برای آرش صادقی زندانی سیاسی

دوستی لینکی به من داد درباره آرش صادقی. یکی از ده ها زندانی سیاسی که بعد از انتخابات هشتاد و هشت با آچار فرانسه اقدام علیه امنیت ملی پیچشان را به سیاهچاله ها و زندانهای ایران سفت کردند. لینک کذایی می‌گفت آرش را چند بار در این چهار سال دستگیر و آزاد کرده اند که در یکی از نوبتها مادرش در اثر شوک و حمله قلبی از دست رفته است. خبر می داد که از سال ۹۰ که او را به انفرادی انداخته اند کسی از او خبر ندارد که زنده است یا مرده. کنجکاوتر شدم و از دوستش پیمان عارف که در سال های ۸۸و ۸۹و ۹۰ مدتها همبند او در ۳۵۰ اوین بوده توضیح بیشتری خواستم. چنین نوشت:
«آرش صادقی دانشجوی فلسفه و فعال دانشجویی دانشگاه علامه طباطبایی در تیرماه ۸۸ برای نخستین بار بازداشت شد. با آزاد شدنش در مهرماه ۸۸ و با آغاز سال تحصیلی به فعالیت برای حمایت از دانشجویان زندانی این دانشگاه و بویژه مجید دری و مهدیه گلرو پرداخت که در پی آن مکررا بازداشت شد یکی از تکان دهنده ترین آنها زمانی بود که در بامداد هشتم آبان ۸۹ با ورود نیروهای امنیتی به منزل پدری اش به قصد بازداشت او، مادر آرش در اثر شوک وارده درگذشت. در اثر این اتفاق خانواده که او را مقصر مرگ مادر می‌دانستند تا مدتهاملامتش می کردند. در نتیجه شماتت ها آرش سی ام آذر ۸۸ خود را دوباره به نیروهای وزارت اطلاعات تسلیم کرد. آرش که نهایتا به یکسال حبس تعزیری و پنج سال حبس تعلیقی محکوم شده بود در ۲۳ آذر ۹۰ با اتمام یکسال حبسش از بند ۳۵۰ اوین آزاد شد. در ابتدای آن دوره یکساله، زمانی که او در بند ۲۰۹ بود، بازجوی پرونده برای گرفتن اقرار مبنی بر عدم نقش حمله امنیتی ها در مرگ مادر، آرش را تحت آزار جسمی قرار داده که در اثر آن کتف او تا مدتها دچار آسیب موضعی شده بود و طی مدت اسارت در بند ۳۵۰ تحت درمان پزشکی فیزیوتراپی قرار داشت.
آرش تنها بیست و چند روز پس از آزادی اش از زندان در دیماه ۹۰ دوباره بازداشت و به بند ۲۰۹ منتقل شد. متاسفانه طی این مدت یک سال و نیمه هیچگونه ملاقاتی با پدرش نداشته، اساسا محل نگهداری و چرایی انفرادی طویل المدت اش نامعلوم مانده است. همین باعث شده عده ای بحث آسیب دیدگی او توسط بازجویانش را محتمل بدانند.»
می دانم که آرش صادقی تنها یک نمونه از چندین و چند زندانی سیاسی است که طی این سالها فشارها و ملامت ها تحمل کرده بهای گزاف بابت باورشان داده اند،‌ معصومانه به آزادی و برابری آدم ها. طرح را کشیده ام برای آرش و آرش‌ها. بیشتر برای خودمان تا فراموششان نکنیم.