شایا گلدوست
جمعی از فعالان حوزه الجیبیتی، فعالان مدنی و هنرمندان در بیانیه‌ای به نفرت‌پراکنی «قطب‌الدین صادقی»، مدرس دانشگاه، نمایشنامه‌نویس و کارگردان تئاتر علیه جامعه رنگین‌کمانی اعتراض کردند.
قطب‌الدین صادقی در مصاحبه‌ای با هنر آنلاین که در تاریخ ۱۸اسفند۱۳۹۹ منتشر شد، وضعیت پیرامون این بنای تئاتری را بسیار شرم‌آور دانسته و در دفاع از جداسازی محوطه تئاتر شهر تهران می‌گوید:«محیط پیرامون تئاتر شهر مکانی برای حضور اراذل و اوباش، خلاف‌کاران و دگرباش‌ها شده است که قداست فرهنگی این مجموعه را رعایت نمی‌کنند. باید حریم مجموعه تئاتر شهر مشخص شود، اتفاقات شرم‌آوری در اطراف این بنا رخ می‌دهد.»
این اظهارنظرهای نفرت‌پراکنانه علیه جامعه رنگین‌کمانی واکنش‌های زیادی را به همراه داشت و در پی آن بیانیه‌ای با امضای اولیه ۷۰ نفر از فعالین و کنشگران این حوزه در پلتفرم دادخواست منتشر شد و تا این لحظه بیش از ۶۵۰ نفر آن را امضا کرده‌اند. در بخش‌هایی از این بیانیه آمده است:
«رویکرد قطب‌الدین صادقی در این مورد ادامه سیاستی است که در عین جرم‌انگاری حیات همجنسگرایی، بیمار انگاشتن جامعه الجیبیتی و پزشکینه کردن هویت ترنس همواره با سیاست حذف و به حاشیه راندن این گروه اجتماعی، این بخش از جامعه را دائما با داغ ننگ مواجه می‌کند. تابو و داغ ننگ‌هایی که قرار است هر مساله و مشکلی را، از ویروس کرونا تا واکسن کرونا تا فضای ناامن شهری را به جامعه الجیبیتی ربط دهد. داغ ننگی که گویا هرگاه قافیه تنگ شد، به کار می‌آید و با فریاد وانفسا در همدستی شوم با حکومت، جامعه الجیبیتی را مسبب اصلی یا دست‌کم یکی از عوامل معضلات اجتماعی معرفی می‌کند.»
«ملیکا زر» کنشگر حوزه الجیبیتی و از مسئولان «شش‌رنگ»، «علیرضا شجاعیان» نقاش و کنشگر حوزه کوئیر، «مینا خانی» تحلیل‌گر اجتماعی و فمینیست و «یاسمین فهبد» پژوهشگر و آرتیویست این بیانیه را تنظیم و منتشر کرده‌اند. «ملیکا زر» درباره هدف انتشار این بیانیه و لزوم اعتراض به چنین اظهارنظرهای نفرت‌پراکنانه‌ای به ایران‌وایر می‌گوید:
«هدف از تهیه این بیانیه و دعوت از کنشگران حوزه‌های متفاوت، هنرمندان و متخصصین و اعضای جامعه برای امضای این دادخواست این است که در شرایطی که جمهوری اسلامی، سیستماتیک، افراد الجیبیتی را سرکوب کرده و تحت فشار می‌گذارد، در مقابل نفرت‌پراکنی برخی از افراد فعال در فضاهای آکادمیک و هنری علیه جامعه همجنسگرایان، دوجنسگرایان و افراد ترنس موضع‌گیری کنیم. باید انتخاب کنیم که می‌خواهیم با حکومت در این سرکوب هم‌صدا باشیم یا خیر. قطب‌الدین صادقی، به عنوان یک مدرس دانشگاه و کارگردان تئاتر، برای حل یک مشکل، بدون توجه به سیستم فاسدی که در اداره موارد متفاوت در کشور ناتوان است، افراد الجیبیتی را با واژه‌ای نامعلوم مثل «دگرباش» مسبب این مشکلات می‌خواند. اتفاقا به دلیل سانسور و عدم آموزش صحیح، افراد الجیبیتی از خانواده و جامعه طرد می‌شوند که بی‌خانمانی، رو آوردن به شغل‌های بدون امنیت و پر خطر و همچنین باز ماندن از تحصیل نتیجه آن است.»
