جاسم برگشت، اما از کدام خزانه؟

خبری که از باشگاه بیرون آمد، شاید خود تبریزی ها را هم متعجب کرد. می گفتند میهمانی از عراق آمده و چند روزی است که به ساختمان باشگاه «تراکتورسازی» می رود. ولی بعد ناگهان تصویری منتشر شد که همان میهمان را کنار سردار «مصطفی آجرلو» نشان می داد. هر دو پیراهن باشگاه تراکتورسازی را در دست گرفته بودند. «جاسم کرار» به تراکتورسازی برگشته بود.

باشگاهی که متعلق به کارخانه تراکتورسازی بود، اواخر دهه 80 خورشیدی چرا به «سپاه پاسداران» فروخته شد؟ می گفتند یک دلیل آن، سقوط و نابود شدن «فجر»، یعنی مهم ترین باشگاه سپاه بوده است در فوتبال ایران. دلیل دیگرش را هم موقعیت خاص تبریز و اقوام آن در شمال غرب می دانستند.

سال های زیادی فرماندهان سپاه به عنوان مدیر و رییس به باشگاه تراکتورسازی مامور می شدند؛ نمونه هایش، «تیمسار ملاحی» و «ناصر شفق». اما بعد آرام آرام به این نتیجه رسیدند که باشگاه را کلا بخرند.

سردار«غلام‌عسگر کریمیان» از فرماندهان «سپاه عاشورا» تبریز است؛ یگانی که می گویند مالک باشگاه تبریز شده و کریمیان را به آن باشگاه مامور کرده است. او حالا به عنوان رییس هیات مدیره باشگاه تراکتورسازی هم شناخته می شود؛ مثلا وقتی به مراسم گرامی‎داشت «شهید باکری» می رود، نیمی از سخنرانی خود را به آن شهید اختصاص می دهد و نیمی دیگر را به باشگاه تراکتورسازی.

اردیبهشت ماه امسال بود که در همین همایش گفت: «با وجود این که همه برای موفقیت تراکتورسازی تلاش کردند اما سپاه برای این تیم سنگ تمام گذاشته است. باید عنوان کنم انحصاری کردن موفقیت‌های تراکتورسازی ممنوع است.»

این یک نوع واکنش بود به ادعاهای یک سردار دیگر سپاه، یعنی «محمدحسن جعفری» که یک هفته پیش تر مدعی شد موفقیت های تراکتورسازی محصول هم‌دلی بازیکنان، مربیان و مدیریت باشگاه بوده است.

سهام تراکتورسازی را سال 89 «بنیاد تعاون سپاه» خریداری کرد و اداره آن را به سپاه عاشورای تبریز سپرد. در مورد میزان مالکیت این باشگاه دو روایت وجود دارد؛ یک بار محمدحسین جعفری گفته بود فقط 30درصد از سهام باشگاه در اختیار کارخانه تراکتورسازی باقی مانده و باقی در انحصار سپاه است. بار دیگر اما سردار آجرلو در سال 91 مدعی شد که سپاه فقط 51 درصد از سهام باشگاه را خریده است.

آن چه کمی شبهات را در مورد مالکیت تراکتورسازی بیش تر می کند، نبود عضوی غیرنظامی میان اعضای هیات مدیره باشگاه است. حالا بماند که حتی یکی از پیش کسوت های فوتبال تبریز هم جایی میان اعضای مدیریتی ندارد. اگر کارخانه تراکتورسازی سهمی چشم‎گیر از باشگاه خود داشت، حداقل یک نماینده را در اتاق هیات مدیره می دید. شاید سپاه محق هم باشد. تمامی هزینه های جاری این باشگاه را فعلا بنیاد تعاون سپاه پرداخت می کند. از سوی دیگر، سپاه توانسته است بخش عمده ای از سربازان فوتبالیست کشور را در تبریز جمع کند. پس اداره باشگاه به کسی مربوط نمی شود جز سپاه عاشورا.

بنابراین، تراکتورسازی می تواند با دستی باز، هم سرباز جذب کند، هم ستاره. کسی هم معترض نیست. این باشگاه بدون تردید، سومین باشگاه پرطرف دار ایران است. پرشورترین کلونی هواداری کشور را دارد و حضور تیم آن در آسیا، فوتبال ایران را معتبر می کند. اما وقتی پای یک «جاسم کرار» وسط می آید، داستان کمی متفاوت می شود.

