حکومت نظامی حراست در اردوی تیم های ملی زنان ایران

فشارهای مسوولان ورزش ایران به زنان و دختران ورزشکار تنها به سخت گیری در مورد حجاب و پوشش اسلامی خلاصه نمی‌شود؛ این فشارهای روانی در داخل خوابگاه‌ها و سالن‌های تمرین نیز بر سر دختران ورزشکار سایه انداخته است؛ از کنترل تلفن‌ همراه، رفت و آمد‌ها و روابط شخصی گرفته تا تبعیض در اعزام آن‌ها به اردوهای خارج از کشور.

«رزیتا ائمه دوست»، عضو پیشین تیم ملی تنیس روی میز زنان ایران در گفت‌وگو با «ایران‌وایر» از تجربه های خود در این زمینه گفته است.
مهم‌ترین مقام‌های این ورزشکار ۲۳ ساله، نایب قهرمانی آسیای میانه در سال ۲۰۰۸، حضور در مسابقه های جهانی مدارس در سال ۲۰۰۶، قهرمانی ایران در رده بندی نوجوانان ۱۳۸۴، نایب قهرمانی در رده بندی جوانان در سال ۱۳۸۵ و حضور در رقابت‌های بین المللی کاپ فجر سال ۱۳۹۲ بوده است.

مسوولان ورزش ایران همواره بر ضرورت حفظ حجاب و عفت دختران ورزشکار و نیز الزام برای پوشش خاص آن ها در محافل ورزشی سخن گفته اند؛ این گفته ها را چه گونه اجرایی می کنند؟

به طور کلی، شرایط ورزش بانوان در ایران با آن چه در بیرون از کشور به نمایش می‌گذارند، بسیار متفاوت است؛ برای نمونه، ما در خارج از کشورمی توانیم در سالن‌های عمومی با حضور مرد‌ها بازی کنیم و حتی با پسرهای هم تیمی خودمان تمرین داشته باشیم. ولی در داخل ایران حق نداریم در سالن‌های عمومی با مربیان مرد تمرین یا با پسرهای هم تیمی خود حتی صحبت کنیم.

اردوهای شما ضوابط خاصی دارند؟

بله. به نوعی یک حکومت نظامی در اردو حاکم است. نیروهای حراست در محوطه خوابگاه از راه پله، سالن و راهرو‌ها گرفته تا سالن تمرین بازیکنان حضور دارند. در خوابگاه، همه رفتارهای بازیکنان را کنترل می‌کنند؛ از نماز خواندن و گوش کردن به نوع موسیقی گرفته تا این که چه کسی سر ساعت وارد شده است؟ چه کسی غیبت دارد؟ چه کسی فلان حرف را زد؟ چه کسی خندید یا فلان شوخی را کرد و... . بار‌ها دیده‌ام که در هنگام تمرین، نیروهای زن حراست با بازیکنان نوجوانی که در زمینه برخورد یا نوع رفتار کم تجربه هستند، برخورد کرده‌اند و این برخوردها‌‌گاه به فحاشی و درگیری لفظی منجر شده است.
یادم است آذر ماه سال گذشته در یک اردو، بازیکن ۱۲ ساله تیم تنیس دختران که نفر اول دسته یک بزرگسالان کشور بود، با یک بازیکن پسرهم تیمی خود شوخی کرد. مسوولان فدراسیون آن بازیکن دختر را به خاطر‌‌‌ همان شوخی برای مدت شش ماه از حضور در مسابقه ها و بازی‌های عمومی محروم کردند. یا در سالنی که همه زن هستند و هیچ مردی حق حضور ندارد، به یک بازیکن گفته‌اند روسریت را بکش جلو.
ما برای تمرین به منظور شرکت در یک مسابقه بین المللی، مجبور هستیم در سالن‌های سرپوشیده که هیچ مردی حضور ندارد، با حجاب کامل بازی کنیم. این کار با این هدف انجام می‌شود که بازیکنان با‌‌‌ همان شرایط در مسابقه ها حضور یابند؛ یعنی بازیکنان را عادت می دهند که با حجاب بازی کنند.