او در ادامه می گوید: «ما با این بیانیه، به این سیستم و ستمی که بر افراد الجیبیتی روا داشته می‌شود اشاره می‌کنیم و از مخاطبین می‌خواهیم موضع‌شان را در برابر نفرت‌پراکنی علیه افراد الجیبیتی اعلام کنند. لزوم و اهمیت اقدامات این چنینی، دعوت گروهی و هم‌صدا شدن علیه نقض حقوق و انسانیت‌زدایی از گروهی از اجتماع است. در این برهه زمانی، باید در برابر زیرپا گذاشتن و نقض حقوق انسان‌ها، تکلیف خودمان را روشن کنیم و ما سعی کردیم در این بیانیه به تحقیر بقیه گروه‌های اجتماعی از جمله فرودستان اقتصادی هم اعتراض کنیم.»
در بخشی از این بیانه آمده است:
«ما ضمن اعتراض به این رویکرد ضدانسانی و البته نه تازه، ضمن پاسخگو کردن این افراد یاد‌آور می‌شویم که تاریخ نشان داده است که به حاشیه رانده‌شدگانی چون جامعه الجیبیتی و فرودستان اجتماعی و اقتصادی این سیاست‌ها، همدستی‌ها و سکوت‌ها را از یاد نخواهند برد. مطالبه ما، جمعی از کنشگران جامعه الجیبیتی (کوئیر)، فعالان مدنی و هنرمندان از کنشگران مدنی، هنرمندان و فعالان سیاسی و رسانه‌ای این است که بیش از این در برابر این انگ و ننگ‌سازی اجتماعی حول جامعه الجیبیتی (کوئیر) و دیگر گروه های تحت تبعیض و سرکوب سکوت نکنند.»
«علیرضا شجاعیان» نقاش و کنشگر حوزه کوئیر در واکنش به چنین اظهار نظرات نفرت‌پراکنانه‌ای از سوی قشر هنرمند، معتقد است:«اساسا سیاست گیج‌سازی جامعه با معرفی عوامل فرعی به جای عامل اصلی، یکی از پرکاربردترین رویکرد‌ها در شانه خالی کردن از حل مسائل به صورت ریشه‌ای بوده است و خوش‌خدمتی شخصی در جایگاه روشنفکر هنری با این ترفند خیلی پدیده جدیدی نیست. آنچه که تاسف‌بار است، عدم اطمینانی است که در رابطه با نقش روشنفکری و یا هنرمند که اینجا در مقام استادی نیز ایستاده است، در ذهن جامعه تحت ستم ایجاد می‌شود.»
«علیرضا شجاعیان» اهمیت بازخورد جمعی به چنین موضع‌گیری‌هایی را در درجه اول امید بخش دانسته و نشان‌دهنده همبستگی جامعه در مقابله با ستم مضاعف می‌داند و در درجه دوم هشداری برای افراد می‌داند، لااقل موجب می‌شود برای حفظ ظاهر روشنفکری که از خود به جامعه نشان داده‌اند، بیشتر مراقب آنچه می‌گویند، باشند. او در ادامه می‌گوید:
«برای این پرسش که آیا هنر باید در خدمت تمام اقشار جامعه باشد؟ جواب قطعی وجود ندارد؛ اما حصارکشی به بهانه قداست فضا، نظریه دیگری را به ذهن می‌آورد و آن اینکه اینجا نیز موضوع اصلی "امن‌سازی" فضای پیرامون مسجد و مرکز مذهبی و فرهنگی ولی‌عصر است و تئاتر شهر به‌واسطه پیشینه‌اش در اذهان عمومی وسیله‌ای شده است برای همسو کردن جامعه هنری با این پاک‌سازی؛ وگرنه بر همه آشکار است که سال‌ها برای به حاشیه بردن این بنای مهم دست به هر کاری زده‌اند. انواع سیاست‌های شهری را برای بد شکل کردن محیط آن اتخاذ کرده‌اند، اما اکنون زمان فراهم کردن محیطی متفاوت برای تئاتر شهر زیر سایه سنگین مسجد و مرکز مذهبی تازه تاسیس‌شان است.»
از بخش پاسخگویی دیدن کنید
در این بخش ایران وایر می‌توانید با مسوولان تماس بگیرید و کارزار خود را برای مشکلات مختلف راه‌اندازی کنید
ثبت نظر