برای تمام زنانی که نادیده گرفته شدند، بازی می‌کنیم

مرگ این دختر آن‌قدر غم‌انگیز بود که یک کلونی جهانی را گرد خود جمع کرد. کسی او را نمی‌شناخت. حتی عکس‌هایش هم به سادگی در دسترس نبودند. نه در شبکه‌های اجتماعی فعالیتی داشت و نه در کمپین‌های اجتماعی و سیاسی نامی از او بود. فقط می‌خواست تماشا کند. می‌خواست چشم‌هاش یک ورزشگاه را لمس کنند. اما سوخت. «سحر خدایاری» حالا اسم رمز هم‌دلی جماعتی شده است که می‌خواهند برای برابر‌ها فریاد بکشند.  

یک‌شنبه ۳۱ شهریور ۱۳۹۸، وقتی تهران میزبان دربی بزرگ پایتخت بود، بازیکنان دو تیم فوتبال زنان «آک‌دنیز نورچلیک اسپور» استانبول و «اوزانلارگوجو» شهر «ساکاریا» در حمایت از زنان ایرانی و نشان دادن هم‌دلی و هم‌بستگی با سحر خدایاری که ملقب شده است به «دختر آبی»، وارد زمین شدند تا در بازی دوستانه مقابل هم قرار بگیرند.

مرگ سحر خدایاری موجی جهانی از حمایت و هم‌دلی به دنبال داشت؛ تعدادی از زنان افغان با کاغذهایی که روی آن هشتگ دختر آبی نوشته شده بود، به ورزشگاه کابل رفتند، صفحه رسمی باشگاه «رم» ضمن ابراز هم‌دردی با سحر، بخش قرمزرنگِ لوگو باشگاه ایتالیایی را به رنگ آبی در آورد و بازیکنان تیم فوتبال زنان باشگاه «اف‌ث‌کلن» آلمان در بازی مقابل تیم «توربین پوتسدام»، به پاس احترام به سحر خدایاری، از مچ‌بند آبی استفاده کردند.

اما در استانبول هم جمعی از زنان ترکیه در خیابان‌ اصلی ورزشگاه «کمال آکتاشِ» شهر «کوچک چکمجه» جمع شدند با پلاکاردهایی در دست که روی آن‌ها نوشته شده بود «تنها نیستی»، «هرگز تنها راه نخواهی رفت» و «دیگر کسی از بین ما نخواهد رفت».

آن‌ها با سر دادن شعار «ژن، ژیان، ئازادی»(زن، زندگی، آزادی)، نه فقط برای تماشای دیدار دو تیمی که به همت شهرداری کوچک چکمجه برگزار می‌شد، که برای احقاق یک حق به ورزشگاه رفتند.

«برای تمام زنانی که نادیده گرفته شدند بازی می‌کنیم»، اصلی این بازی دوستانه بود. آن‌ها برای زنانی که هم‌چون «کبری»، توسط همسرشان به قتل رسیده‌اند، بازی کردند؛ برای زنانی چون «نسیل‌جان» که چهار بار با بیماری سرطان مبارزه کرد، یک پای خود را از دست داد و با لبخند امیدبخش خود درگذشت؛ برای دختر آبی که در حسرت دیدن تیم محبوبش سوخت. با نام این زنان می‌توانید در همین ورزشگاه آشنا شوید.

در مراسم پیش از شروع بازی، «کمال چبی»، شهردار کوچک چکمجه با بیان این که امروز به احترام سحر خدایاری و زنان دیگری که برای حقوق خود مبارزه ‌می‌کنند، کنار هم جمع شده‌اند، گفت: «ممنوعیت ورود زنان به استادیوم‌ در ایران باعث مرگ سحر خدایاری شد. ما امروز نه تنها برای سحر خدایاری، بلکه برای زنان دیگری که به دلیل قتل ناموسی و یا خشونت خانگی جان باخته‌اند، بازی خواهیم کرد. مرگ سحر خدایاری و حمایت جهانی از او، وزیر ورزش ایران را مجبور کرد اعلام کند ممنوعیت حضور زنان در ورزشگاه‌ها برداشته خواهد شد. حتی اگر این منع ممنوعیت فقط برای بازی‌های ملی باشد، قدم بزرگی در راه رسیدن به مطالبه زنان است.»