این حجاب هنگام بازی دست و پاگیر نبود؟

حجاب اعضای تیم ملی تنیس روی میز ایران شامل یک مقنعه است همراه با یک هدبند، یک تونیک بلند و گشاد، شلوار ورزشی و کتانی.‌‌ یک سری سرویس‌ها در بازی تنیس هست که با راکت انجام می‌شود؛ بار‌ها راکت به تونیک من یا سایر هم تیمی‌هایم گیر کرده است. این مساله باعث می‌شود که ست را از دست بدهیم و به طرف مقابل واگذار کنیم. یادم هست برای انجام یک مسابقه به چین رفته بودیم؛ بچه‌های تیم ما برای عکاسان و خبرنگاران خارجی سوژه شده بودند چون راکت گیر کرده بود به لباس یکی از ورزشکاران دختر و عکاس آن لحظه را شکار کرده بود. مدتی بعد آن عکس را در یک جشن به نمایش گذاشتند.

دامنه مانور نیروهای حراست در اردوها چه اندازه است؟

وضعیت اردوهای بازیکنان دختر در ایران به شدت اسفناک است. بچه‌ها به معنای واقعی در قرنطینه به سر می‌برند. حراست، اعصاب و روان بازیکنان را به هم می‌ریزد. با فرد خاطی در وسط جمع به شدت برخورد می‌شود. اگر بفهمند بازیکنی دوست پسر دارد، او را محدود‌تر می‌کنند و اجازه نمی‌دهند به بیرون از خوابگاه برود. موبایلش را می‌گیرند، تلفنش را کنترل می‌کنند، تنها وقت‌های محدودی موبایلش را در اختیارش می‌گذارند و خانواده او را از موضوع باخبر می‌کنند. یادم است موبایل مرا شب‌ها از من می‌گرفتند. به خاطر همین سخت گیری‌ها برای ورود و خروج از خوابگاه، بیش تر بچه‌ها مجبور بودند به حراست خوابگاه دروغ بگویند.

با وجود کنترل نیروهای حراست در اردوهای دراز مدت، دختران ورزشکار چه گونه با خارج از اردو ارتباط می‌گیرند؟

در طول یک سالی که بچه‌ها در اردو هستند، نه روابطی دارند و نه حق دارند بیرون از اردو به جایی بروند. گاهی تحت تاثیر همین شرایط، یک سری روابط جنسی بین دختران ورزشکار ایجاد می شود. این وضعیت در همه اردو‌ها کاملا محسوس است. این مساله در بازیکنان دختر تیم فوتبال بیش‌تر از سایر تیم‌های ورزشی به چشم می‌خورد. من چهارسال در دانشگاه با بچه‌های رشته فوتبال هم‌دوره بودم و این مساله را از نزدیک حس کردم. برای خود من هم در خوابگاه و هم در یک مسابقه اتفاق افتاده که یک بازیکن دختر به سمتم آمده و به من ابراز علاقه کرده است.

وضعیت بهداشتی و تغذیه اردوها چه گونه است؟

چندان مناسب نیست. تعذیه ورزشی مناسب برای آن‌ها در نظر نمی گیرند. برای همین، در طول هفته ویتامین‌ها و میوه‌های مورد نیاز یک بازیکن تامین نمی‌شود. هر روز ناهار برنج و شب یک مدل غذا را برای اردو می‌فرستند که با استانداردهای غذایی ورزشکاران مغایرت دارد. 
حراست در مسابقه های خارج از کشور هم حضور جدی دارد؟

وقتی برای شرکت به یک مسابقه به خارج از کشور اعزام می‌شدیم، حراست همیشه در لابی هتل حضور داشت. یادم است یک سال مسابقه‌ای داشتیم و تعداد ما زیاد بود؛ پسر و دخترهای تیم را تفکیک کردند و هر کدام را در دو طبقه جداگانه هتل جا دادند. وقتی اعضای حراست قصد داشتند خرید کنند، به بچه‌ها اجازه می‌دادند که با آن‌ها به بیرون هتل بروند. جالب است که یک بار به ما گفتند زود‌تر ببازید تا با هم برویم خرید. در این مواقع، یک کمک هزینه‌ حدود 20 دلار به ما می‌دادند که بسیار ناچیز بود.

