دو هزار و پانصد سال پيش از ميلاد مسيح زنان جنگجوي مينوا، ساكن جزيره كرت در يونان، جامه كرست‌مانندي بر تن مي‌كردند كه پستان‌ها را بالا مي‌برد و آن‌ها را در معرض ديد قرار مي‌داد.
اولين سينه‌بند، پانصد سال بعد به وجود آمد. اين جامه، در جلو و تا كمر باز بود و سينه‌ها را نمي‌پوشاند. نوارهاي باريك چرمي دو كمر بسته مي‌شد تا پستان‌ها را گرد نشان دهد.
از 450 پيش از ميلاد مسيح تا 285 پس از ميلاد مسيح، يونانيان سينه‌بندي مي‌پوشيدند كه بالاي پستان‌هايشان گره مي‌خورد، اما آن‌ها را نمي‌پوشاند. از آن جايي كه در آن زمان پوشيدن سينه‌بند ممنوع بود، زنان از نوارهاي پارچه‌اي باريكي استفاده مي‌كردند كه دور پستان‌ها پيچيده مي‌شد تا هنگام راه رفتن، تكان نخورند. زنان رومي همين سينه‌بند را از يونانيان گرفتند اما اسم آن را تغيير دادند. آنان دو نوع كرست داشتند، يك نوع كه براي جلوگيري از رشد پستان‌ها بود و توسط دختران جوان استفاده مي‌شد و نوعي ديگري كه براي پوشاندن پستان‌هاي بزرگ به كار مي‌رفت.
در قرن سيزدهم زنان لباس‌زيرهاي كوتاهي مي‌پوشيدند كه پستان‌ها را صاف مي‌كرد. كمر دامن‌ها هم تا بالاي خط كمر بالا رفته بود تا معده برآمده به نظر آيد و پستان‌ها، نگاه‌ها را به خود جلب نكنند. در قرن سيزدهم براي اولين بار در ويترين كرست‌فروشي‌ها نوشته مي‌شد: "بزرگ‌ترها را مي‌پوشاند، كوچك‌ها را نگاه مي‌دارد و شل‌ها را سفت مي‌كند."
در قرن چهاردهم، زيرپيراهن‌هايي پوشيده مي‌شد كه سينه‌ها باز هم صاف‌تر به نظر آيند. علاوه بر آن، دامن‌ها، پهن شده و يقه‌ها، بلند و چين‌دار شده بودند. در اين قرن براي بالا نگاه داشتن سينه‌ها از كمربند استفاده مي‌شد اما همه اين كار را نمي‌كردند، چون استفاده از آن در برخي از نواحي فرانسه ممنوع بود. در زمان چارلز هفتم بالاتنه با يك شال سه گوش و تورهاي آهارزده پوشانده مي‌شد. در آن زمان، كرست‌ها خيلي تنگ بودند و براي سلامت زنان ضرر داشتند.
در دهه 1550 ميلادي زنان با انوع كرست‌هاي ساخته شده از استخوان نهنگ و ميله‌هاي فولادي شكنجه مي‌شدند. مروج اين كرست‌ها، كاترين دو مديسي، زن هانري دوم، پادشاه فرانسه بود كه داشتن "كمر پهن" را در دربار ممنوع كرد. اين كرست‌ها سفت بودند و براي بستن آن‌ها بايد تلاش زيادي مي‌شد. اين كرست‌ها چنان سفت بسته مي‌شدند كه گاهي دور كمر كمتر از خود را در معرض شكنجه كرست‌هاي ساخته شده از استخوان نهنگ و ميله‌هاي فلزي قرار دادند. كرست‌هاي فولادي به زن هانري دوم شاه فرانسه نسبت داده مي‌شود، كاترين دو مديسي كه "كمرهاي پهن" را در ميان نديمه‌هاي دربار ممنوع كرده بود. كرست‌ها سفت بودند و بستن آن‌ها به تلاش زيادي نياز داشت و گاهي دور كمر را به كمتر از 25 سانتي‌متر مي‌رساند. اين نوع كرست تا 350 سال بعد به حيات خود ادامه داد.
در قرن پانزدهم، پستان‌ها دوباره به مركز توجه تبديل شدند. زيرجامه‌ها، قسمت زيرين و نوك پستان‌ها را مي‌پوشاندند، اما بالاي پستان برهنه و برآمده بود. در دوره رنسانس زنان قفسه سينه خود را با پارچه و دستمال‌هاي ابريشمي پر مي‌كردند و آن‌ها را به هم گره مي‌زدند تا يك خط سينه زيبا درست كنند. اما، از آن جايي كه دستمال‌ها به جايي بند نبودند، گاهي منظره خنده‌داري درست مي‌كردند.
در دهه 1820 ابزار "كرست‌پوشي" اختراع شد كه زنان را قادر مي‌ساخت با كمك يك قرقره و بدون نياز به خدمتكاران خود را در كرست‌هايشان بچپانند. كرست‌ها در آن زمان از استخوان نهنگ، آهن يا كرباس آهاردار ساخته مي‌شدند.
از سال 1850 تا 1860 كرست از مد افتاد. اما در دهه 1860 كرست، انتقام‌جويانه بازگشت. كرست‌هاي آن زمان چنان سفت بودند كه كمر را باريك مي‌كرد و قفسه سينه و ارگان‌هاي دروني بدن را از شكل مي‌انداخت. به دنبال آن بحث درباره خطر كرست براي سلامتي آغاز شد.