«جانان کفتانجی اغلو»، رییس تشکیلات «حزب جمهوری خواه خلق»(CHP) استانبول هم یکی از سخن‌رانان بود. او با این جمله که راه رهایی و زیباسازی دنیا از هموار ساختن راه زنان می‌گذرد، گفت: «یکی از خواهران ما، سحر خدایاری در ایران به نیت رهایی زنان و احقاق حقوق آن‌ها، خود را فدا کرد. هدف سحر عصیان نبود، اعتراض بود.»
او در ادامه گفت: «همه ما امروز گرد هم‌ آمده‌ایم تا این اعتراض را پاس بداریم و بگوییم سحر! اعتراضی که تو برای مساوات حقوق زنان و مردان آغاز کردی را پذیرا هستیم، درک می‌کنیم و خود را در قبال رسیدن پیغام تو به تمام دنیا مسوول می‌دانیم.»

کنار تمام این سخن‌رانی‌ها، سراغ یکی از بازیکنان تیم اوزانلارگوجو رفتیم. او به «ایران‌وایر» گفت: «باورکردنی نیست. اگر چنین اتفاقی (ممنوعیت حضور زنان در ورزشگاه‌ها) در ترکیه رخ دهد، اعتراضی در حد قتل‌عام و خشونت به دنبال خواهد داشت و قطعا مردان و خانواده‌ها از زنان حمایت خواهند کرد.»

او از حمایت مردان از زنان برای رسیدن به سکوهای ورزشگاه‌ها، به عنوان یک حق حرف زد. برای همین با یکی از مردان تماشاگر این بازی که اصلیتی ترکیه‌ای داشت، هم‌کلام شدیم. او هدف خود را از حضور در ورزشگاه، حمایت از زنان ایرانی بیان کرد و گفت: «مردم ایران زیرسلطه قوانینی زندگی می‌‍‌‌‌‌کنند که کاملا بی‌معنا هستند و هیچ مبنای دینی ندارند. ایران مردم خوب و بااستعداد زیادی دارد که درحال ترک کشورشان هستند. هدف حکومت ایران چیست؟ آیا قصد دارد به تنهایی کشور را اداره کند؟ گفته‌اند ورزشگاه جای مناسبی برای زنان نیست. من معتقدم اگر ورزشگاه جای امنی نباشد، برای هیچ‌کس امن نیست و اگر ورزشگاه امن نباشد، آیا خیابان و مدرسه و اداره‌ها امن هستند؟»

این تماشاچی خطاب به زنان ایرانی گفت: «تسلیم نشوید. اگر تسلیم شوید، فردا زمینی نخواهیم داشت که بر روی آن بایستیم. به مبارزه ادامه دهید. ایران و ترکیه از آنِ ما هستند. فردا از آنِ ما و شما است.»

در این بازی، کنار شمار زیادی از شهروندان ترکیه‌ای، تعدادی از ایرانیان مقیم استانبول نیز حضور داشتند. یکی از زنان ایرانی در گفت‌وگو با «ایران‌وایر»، از این‌که نمی‌تواند در کشور خودش به ورزشگاه فوتبال برود، ابراز تاسف کرد. او زنان و مردانی که در ورزشگاه‌های ترکیه کنار هم می‌نشینند و بازی فوتبال را تماشا می‌کنند را با ایران قیاس کرد که زنان برای تماشای یک مسابقه فوتبال، خودسوزی می‌کنند. این زن دلیل حضورش در ورزشگاه را اعلام هم‌دردی و حمایت از دختر آبی عنوان کرد: «فیفا باید قوانین مشخصی را در نظر بگیرد و تمام کشورها را ملزم کند که به این قوانین پایبند باشند. حضور زنان در استادیوم باید یکی از این الزامات قانونی فیفا باشد.»

مطالب مرتبط:

دختران گزینشی امروز و فردا به فاطما سامورا دروغ خواهند گفت

دختر آبی سه روز پیش از دنیا رفته بود؛ خاکسپاری بدون خانواده به دلیل مسائل امنیتی

خودسوزی دختری که می‌خواست وارد ورزشگاه آزادی شود