آقای روحانی پا روی مین نظارت استصوابی گذاشت

 

در نشست مشترک هیئت دولت و استانداران سراسر کشور، آقای روحانی قدم به حوزه مین گذاری شده ای گذاشته است که جمع بزرگی از فعالان مدنی کشور سالهاست خواسته اند از آن عبور کنند، اما لت و پار بازگشته اند. از گوشه زندان پرتاب شان کرده اند به سرزمین های بیگانه تا آن جاها بمانند و هرچه می خواهند از مضرات "نظارت استصوابی" شورای نگهبان بگویند، چندان که خسته شده و از پا بیافتند.

اینک مردی که تیم او بر پایه فرامین رهبری وارد مذاکرات پیچیده هسته ای با طرف های غربی شد، به درستی از درون بیت رهبری و بیت ریاست جمهور، با جسارت تمام سربرکشیده و روی خط قرمزی پا نهاده که عمر چند نسل به علت تاکید بر آن تلف شده است. خط قرمز تفسیری است از اصل 99 قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران که توسط ذینفع این اصل یعنی شورای نگهبان انتشار یافته و در حکم قانون به نفع نیات سیاسی و جناحی شورای نگهبان کارسازی شده است. هر آن کس از ناظران و زیان دیدگان بر این تفسیر خرده گرفته اند، زیر چرخ ارابه جنگی شورای نگهبان خرد شده اند.

مطبوعات دوران پس از جنگ با عراق را ورق بزنید. سوز و گداز ایران دوستانی را که اراده کرده اند در دوران پس از آتش بس با عراق از سال 1367 ببعد کشور را به ساحل نجاتی برسانند و با دموکراسی کمرنگ و نسبی از وخامت احوال آن بکاهند، مشاهده کنید. با تفسیر خودسرانه شورای نگهبان بر اصل 99 قانون اساسی، کلیت قانون اساسی بر باد رفته است. شورای نگهبان از اختیارات خود که به موجب اصل   98 به دست آورده و تنها مفسر قانون اساسی شناخته شده است، سوء استفاده کرده. بر اصل 99 تفسیری افزوده که محتوای اصل را بلعیده. چرا؟ تا بتواند همواره یک جناح حکومتی را بر مسند بنشاند و آن یکی را تبدیل به بچه یتیمی کند که دست و دلش برای اندکی فضای بحث و پرس و جو می لرزد.

اینک روزگار دیگری آغاز شده، هرچند آن یکی روزگار اصلا سپری نشده است. آدم های آن روزگار دوست دارند جنگی در کار باشد، و هنوز زبان کسانی را که این تفسیر نا متوازن با نیازهای کشور و در تضاد با قانونمندی را نقد می کنند ، ببرند. تردید دارم کارد ها کند شده باشد. رئیس جمهور زبان گشوده به تکرار آلام و نگرانی های آن همه نویسندگان مدنی، که طومارشان را بر باد داده اند. زور چاقوکش ها به آنها رسید و شاید زور چاقوکش ها به طیف جدید از بالای هرم قدرت که همان حرفها را می زند، نرسد. هرچند هنوز چاقوکش ها بر خر مراد سوارند و حتی از عهده زبان تیز آقای روحانی هم بر می آیند که در کار شکستن سد بزرگ انزوای جهانی ایران است. پیامد این رویداد هر چه هست برای شکستن یک صخره یخ که شورای نگهبان سر راه مجالس دستکم دو جناحی درست کرده، مبارک است. شکستن صخره یخ یک گام به سوی دور کردن نگاهبانان صخره است.

آقای روحانی وارد بحث چالش برانگیزی شده که به بهائی که احیانا باید بابت آن بپردازد، می ارزد. روز 28 مرداد این خطر را به جان خرید.  خطر چه بود؟ خطر چه است؟

 

اصل 99 قانون اساسی: " شورای نگهبان نظارت بر انتخابات مجلس خبرگان رهبری، ریاست جمهوری، مجلس شورای اسلامی و مراجعه به آرای عمومی و همه پرسی را برعهده دارد."

از طرفی به موجب اصل 98 قانون اساسی: "تفسیر قانون اساسی به عهده شورای نگهبان است که با تصویب سه چهارم آنان انجام می شود."

