حق شهروندی

 چقدر محدود کننده بود نوشتن حقی که بيش از 1200 کلمه نبايد باشد ،مدادم را تيز نمی کنم با ھمين مدادی که سرش کاغذی را نمی برد می نويسم از حق 1200 کلمه ايی شھروندی و جالب تر از آن اينکه قرار است انتهای اين نوشته اين حق به دلار ،ریال ،يا نوع ديگر داده شود 

تا بحال به اينکه حقم چيست فکر نکرده بودم ،ھميشه فکر می کردم حق کلمه ی بدی است ، از بچگی اتفاق بدی که می افتاد ديگران بھم می گفتند حقت ھست ، شايد گفتن اين کلمه باعث شد که زيادی نروم دنبالش 

اما حالا انقدر معنی پيدا کرده که برای تعريفش جايزه می دھند ،بگذريم بايد به خيابان بروم شايد حق شھروندی را پيدا کنم راه افتادم ، شايد حقم اين نباشد که با اين سن پياده بروم ،شايدم اين نباشد که اين لباس گرم را مجبور باشم بپوشم ، شايدم اين نباشد که اين آقای تاکسی ، که مجبور است نان ببرد سر سفره اش ،مارا بچپاند بھم و آخرش ھم يک کرايه يکسان بگيرد،يا اينکه خودم را بچپانم بزور در اتوبوسی که بايد پول ھای مچاله شده را بزور بندازم ،يا شايد اين نباشد که بايد چند تا ايستگاه آنطرف تر پياده شوم تا از سنگ فرش ھايی که دارند تک تک بلند می شوند رد شوم،خلاصه که می دانم اين ھم نيست که با مدرکی که با ھزار زحمت در دانشگاھی قبول شديم وخوانديم و مدرک گرفتيم و آخرش ھم کسی قبول نداشت و آمديم دنبال فروختن اجناس چينی و تايوانی و غالب کردن جای اجناس ساخت کشورھای غربی يا (يک کلمه) 

اصلا به من چه که چيست ،ھمين که اين را به يک بنده خدايی بندازم و سودم را زنده کنم و رئيسم که می دانم دست آخر دنبال بھانه است که بگويد کارت خوب نيست، بس است،يا شايدم اين باشد که آن ھمکارم شب و روز برنامه بريزد که مارا بيرون کند و خودش بيايد و يک سود بيشتری بگيرد،نمی دانم که اين است که وادار باشم روزھا ھزار تا دروغ و کلک ببافم تا حقوقم حلال شود يا اينکه انتظار ساعت را بکشم تا از اين اتاق بی پنجره خارج شوم 

نمی دانم کدام است واقعا بدجوری مارا اين جايزه درگير کرده ،نکند اين باشد که با ھزار بدبختی بياييم و يک دختری پيدا کنيم آن ھم در اين زمانی که با پاھای پياده و اينترنت و فلان و بھمان خيلی سخت است دل بدست آوردن ،بعدش بگويد بريم کافی شاپی و مثل خر در گل گير کنيم که ما که پولمان به خودمان نمی رسد چه برسد به کافی شاپ و اين ادا ھا و يک جوری بپيچانيمش، يا اصلا شايد اين باشد که چند تا خالی ببنديم که رژيم ھستيم و از فلان غذا بدمان می آيد و فلان چيز برايمان ضرر دارد و کلا مخالف اماکن سربسته ھستيم ،شايدم اين باشد که تا بخواھد پای تلفن حرف بزند ،آنقدر چشممان به اين باشد که اين دقيقه ھا دارد بدجوری برای مخابرات سودمند می شود و با چھارتا حرف جوری فتيله پيچه احساسيش کنيم که کلا برود در روياھا و ول کن ما شود و به پياده روی راضی 

بنده خداھا اين دخترھا ھم انگار حقشان را کف دستشان گذاشتند ، مرد آرزوھاشان يا کنج خيابان دارد به خودش می پيچد يا اينکه باز در خيابان ترمز می زند که می رسانيمت دختر ، ما دستمان به دھنمان می رسد ،فقط بدی اش شايد اين باشد که دھن ھايشان را نشسته اند 

کلا حقمان است يا نه نمی دانم،اما اين ترس لعنتی بدجوری حق را به ما ياد داده ، مذھب کارش با مرگ است آخر