سریال فریادهای وردربرمن؛ از اردوگاه آشویتس تا سحر خدایاری

آن‌ها اولین گروهی نیستند که نسبت به خودسوزی و فوت «سحر خدایاری» واکنش نشان می‌دهند؛ اما اگر ساکت می‌ماندند باید حیرت می‌کردیم؛ هواداران باشگاه «وردربرمن» آلمان بنرهایی را با خود به ورزشگاه بردند که روی آن‌ها نوشته شده بود: «نه به ممنوعیت جنسیتی در ورزشگاه‌ها»، «هواداری، حقوق بشر است» و «به یاد سحر خدایاری.»

هواداران باشگاه وردربرمن آلمان در ورزشگاه خانگی خودشان نبودند. سبز و سفیدهای مشهور «بوندسلیگا»، در هفته چهارم بوندسلیگا یک آلمان، باید به زمین و ورزشگاه «یونینون» برلین می‌رفتند. قاعدتا تیمی که از سه بازی قبلی خود فقط سه امتیاز داشت، باید تمام تمرکزش را روی بازگشت با دستی پر به خانه می‌گذاشت، اما سکوهای تیم میهمان محفلی بود برای فریادهایی به یاد سحر خدایاری و تمام زنانی که حق ورود به ورزشگاه‌های ایران را ندارند.

وردربرمن آلمان را با چه خصیصه‌هایی در ایران می‌شناسید؟ افتخاراتش در فوتبال آلمان قابل‌ملاحظه است. در فوتبال تک‌قطبی شده بوندسلیگا، آن‌ها چهار قهرمانی و هفت نایب‌قهرمانی دارند. شش بار جام قهرمانی حذفی آلمان را بالای سر برده‌اند و البته سال ۱۹۹۲ هم قهرمانی جام برندگان جام اروپا شدند. مشهورترین ستاره‌اش که به‌خوبی به یاد داریم، «رودی فولر» است؛ پسر موفرفری فوتبال آلمان که حتی اگر هوادار آن فوتبال ماشینی اروپا نبودید هم دوستش داشتید. «تورستن فرینگز»، «دیه‌گو ریباس» برزیلی و «مسعوت اوزیل» هم از ستاره‌های سابق این باشگاه هستند.

اما شناسه آن‌ها، هواداران خاصشان است؛ «مت جنکیس» سردبیر سایت خبری «the18» در توصیف هواداران وردربرمن نوشته است: «احتمال دارد وردربرمن را در قعر جدول ببینید؛ اما این تیم همچنان مانند روزهای اوجش در قلب هواداران باشگاه نشسته است.»

مت جنکیس ادعا می‌کند که هواداران وردربرمن بهترین الگو برای آموختن چگونگی هواداری و عشق ‌ورزیدن به یک باشگاه در جهان هستند. کسانی که هر بازی دنبال اتوبوس بازیکنان این تیم حرکت می‌کنند و حتی اگر شکست بخورند بازهم بیرون ورزشگاه این اتوبوس را بدرقه خواهند کرد.

او البته یکی از ویژه‌ترین شاخصه‌های هواداری در وردربرمن را این‌گونه تشریح کرده است: «برای آن‌ها همه‌چیز فقط فوتبال نیست.»

اگر می‌خواهید بدانید که برای هواداران این باشگاه، فوتبال چقدر فراتر از یک اتفاق ۹۰ دقیقه‌ای در زمین و مسابقه است، به کمپین «nie wieder» به معنی «دیگر هرگز» نگاهی بیندازید. این کمپین از سوی کانون هوادارن باشگاه وردربرمن تشکیل شد و با حمایت بازیکنان قوت گرفت.

یکی از مهم‌ترین اتفاقاتی که این کمپین و هواداران وردربرمن رقم زدند، به سال ۲۰۱۷ میلادی برمی‌گردد. مدیران این باشگاه در ماه اکتبر اعلام کردند که در حال بررسی «موقعیت‌های همکاری با فوتبال ایران» هستند. باشگاه وردربرمن قصد داشت در راستای بالا رفتن میزان همکاری‌های اقتصادی کشور آلمان با دولت ایران، فعالیت‌های اقتصادی و ورزشی خود با ایران را افزایش دهد.