در این دو اصل چند نکته سالهاست محل نگرانی است و در مقاطعی از دوران های سیاسی که هرینه نقد به نسبت کمتر بوده، پیرامون آن بسیار گفته اند و نوشته اند. گویندگان و نویسندگان، به هر شکل ممکن و امنیتی خاموش شده اند. صدای رئیس جمهور گویا پس از سالها سکوت اجباری فعالان مدنی و سیاسی در این زمینه، تنها صدائی است که در فضای امروز ایران طنین افکنده است.

مشکل چه بوده و چه است که آقای روحانی را برآن داشته تا از خم کوچه پر سنگلاخ توافق هسته ای هنوز نگذشته ، میان بر بزند و همزمان وارد این پیچ خطرناک هم بشود.

انتخابات مجلس شورای اسلامی و مجلس خبرگان نزدیک است. شورای نگهبان با استفاده از اختیارات مستند به دو اصل بالا، می تواند توازن قوای سیاسی را در دو مجلس هماهنگ با سلیقه های جناحی خود که در جناح تندرو خلاصه می شود، دست چین کند. چرا؟ چون در سال 1370 به جای درک منافع ملی و احترام به نوعی دموکراسی دست و پا شکسته،  نشست و بر اصل 99 با استقاده از مفاد اصل 98 تفسیری افزود که از آن زمان تا کنون، با استناد به این تفسیر توانسته است اکثریت مجالس را با اختیار مبسوطی که یا این تفسیر به دست آورده، به انحصار جناح تنذرو در آورده و اکثریتی از جناح دیگر را سلب صلاحیت و قلع و قمع کند.( سوای مجلس ششم ) که جمعی از اصلاح طلبان را سلب صلاحیت نکردند و مجلس با اکثریت اصلاح طلب تشکیل شد. هرچند بعدها احمد جنتی دبیر شورای نگهبان از پیشگاه باریتعالی بابت این خطا طلب مغفرت و توبه کرد.

تفسیر چه بود که ایران را به یک تفکر افراطی اسلامی سپرد و حتی تنوع اسلامی را در آن نپذیرفت؟

شورای نگهبان در سال 1370 که خطر ورود نمایندگانی با اعتقادات دینی اسلام میانه رو را بو کشید، دست به کار شد و با یک تفسیر از اصل 99  ، به طور کلی قانون اساسی را زیر و زبر کرد و به انتخابات یکسره جوهره "انتصابات" داد. در این تفسیر آمده است:

"نظارت این شورا{بر انتخابات} استصوابی است و شامل تمام مراحل انتخابات از جمله تایید و رد صلاحیت کاندیدا ها می شود."

پس از سالها سرکوب گویندگان و نویسندگان این نقد، اینک رئیس جمهور کشور نقد منطقی و عقلائی را بر زبان جاری ساخته تا ثابت کند توافق هسته ای زمینه ای است که راه را هموار می کند برای باز کردن مهمترین مشکلات سربسته و ممنوع کشور که باید بحث ها باز بشود تا شاید امکان اصلاح امور فراهم گردد.

نتیجه گیری

1 – روحانی در بیان ریشه های درد جسور است، حتی اکر تنواند به درمان عاجلی برسد.

2 – روحانی حاضر است در کشور با مخالفین و منتقدین و نهادی مانند شورای نگهبان به مذاکره بنشیند.

حال پرسش این است:

مذاکرات داخلی بانهادهای زورمند که با استفاده از مفادی از قانون اساسی، کشور را به نزدیکی پرتگاه کشانده اند، میسر است؟

آیا به فرض تصویب برگزاری این مذاکرات، رهبر از آن حمایت می کند؟

سپاه چی؟

این همه نهادها و ارکان حکومتی که از عهده میانه روها در این 37 ساله بر آمده اند، و آنها را تا جائی که توانسته اند به حاشیه رانده اند، مجال می دهند تا تفسیر شورای نگهبان بر اصل 99 قانون اساسی غیزقابل اجرا اعلام بشود؟

آیا آقای روحانی توافق هسته ای را خرج می کند تا از زورگوئی های داخلی بکاهد؟

می تواند؟  رهبر با اوست؟  و هزاران پرسش دیگر که تا پاسخ ها را در نیابیم، نمی توانیم آینده را پیشگوئی کنیم. مبادا روحانی هم هم سرنوشت ما بشود!!!

در یک کلام، آیا در این جاده خاکی، مین ها را ربوده اند و خنثی کرده اند یا آنها زیر گامهای شجاعانه حسن روحانی منفجر می شود؟  کاش نشود.