یکی از مشکلات سال های اخیر، تجربه مسابقه با ورزشکاران اسراییلی بوده و باخت اجباری...

بله؛ یادم است در یکی از مسابقه های جهانی که در خارج از ایران بودیم، پسرهای تیم ما قرار بود همراه با تیم اسراییل یک برنامه فولکلوریک اجرا کنند. باوجود آن که پسرهای تیم ما آماده برگزاری این برنامه بودند، نمایندگان تیم ملی برای این که بچه‌های تیم در مقابل تیم اسراییل قرار نگیرند، به دروغ اعلام کردند که بچه‌ها مسموم شده‌اند.

به نظر می رسد این محدودیت ها و فشارها در دوران آماده سازی تیم های ملی هم وجود دارد؟

معمولا بازیکنان دختر مجبورند در داخل کشور بمانند و با مربی زن کم تجربه‌ای تمرین کنند که حتی نمی داند چه گونه با بچه‌ها تمرین کند. مربیان مرد بیش تر از مربیان زن به اردوهای برون مرزی اعزام می‌شوند؛ در نتیجه، سطح بازی آن‌ها بالا‌تر ازمربیان زن است. از سوی دیگر، تجربه مربیان مرد باعث افزایش قدرت بدنی و عملکرد بازیکنان زن می‌شود، درحالی که بازیکنان پسر، مربیان حرفه‌ای خود را دارند و به کمپ‌های تخصصی مثل اتریش اعزام می‌شوند تا بتوانند سطح بازی خود را بالا ببرند. بازیکنان دختر، تنها سالی یک یا دو بار به این اردو‌ها اعزام می‌شوند؛ شاید به این دلیل است که بازیکنان دخترهستند و نباید یکی دو ماه بیش تر در خارج از ایران بمانند و هزار و یک دلیل دیگر.
افزون بر این، افرادی که می‌خواهند برای مسابقه های پروتور آزاد بروند، برای اعزام نیاز به اجازه فدراسیون دارند که فدراسیون به آن‌ها اجازه نمی‌دهد. یادم است سال گذشته بازیکنان رده اول کشوری در تیم تنیس آقایان و خانم‌ها می‌خواستند با هم بروند که مسوولان فدراسیون اجازه ندادند. با این شرایط، دختران در مقایسه با پسران دچار افت می‌شوند و هیچ شانسی برای موفقیت تیم وجود ندارد. بخشی از این رفتار به دلیل سیاست‌های غلط و از سوی دیگر حیف و میل بودجه‌هایی است که به درستی هم هزینه نمی‌شوند. حق بازیکنان را تضییع و از اعزام آن‌ها صرف نظر می‌کنند و بودجه آن را در جیب خودشان می‌ریزند. با این شرایط، بازیکن در‌‌‌ همان سطح می‌ماند و رشد نمی‌کند. چندی پیش هم تصمیم گرفتند اردوی بزرگسالان را با اردوی جوانان یکی کنند؛ این اقدام غیراصولی باعث می‌شود که بازی جوانان به سطح بازی بزرگسالان نزدیک شود اما بازی بزرگسالان در‌‌‌ همان سطح باقی بماند.

آیا یک ورزشکار زن می‌تواند با یک مربی مرد با تجربه تمرین داشته باشد؟

بله؛ می‌بایست یک جایی را با یک هزینه بالا کرایه کرد. هر سالنی هم اجازه این کار را نمی‌دهد. این کار مبتنی بر مجوز حراست تربیت بدنی شهرستان یا استان است. در غیر این صورت، اگر با یک مربی مرد در یک سالن تمرین داشته باشیم، آن سالن را پلمپ می‌کنند. بنابراین، چاره‌ای نداریم که مثلا در پارکینگ آپارتمان میزی داشته باشیم و تجهیزاتی فراهم کنیم. باید امکانات نامساعد را به جان بخریم تا یک ساعت با آن مربی مرد تمرین کنیم. البته اگرآن مربی حاضر باشد با این شرایط با ما تمرین کند.