اما کانون هواداران باشگاه وردربرمن در همان چارت «دیگر هرگز» به این تصمیم واکنش نشان داد: «ما به‌عنوان هواداران باشگاه وردربرمن به این تصمیم واکنش نشان می‌دهیم. در ایران، حکومتی فاشیستی، حقوق همجنسگراها را مرگ تعیین کرده است. به زنان و شهروندان غیرمسلمان ظلم می‌شود. مخالفان و فعالان سیاسی تحت بازداشت و شکنجه می‌شوند و آزار می‌بینند.»

آن‌ها نوشتند که «دادخواست» خود را به‌صورت مستقیم به مدیران باشگاه ارسال کرده‌اند. نوشته بودند که اگر قرار است توافقنامه‌ای با ایران امضا شود، ابتدا باید نظر «حسن روحانی» رییس‌جمهور ایران در مورد «نابودی اسرائیل»، «حمایت از سازمان تروریستی حزب‌الله لبنان» و «فعالیت‌های هسته‌ای ایران» سوال شود. «گلدا برمن» فعال کانون هواداری این باشگاه به پایگاه خبری «change.org» گفته بود: «حتی مذاکره با دولت ایران، مشروعیت بخشیدن به فاشیست است.»

همه‌چیز با همین طومار به نقطه پایان رسید؛ نطفه مذاکرات خفه شد، اما این به معنی مخالفت هواداران آلمانی با یک کشور نیست. «الکساندر نوری» سرمربی ایرانی‌تباری که در آلمان چهره شد، عمر مربی‌گری خود را با همین باشگاه وردربرمن آغاز کرد. او در حقیقت، سال ۲۰۱۶ و زمانی که باشگاه وردربرمن در اوج مشکلات قرار داشت، اعتماد مدیران را برای خود خرید و از تیم دوم این باشگاه روی نیمکت سرمربیگری وردربرمن نشست. نتیجه‌اش این بود که یک سرمربی ایرانی در آلمان متولد شد.

هواداران وردربرمن البته رفتارهای نژادپرستانه کشور خودشان را هم نقد کرده‌اند. همین کمپین «دیگر هرگز» ژانویه سال ۲۰۱۸ و به مناسبت سالگرد آزادسازی اردوگاه «آشویتس» با بنرها و پرچم‌هایی وارد ورزشگاه شدند که روی آن‌ها نوشته بود: «۷۳ سال بعد، بخشیده نمی‌شود، فراموش نمی‌شود.»

اردوگاه آشویتس یک اردوگاه کار اجباری بود که نازی‌ها در لهستان‌ برپا کردند. نازی‌های آلمان در اتاق‌های گاز و کوره‌های آدم‌سوزی این اردوگاه‌ها، یهودیان، زنان، کودکان، مردان غیرنظامی و اسرا را می‌کشتند.

حالا می‌توان ادعا کرد که عجیب بود اگر هواداران باشگاه وردربرمن برای سحر خدایاری و دختران آزادی فریاد نمی‌زدند.

کانون هواداران باشگاه وردربرمن نخستین نهاد اروپایی بود که به رفتارهای صلح‌جویانه فیفا با فدراسیون فوتبال ایران اعتراض کرد. در بیانیه‌ای که هواداران باشگاه وردربرمن روز چهارشنبه هفته گذشته منتشر کرد آمده است: «فیفا همه ما را ناامید می‌کند. واکنش آن‌ها بسیار مبهم بود.»

در بیانیه این باشگاه که در سایت «sport1» آلمان منتشرشده می‌خوانیم: «واکنش و صحبت‌های فیفا کافی نیست. ما از آن‌ها به‌صورت شفاف می‌خواهیم که اگر فشار روحانیون تندرو در ایران روی زنان ادامه دارد، فدراسیون فوتبال ایران را جریمه و محروم کند.»

هواداران وردربرمن همچنان کمپین‌های اجتماعی خود را ادامه می‌دهند. فوتبال فقط یک ۹۰ دقیقه بازی نیست.

مطالب مرتبط:

دختران گزینشی امروز و فردا به فاطما سامورا دروغ خواهند گفت

دختر آبی سه روز پیش از دنیا رفته بود؛ خاکسپاری بدون خانواده به دلیل مسائل امنیتی

خودسوزی دختری که می‌خواست وارد ورزشگاه آزادی شود