خنجر یادگاری روی تن درختان

ملیکا محمودی - شهروند خبرنگار - لواسان

همیشه وقتی به متن ترانه آهنگ «فاصله» که «سیاوش قمیشی» خوانده است فکر می کنم، دلم برای درخت‌های شهر می سوزد. در آن ترانه یک مصراعی هست که می گوید: «رو درخت با نوکِ خنجر، زنده باد درخت نوشتیم.»
حکایت بیش تر درخت‏های توی شهر هم همین است. وقتی به تنه آن ها نگاه می کنی، متوجه می شوی که مردم روی آن ها انواع یادگاری ها را نوشته یا با چاقو و سنگ و جسم های تیز خط خطی کرده اند.

علاوه بر این، برخی دیگر از مردم و یا حتی کسانی که مسوولیتی دارند، گاهی از تنه درختان نزدیک به محل کار خود- حالا مغازه، فروشگاه یا یک اداره دولتی- برای آویزان کردن وسایل خود یا نصب تابلو و بنر و یا چیزهایی شبیه این استفاده می کنند و این کار را با میخ و چکش انجام می دهند. این کار آسیب بسیار زیادی به درختان می زند.

شاید کسی نمی داند یا برایش مهم نیست و دقت نمی کند اما این کارها یعنی تخریب محیط زیست و آسیب زدن به یک موجود زنده که ما شهروندان هم از سایه، هم از زیبایی و سرسبزی و هم قابلیت آن ها برای تمیزی هوای شهر و تولید اکسیژن استفاده می کنیم. ولی به جای حفاظت و مراقبت از این درختان، با چاقو و اجسام تیز به جسم‌شان ضربه می زنیم.

حتی اگر دغدغه حفاظت از محیط زیست و نگه داری اصولی از درختان و طبیعت را هم نداشته باشیم، این یادگاری نوشتن ها و خط خطی کردن تنه درختان، خسارت زدن به اموال عمومی محسوب می شود که کاری ناپسند و نادرست است.

برخی از شهروندان نه فقط با یادگاری نوشتن روی تنه درختان به آن ها آسیب می زنند بلکه روی آثار و بناهای تاریخی و همین طور وسایل عمومی مثل باجه های تلفن یا صندلی های اتوبوس ها و سینماها، نیمکت های چوبی پارک ها، ایستگاه های اتوبوس و... یادگاری می نویسند و آن ها را تخریب می کنند. اگرچه خوش بختانه امروزه به نسبت قدیم، وضعیت خیلی بهتر شده است. قبلا افرادی که با این روش به اموال عمومی خسارت می زدند، بسیار بیش تر بودند و به همین خاطر خسارت ها و یادگاری های آن ها را همه جا می توانستیم ببینیم. ولی حالا میزان یادگاری نوشتن روی بدنه اتوبوس ها و واگن های مترو و یا پاره کردن صندلی های سینماها و اتوبوس های شهری کاهش یافته است. اگرچه هنوز صدمه زدن و خراش انداختن روی تنه درختان انجام می شود.

نمی دانم در کشورهای دیگر قانون به چه شکلی با کسانی که با این روش به درختان آسیب می زنند، برخورد می کند اما در کشور ما قانون خاصی در این زمینه وجود ندارد چون شاید کسی این کار را خیلی مهم نمی داند. به نظرمن، باید برای کسانی که چنین کاری را انجام می دهند، جریمه در نظر گرفت تا دست به این اقدامات نزنند.

البته در زمینه خسارت زدن و یادگاری نوشتن روی آثار تاریخی قانون وجود دارد و با کسانی که این کار را می کنند، برخورد می شود. شاید یکی از دلایل کم شدن یادگاری نویسی روی آثار تاریخی، همین موضوع باشد. حداقل این که برای کم تر شدن این کارهای نادرست باید فرهنگ سازی کرد تا کسانی که بر اثر ناآگاهی دست به چنین کارهایی می زنند، به زشت و غیراخلاقی بودن کارشان پی ببرند و چنین عملی را انجام ندهند. باید به مردم گفت که صاحبان اصلی درختان و فضاهای سبز در هر شهری خود ما هستیم و به همین دلیل باید نسبت به زیبایی و مراقبت از آن ها حساسیت بیش تری به خرج بدهیم و نسبت به هر گونه آسیب زدن به درختان حساس باشیم و جلوی آن را بگیریم. اگر هم دیدیم کسی چنین کاری می کند، حداقل به او تذکر بدهیم و درباره اهمیت درخت و لزوم حفاظت از آن بگوییم.