌بستندش و حیدر حیدر گویان خیابان‌های شهر‌های ایران را قرق می‌کردند هم بود. این پرچم حق همه ایرانی‌هاست. تفاوتش اینجاست! ترک، بلوچ، بهایی، مسلمان، دگرجنس‌خواه، هم‌جنس‌خواه، مردمسالار، سنت‌سالار، همه و همه صاحب این پرچم‌اند. همان‌گونه که تابعیت ایرانی هست. 
اصل ۴۱ قانون اساسی می‌گوید: 
تابعیت کشور ایران حق مسلم هر فرد ایرانی و دولت نمی‌تواند از هیچ ایرانی سلب تابعیت کند، مگر به درخواست خود او یا در صورتی که به تابعیت کشور دیگری درآید.

به اندازه همین تابعیت، پرچم ایران هم حق هر فرد ایرانی است. 
اما شاید داستان دیگری هم بود. و اینجاست که این نوشته مخاطب خود را می‌یابد. 
چهار سال پیش سازمان تبلیغاتی یکی از نامزدهای انتخاباتی و هواداران او یکی از رنگ‌های پرچم ایران را به عنوان معرف خود انتخاب کردند. رقیب سراغ یکی نرفت. همه‌اش را می‌خواست. هم گذشته را می‌خواست، هم آینده را. همه هویت همه را می‌خواست. این نه پرچم سرزمین ایران، که هویت جمعی ایرانیان بود که به گروگان رفته بود. 
و اما نخبگان، روشنفکران، دانشگاهیان، فعالین سیاسی و تمام آنهایی که خود را عصاره فضائل این سرزمین و این مردم می‌بینند، این روزها را باید بهتر ببینند. حواسشان هست که چه بسا بسیاری از این جوانان پرچم به دوش چهار سال پیش دنبال همان نامزد انتخاباتی‌ای رفته بودند که پیروز میدان شد؟ آنها همیشه همین جا بودند. با پرچم‌های ایرانشان. امروز به دنبال زبان مشترک آمده‌اند. آنها پرچم ایرانشان را همان قدری دوست دارند که در گذشته داشتند. شما چه طور؟ اگر می‌خواهید با مردم این سرزمین حرف بزنید، زبانی مشترک می‌خواهید. 
این پرچم، زشت و زبیا، با الله و یا بی الله، با شیر و خورشید‌ش و یا بدون آنها در جهان به عنوان نماد مردم ایران شناخته می‌شود. شکل امروز این پرچم را دوست داشته باشید یا نه، از حکومتی که آن را نمایندگی می‌کند خوشتان بیاید یا نه، هزاران انتقاد داشته باشید یا نه، اگر آن روز شنبه به خیابان آمدید و جشن گرفتید و اگر می‌خواهید پیشاهنگ شهروندان ایران باشید و بمانید، پرچم ایرانتان را با همین مردم  پس بگیرید.