پرچم دار از جاده جیرفت-کرمان می آید

گاهی اوقات زبان و قلم عاجز می شوند از توصیف واقعی یک شخصیت؛ مثل حالا برای یک قهرمان.

متولد اردیبهشت ماه سال 1364 است در شهر کرمان. هشت ساله بود که تکواندو را به صورت حرفه ای آغاز کرد. 10 سال بعد روزگار می خواست ورق زندگی او را بچرخاند. نه این که نچرخاند اما زمینش هم نزد. هر دو پایش در تصادف جاده جیرفت – کرمان از حرکت ایستادند. چشم باز کرد و دید پاهایی که تا دیروز به حریفانش ضربه می زدند، حالا حتی قدرت کم ترین تحرکی ندارند. دو ماه بعد از بیمارستان با ولیچر به خانه برگشت.

نامش «زهرا نعمتی» است. روز افتتاحیه المپیک، او را در رژه ورزشکاران ایرانی، جلوتر از همه و به عنوان پرچم‎دار خواهید دید؛ تنها زن ایرانی که موفق به کسب مدال طلا از رقابت های پاراالمپیک شده و تنها ورزشکار تاریخ ایران که مجوز حضور در هر دو رقابت المپیک و پاراالمپیک را گرفته است. او تنها ورزشکار ایرانی است که مفتخر به دریافت جایزه معتبر ورزشکار برتر پارالمپیک ۲۰۱۲(بعد از المپیک و پارالمپیک لندن) از سوی بنیاد بین‌المللی «اسپورت آکورد» شد. تنها ورزشکار ایرانی که از سوی کمیته بین المللی المپیک به عنوان ورزشکار سال انتخاب شده است و شاید خیلی زود است که بگوییم تنها ورزشکار ایرانی که در هر دو رقابت المپیک و پاراالمپیک برای ایران مدال آورده است؛ امکانی که دور از انتظار نیست.

خودش از روزهای ابتدایی معلولیتش گفته بود: «وقتی خودم را روی ویلچر دیدم، حس کردم زندگی ام عوض شده اما چیزی که عذابم می داد، غم مادرم بود. می خواستم کاری کنم مادرم بفهمد من هنوز زنده و سرحال هستم. می خواستم فقط حس کند معلولیت من هیچ مانعی برای من نیست.»

زندگی تازه اش را با فیزیوتراپی آغاز کرد. چندی بعد سراغ آب درمانی رفت و خیلی زود در جلسات مشاوره پزشکی متوجه شد انجام کارهای روزمره اش آن قدر هم دشوار نیست. او با تعدادی از معلولانی که در جلسات فیزیوتراپی شناخته بود، به سراغ تشکیل انجمن «ضایعات نخاعی» رفت که با نام «پویا» از سال 1385 تشکیل شده است. زندگی او از این جا تغییر کرد. او خودش از موسسان انجمن ضایعات نخاعی استان است: «مردی را آن جا دیدم که روند زندگی مرا به کلی تغییر داد. من آن جا "رهام" را شناختم. او هم مثل من در حادثه ای معلول شده بود و خیلی خوب هم دیگر را درک می کردیم. ما یک مسیر مشترک را آغاز کردیم. ابتدا در انجمن، بعد در ورزش، حالا هم در زندگی مشترک.»

زهرا نعمتی با «رهام شهابی پور» ازدواج کرد. خبر ازدواج این دو بازتابی جهانی داشت. آن ها در جریان مسابقات پاراالمپیک لندن با هم ازدواج کردند. زهرا برای زندگی با رهام، هم دلایل کافی داشت، هم انگیزه های لازم. رهام اولین کسی بود که پیشنهاد ورزش دوباره را به زهرا می دهد. خودش ورزشکار نبوده اما وقتی می شنود که زهرا قبل از معلولیت 10 سال تکواندو کار می کرده، تصمیم می گیرد ورزشی مشترک برای خودشان پیدا کند. رهام سراغ تیروکمان می رود.

زهرا نعمتی از روزهای ابتدایی آغاز ورزش تیروکمان گفته است: «شش ماه بعد از این که تیراندازی را شروع کردم، رکوردهایم در حد ملی پوش ها بود اما به دلیل مشکلات جسمی می گفتند نمی توانی به مسابقات اعزام شوی. آن زمان هنوز تیم تیراندازی با کمان بانوان معلول وجود نداشت.»

«محمود خسروی» رییس کمیته پاراالمپیک و «رباب شهریان»، معاون امور بانوان وزارت ورزش و جوانان اولین قدم ها را برایش برداشتند. آرام آرام او به مسابقات جهانی معلولان اعزام شد. زهرا نعمتی حدفاصل سال های 2010 (اولین اعزام) تا 2012 (پارالمپیک لندن) 10 مدال طلای جهانی برای ایران به دست می آورد که مهم ترین آن ها، طلای لندن بود.

خودش از روزی که روی سکوی قهرمانی پاراالمپیک لندن رفت می گوید: «هنوز هم نمی توانم حسم را باور کنم. یاد تمام روزهای سخت زندگی ام بودم؛ یاد مادرم که چه عذابی می کشید. هشت سال بعد از آن تصادف، حالا من قهرمان جهان شده بودم.»

روزهایش اما به همین خوشی نیست. اسفند دو سال قبل وقتی «رباب شهریان» برای دیدنش به خانه اش رفت، از آن چه دید و شنید گریست. تازه فهمیده بود که دختر نابغه ایران و تاریخ ساز مملکتش، 9 ماه است از فدراسیون و وزارت ورزش هیچ پولی نگرفته است. فهمیده بود زن و شوهر تیرانداز ایران، در امرار معاش روزمره شان مانده اند اما غرورشان اجازه اعتراض نداده است.

حالا زهرا نعمتی، همان دختری که روزی تکواندو و هر دو پایش را در جاده جیرفت – کرمان جا گذاشته بود، می تواند برای ورزش ایران جاودانه شود. دختری که روزی به دلیل معلول بودنش، اجازه حضور در رقابت های جهانی همراه با غیرمعلولان را از سوی فدراسیون ایران نداشت، حالا موفق شده است سهمیه حضور در المپیک ریو را بگیرد. آخرین رکوردهایش در حد طلای المپیک بوده است. گفته آن قدر آماده شده که حتی بتواند طلای المپیک را هم به کارنامه اش اضافه کند.

روز افتتاحیه، زهرا نعمتی پرچ‎مدار ایران خواهد بود. در موردش از کدام واژه استفاده می کنید؟ نابغه؟ ستاره؟ قهرمان؟ شیرزن؟