در سال 1889، كرست ديگري اختراع شد به نام "آسايش". تفاوت مهم اين لباس شبيه "بيكيني عهد ويكتوريايي" با كرست‌هاي آن زمان در آن بود كه پستان‌ها به جاي آن كه مثل كرست‌هاي سنتي از پايين به بالا هل داده شوند به وسيله شانه‌ها نگاه داشته مي‌شدند. اگر چه اين كرست در "دپارتمان پاريس" در سال 1889 به عنوان وسيله‌اي سالم شناخته شد، اما گسترش زيادي نيافت.
در سال 1893 ماري توكك "پستان‌بند" را به ثبت رساند. اين لباس شامل دو كيسه مجزا براي هر پستان بود و بندهايي كه از روي شانه‌هاي مي‌گذشتند و با قلاب بسته مي‌شدند. اين اولين طراحي مشابه با كرست‌هاي دوران مدرن بود. در سال 1912 براي نخستين بار كلمه "پستان‌بند" در فرهنگ لغت آكسفورد آورده شد.
در سال 1913 مري پلپ جاكوب از چهره‌هاي معروف نيويورك كه از پوشيدن كرست‌هاي سنگين زير لباس شب كاملاً نويش خسته شده بود، به كمك خدمتكارش، با استفاده از دستمال و روبان و سيم، كرستي اختراع كرد كه پشت نداشت و با كمال تعجب، همان شب چندين سفارش دريافت كرد.
مري پلپ جاكوب پس از توجه فوق‌العاده دوستانش اين كرست را به ثبت رساند. اين نوع پستان‌بند بسيار سبك بود و سينه‌ها وضعيت طبيعي خود را حفظ مي‌كردند. اما اين كرست هم سينه‌ها را صاف نشان مي‌داد. جاكوب پس از مدتي از كار در شركت "پستان‌بندهاي بدون پشت" خسته شد و آن را به كمپاني كرست وارنر برادرز به مبلغ 1500 دلار فروخت. مپاني وارنر در سي سال بعد بيش از 15 ميليون دلار سود از اين كرست‌ها درآورد.
جنگ جهاني اول زنان را واداشت به بازار كار بروند. بسياري از آنان به كار در كارخانه‌ها پرداختند و استفاده از كرست دشوار بود. "هيئت صنايع جنگي آمريكا" در سال 1917 از زنان خواست تا از خريدن كرست خودداري كنند تا مصرف فلز كاهش يابد. به گفته منابع تا 28000 تن آهن از اين طريق جمع شد، يعني مقداري "كافي براي ساختن دو ناو جنگي".
در دهه 1920 كرست دوباره رواج يافت و طي دهه 1920 استفاده از آن آغاز شد. اين عصر "فلاترها" (زنان جواني كه دامن كوتاه مي‌پوشيدند، موهايشان را كوتاه مي‌كردند، موزيك جاز گوش مي‌كردند، سيگار مي‌كشيدند و مشروب سنگين مي‌نوشيدند و آرايش غليظ مي‌كردند و رابطه جنسي غير جدي برقرار مي‌كردند) بود و قيافه پسرانه بدون پستان مد بود. وارنر يك پستان‌بند سفت صاف عرضه كرد كه به جاي نگاه داشتن پستان‌ها، آن‌ها را صاف جلوه مي‌داد.
در اواخر دهه 1920 شركت‌هاي كرست دوزي شروع به دوخت كرست‌هايي كردند كه به هم وصل بودنند و داراي كاسه‌هايي در ابعاد مختلف بودند. در دهه 1930 بود كه اين شكل پذيرفته شد و كرست‌ها از "پستان‌صاف‌كن‌ها" به "پستان‌بندها" تغيير شكل دادند.
در دهه 1930 مد بعدي كرست‌هاي نوك‌دار سفتي بودند كه شكل پستان‌ها را حفظ مي‌كردند. به دنبال آن كرست‌هايي آمد كه داراي بالشتك‌هايي بودند تا پستان‌ها پرتر به نظر آيند. زير اين پستان‌بندها، فنر بود تا سينه‌ها را بالا نگاه دارند. در سال 1935 وارنر سيستم سايزبندي كاسه كرست (از آ تا د) را به وجود آورد كه هنوز هم در سراسر دنيا توسط كرست‌سازان رعايت مي‌شود.
در فاصله سال‌هاي 1945 – 1941 مواد مورد استفاده براي كرست (پنبه، لاستيك، ابريشم و فولاد) كمياب شد و كرست‌سازان به پارچه‌هاي مصنوعي روي آوردند. اولين بيكيني در سال 1946 در پاريس عرضه شد.
دهه 1960، دهه رشد جنبش رهايي زنان بود كه كرست را نماد همرنگي با جماعت و بندگي مي‌دانست و تظاهرات كرست‌سوزان به راه مي‌انداخت. جنبش هيپي‌ها و عشق آزاد كرست را كنار گذاشت. پس از دهه 1960 نياز به كرست دوباره پديدار گشت.
با پيشرفت در توليد و تكنولوژي از دهه 1960 به بعد مواد مورد استفاده براي ساخت كرست‌ها سبك، مقاوم و الاستيك شد. اكنون زنان براي هر فعاليت و هر محيط و در هر سني و مرحله‌اي از زندگي از كرست خاصي استفاده مي كنند
از بخش پاسخگویی دیدن کنید
در این بخش ایران وایر می‌توانید با مسوولان تماس بگیرید و کارزار خود را برای مشکلات مختلف راه‌اندازی کنید
ثبت نظر