جاسم را تقریبا همه به خوبی به یاد دارند؛ همان بازیکنی که وقتی سال 88 اولین بار پیراهن باشگاه تراکتورسازی را پوشید، برایش در کوی «ولی عصر» تبریز خانه ای آپارتمانی اجاره کردند. او شب ها کیسه زباله اش را از پنجره به خیابان پرتاب می کرد. یک بار هم از کوره در رفت، وسط بازی کمک داور را زد. بعد که محروم شد، عذرخواهی کرد و برگشت. به استقلال که آمد، با «مجتبی جباری» وسط زمین درگیر شد و جباری شرط گذاشت که یا او یا من. جاسم بعد به «شاهین» بوشهر رفت و فقط یک بازی انجام داد. مابقی لیگ در عراق بود و برنمی گشت. جالب این که باز هم از ایران «خواستگار» داشت. استقلالی ها دو سال قبل سراغش رفتند و او را برگرداندند. با «امیر قلعه نویی» دوباره پیراهن استقلال رو پوشید و یکی دو بار شیطنت های کوچک کرد؛ مثلا با خودش سگ شکاری سر تمرین می برد. دو ماه رفت عراق و برنگشت. یک بار وقتی تعویض می شد، آن قدر فحاشی کرد که نزدیک بود در رخت‎کن استقلال، بازیکنان با او درگیر شوند. یک بار هم از داور کارت قرمز گرفت و از زمین که بیرون می رفت، کمی الفاظ ممنوعه به کار برد. آخر سر هم سال قبل با «پرویز مظلومی» و «خسرو حیدری» درگیر شد و چون غیبت هایش مکرر بود، اخراجش کردند.

پاییز سال قبل، برنامه «90» کلیپی از جاسم کرار نشان داد که حیرت انگیز به نظر می رسید. او در گفت و گو با تلویزیون عراق گفته بود: «من گران ترین بازیکن فوتبال ایران هستم. آن ها مجبور هستند بیش ترین پول را به من بدهند چون اصلا بازیکنی در حد من آن جا وجود ندارد. ایرانی ها حاضر نیستند به هیچ کدام از بازیکنان تیم ملی خود هم به اندازه من پول بدهند.»

وقتی از سوی استقلال اخراج شد، در صفحه اینستاگرام خود به زبان فارسی و عربی چنین نوشت: «باشگاه استقلال خانه و ماشین مرا به سرقت بردند. خانه من که در آن تمام وسایل شخصی‌ام، لباس، طلا و 50 هزار دلار پول به اضافه کارت های بانکی و آی‌پدهای فرزندانم بود، مورد سرقت قرار گرفته و هیچ اثری از آن ها نیست.»

باشگاه استقلال از جاسم شکایت کرد. پرونده قطوری هم در کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال داشت. دیگر رفته بود و جریمه کردن و محرومیت صدباره اش هم به نظر می رسید بی فایده باشد. جاسم کرار بهمن ماه سال گذشته در گفت و گو با همان تلویزیون ملی عراق گفت: «دیگر هرگز پایم را ایران نمی گذارم.»

اما نظرش کمی زود عوض شد. 25 خردادماه به «ورزش سه» گفت: «آرزویم این است که فوتبالم را در ایران تمام کنم.»

با همین کد ساده، دوم تیرماه قراردادش را امضا کرد. خودش گفت «سفید» امضا کرده، چون می خواسته یک بار دیگر با امیر قلعه نویی، مربی محبوبش کار کند.

حالا سوال این جا است که این قرارداد سفید چه قدر می ارزد؟ تا امروز کسی نسبت به هزینه های سپاه عاشورا در تبریز اعتراضی نداشته است. شاید ساده ترین دلیل این بوده که حداقل سپاه برای تبریزی ها و فوتبال هزینه می کند؛ حالا بماند از اهداف ثانویه و ثالثیه. اما یک مو از سپاه کندن بود.
این بار داستان متفاوت است؛ بنیاد تعاون سپاه و همین طور سپاه عاشورا چه قدر برای بازیکنی خرج می کنند که سابقه ای درخشان در ضرب و شتم داور، تماشاگر و بازیکن دارد؟ می گویند همان قرارداد سفید (که البته اصلا هم سفید نیست) ارزشی معادل یک میلیارد و 300 میلیون تومان دارد؛ با این شرط که باشگاه تراکتورسازی مالیات جاسم کرار را هم بپردازد.

ناقابل است؛ 10 درصد به مدیربرنامه هایش می رسد، منهای پاداش برای هر پیروزی. یعنی بیاید بنشیند روی نیمکت تا پایان فصل، یک میلیارد و 300 میلیون تومان کاسب می شود. دقیقا از کجا؟