چرا لیلا باید تنها به ریو برود؟!

نام او «تاتسیانا ایلیوشچ نکا» بود؛ متولد آوریل سال 1983 در بلاروس. پرتاب وزنه را خیلی زود آغاز کرد و برای بلاروس به مقام چهارمی جوانان جهان در جامائیکا رسید. سال 2005 نایب قهرمان باشگاه های اروپا در رده سنی بزرگ‎سالان هم شد.

اما خیلی زود مسیر زندگی تاتسیانا با یک دیدار تغییر کرد؛ وقتی تیم ملی دوومیدانی ایران در بلاروس اردو زده بود. تاتسیانا در اولین روز با «پیمان رجبی»، دونده سرعت ایران آشنا می شود؛ پسری خوش اندام از بوشهر که آن روزها عضو تیم ملی ایران بود. این آشنایی تا آخرین روز اردو ادامه داشت اما پایان نیافت. حالا نام تاتسیانا به «لیلی» تغییر کرده و نام خانوادگی اش هم «رجبی» شده است.

حاصل ازدواج پیمان با لیلی، ساخته شدن یک زوج قهرمان بود. پیمان خیلی زود در نقش مربی لیلی رجبی ظاهر شد و او را به صورت فشرده زیر نظر گرفت تا این بار با تابعیت و ملیت ایرانی در مسابقات حاضر شود.

نتیجه درخشان بود؛ مهم ترین دست‎آورد لیلی رجبی برای ایران، کسب دو بار سهیمه المپیک های لندن و ریو بوده و یک نایب قهرمانی در بازی های آسیایی «اینچئون» در سال 2014. از سال 2009 تا امروز، هیچ سالی دوومیدانی و پرتاب وزنه ایران را بی مقام و مدال نگذاشته است. سال 2009 مدال برنز بازی های آسیایی «گوانگ ژو» را به سینه آویخت. همان سال در تورنمنت بین المللی «هانوی»، طلای بازی های داخل سالن را کسب کرد. سال 2010 باز هم طلای بازی های آسیایی داخل سالن را به دست آورد، به برنز مسابقات جهانی «کوبه» رسید و یک سال بعد در «هانگ ژو» نایب قهرمان آسیا شد. سال 2013 هم مدال نقره بازی های بین المللی پونه را به دست آورد. این منهای مدال های طلا و نقره او در تورنمنت های غیررسمی و بین المللی است.

دختر پرتاب وزنه ایران در آستانه المپیک با یک فاجعه روبه رو شده است. او باید بدون مربی عازم المپیک ریو شود. قبل از این از لیلا پرسیده بودند بزرگ ترین مشکلی که در ایران داشته ای، چه بوده و او گفته بود: «این که هنوز هم با این همه مدال، من را ایرانی نمی دانید.»

حالا انگار او را نه تنها ایرانی نمی دانند که رقیب هم تصور می کنند. خودش ترجیح می دهد سکوت کند. هم خشمگین است و هم می خواهد تمرکزش روی تمرینات باشد. پیمان همسرش که طی تمام سال های اخیر مربی و همراهش هم بوده است، به «ایران‎وایر» می گوید: «من فقط یک سوال دارم؛ می گویند من به ریو نروم که می دانم چرا. چون فدراسیون با من مشکل شخصی دارد. مهم نیست، نمی روم اما زن من باید چند روز در اتاقش تنها باشد؟ چرا نباید یک هم صحبت داشته باشد؟ چرا نباید وقت پرتاب، یک مربی کنارش باشد؟»

لیلا جزو اولین ورزشکاران ایرانی بود که سهمیه المپیک را برای کاروان ایران گرفت. 13 ماه قبل از آغاز ریو، موفق شده بود سهمیه بگیرد. پیمان می گوید فقط برای گرفتن سهمیه المپیک بیش از 70 میلیون تومان از جیب هزینه کرده اند و حتی یک ریال از آن هزینه ها برنگشته است. می گوید قرار بود زمستان برای اردوی آماده سازی، همسرش را به بلاروس بفرستند و اما آن سفر هم لغو شد.

ولی قرار نیست همه چیز همین جا ختم شود؛ از لغو اردوها رسیده اند به عدم اعزام مربی برای پرتاب‎گر. پیمان به «ایران‎وایر» می گوید: «من فقط مربی بدن سازی نیستم، مربی دوومیدانی و پرتاب هم هستم. تمام این سال ها خودم مربی لیلا بوده ام، حالا فدراسیون به من می گوید مگر تو مربی هستی؟ آن زمانی که برای شما سهمیه المپیک و مدال طلا و نقره آسیا را می گرفتیم مربی بودم، حالا دیگر مربی نیستم؟»

دغدغه پیمان، هم‎سفر شدن خودش با لیلا نیست. او پیش از این به کمیته دعوت شده و مدارک سفرش را تحویل داده، حتی کت و شلوار یک دستِ کاروان را هم برایش دوخته اند اما فدراسیون روی نام او را خط کشیده و گفته است نباید اعزام شود. پیمان می گوید: «من را نفرستید، مهم نیست. حداقل یک مربی اختصاصی یا یک همراه خانم مثل مسوول بخش بانوان فدراسیون را اعزام کنید که لیلا تنها نباشد.»

فدراسیون دوومیدانی البته اعزام های مهم تری دارد؛ مثلا نام «نعیما خواجوی»، مسوول کمیته آموزش را در فهرست مسافران ریو قرار داده است. «ایسنا» نوشته است: «مجید کیهانی رییس فدراسیون، نعیما خواجوی مسوول کمیته آموزش، حامد احمدپور مربی رضا قاسمی، احمد رمضان زاده مربی حسن تفتیان و کیم بوخونسف مربی احسان حدادی همراهان دوومیدانی کاران ایران در این رقابت‌ها هستند.»

این اولین باری نیست که پرتاب‏گر خانم ما باید تنها به المپیک برود؛ فدراسیون دوومیدانی دوره گذشته هم در لندن او را بدون مربی رها کرد. پیمان رجبی می گوید: «فدراسیون به ما گفته قرار است مسوول کمیته آموزش کار ترجمه را برای ورزشکاران انجام دهد. خدا را شکر همه بچه های تیم دوومیدانی به خوبی انگلیسی حرف می زنند و نیازی اصلا به مترجم ندارند.»

فدراسیون دوومیدانی دو مربی برای دونده سرعتی اعزام می کند اما لیلا رجبی و «محمد ارزنده»، ملی پوش پرش طول ایران بدون مربی به المپیک خواهند رفت. پیمان می گوید: «خواجوی به من گفت تو اصلا مربی نیستی. قبول؛ من مربی نیستم، شما مربی! من مربی نیستم که تمام این سال ها کنار لیلا بودم؟ لیلا با 18متر و هشت سانتی متر رکورد زد و سهمیه گرفت. اما من قبول می کنم که مربی نیستم. این دختر الان به مربی نیاز دارد؛ هم از نظر روحی، هم از نظر جسمی. شما دارید ثمره چهار سال تلاش ما را خراب می کنید. لااقل یک خانم با لیلا به ریو اعزام کنید.»

این زوج قید حمایت های مالی را از سال ها قبل زده اند و از جیب هزینه می کنند. حالا که نوبت اعزام شده، یک مسوول کمیته آموزش و یک رییس فدراسیون راهی برزیل خواهند شد. شاید اگر لیلا همان تاتسیانا می ماند، شانس مدال المپیک او به مراتب بیش تر بود؛ هرچند که امروز از انتخاب همسر و کشور جدیدش با تمام وجود ابراز خرسندی می کند.