بررسی سی و دو تیم جام جهانی فوتبال / سید چهارم

دهم آذرماه قرعه کشی رقابت های جام جهانی روسیه در کاخ کرملین برگزار خواهد شد. 32 تیم حاضر در جام جهانی 2018 امیدوار هستند با بهترین قرعه های ممکن روبه رو شوند. «ایران وایر» با بررسی این 32 تیم، به استقبال قرعه کشی این رقابت ها می رود.

صربستان

در مورد تاریخچه این تیم، تاریخ در تضاد است. فیفا می گوید صربستان 11 بار در دوره های مختلف جام جهانی حاضر بوده و دو بار در سال های 1930 و 1962 به مقام سوم جهان رسیده است. اما اولین بازی رسمی تیم ملی صربستان در آگوست سال 2006 مقابل چک به ثبت رسیده است. صربستان محصول بارها تکه تکه شدن یوگسلاوی است. آن ها وامدار افتخارات فیزیکی ترین تیم اروپا در دهه های 40 تا 80 خورشیدی هستند. هنوز هم باید شاخصه اصلی صربستان را قدرت بدنی دانست.

این تیم تقریبا کابوس تمام تیم های سیدهای اول، دوم و سوم قرعه کشی جام جهانی خواهد بود. رنکینگ فدراسیون جهانی فوتبال در ماه اکتبر، تیم صربستان را روی پله چهلم نشاند و به این ترتیب وارد سید چهارم شدند. تقریبا می توان مطمئن بود که این تیم در هر گروهی قرار بگیرد، سازنده «گروه مرگ» رقابت های جام جهانی روسیه خواهد بود. 
«آلن شیرر» در مورد تیم یوگسلاوی دهه 90 میلادی جمله ای تاریخی داشت: «به احترام این نسل، از جایم بلند می شوم.»

این تیم، «اسلو بودان سانتراچ»، «میلان زیوادینوویچ»، «دژان استانکوویچ»، «ساوو میلوشویچ»، «دراگان استویکوویچ»، «سینیشا میهایلوویچ» و نابغه ای به نام «پدراگ میاتوویچ» را در مجموعه اش داشت. در جام جهانی 98 فرانسه مقابل همین تیم قرار گرفتیم و با تک گل میهایلوویچ شکست خوردیم.

حالا آن ها با تیمی به روسیه می آیند که «ولادیمر استوکوویچ» از باشگاه «پارتیزان» بلگراد را درون دروازه دارد. ویژگی بارز صربستان، خط دفاعی مستحکم این تیم است. در روسیه، این دیواره دفاعی را احتمالا با حضور کاپیتان «برانیسلاو ایوانوویچ» از «زنیت»، «آنتونیو روکاوینا» از «ویارئال»، «الکساندر کلاروف» از «رم» و «ماتیا ناستاسیچ» از «شالکه 04» آلمان خواهیم دید.

در خط میانی، به همین اندازه پرستاره هستند. «ژوزه مورینیو» در مورد «نمانیا ماتیچ» گفته بود او بهترین بازیکنی است که تا به حال در تیم هایش داشته است؛ حتی بالاتر از «رونالدو» یا «زلاتان». ماتیچ از «منچستریونایتد» همراه با صربستان به روسیه می آید. از بازی او در قلب خط میانی این تیم لذت ببرید. کنارش «آدام لیاییچ» از «تورینو» ایتالیا، «دوشان تادیچ» از «ساوت همپتون» و «لوکا میلیوویویچ» از «کریستال پالاس» انگلستان را خواهیم دید. مهاجمان صربستان هنوز جای خالی «پدراگ میاتوویچ» را پر نکرده اند. در حقیقت، باید مهم ترین ضعف صربستان را در خط حمله دید؛ جایی که فقط می توانند به «الکساندر میتروویچ» از «نیوکاسل» تکیه کنند.

تیم ملی صربستان با مربی گری «ملادم کرستاجی» جوان که فقط 43 سال سن دارد، در گروه «D» انتخابی اروپا، بالاتر از اتریش، ایرلند، ولز، گرجستان و مولداوی به عنوان تیم اول به جام جهانی رسید. این گروه بی تردید یکی از دشوارترین گروه های انتخابی جام جهانی روسیه در تمام قاره ها بود.

 

نیجریه

شش بار در دوره های مختلف جام جهانی حاضر شده اند. از نگاه بسیاری، نیجریه بهترین تیم فوتبال قاره آفریقا است که البته بیش ترین افتخارش تا امروز، رسیدن به مرحله یک هشتم نهایی در جام های جهانی 1994، 1998 و 2014 بوده است. آن ها سرجهاز تیم ملی آرژانتین در دوره های مختلف جهانی هستند. اولین حضورشان در سال 1994 بود که با آخرین حضور مارادونا همراه شد. در یک گروه قرار گرفتند و صعود کردند. سال 2002 دوباره با آرژانیتن در گروه «F» روبه رو شدند. جام جهانی 2010 همراه با کره جنوبی و یونان، با آرژانیتن هم گروه بودند و البته سال 2014 ایران و بوسنی را هم گروه با خودشان و آرژانتین دیدند. بعید نیست دوباره همسایه آرژانتین باشند و ایران، نیجریه و آرژانتین بار دیگر هم دیگر را در یک گروه ملاقات کنند.

بزرگ ترین افتخارشان، مقام سوم جام ملت های آفریقا در سال 2014 است. یک مربی نه چندان نام آشنا، یعنی «گرنور روهر» آلمانی آن ها را در گروه «B» آفریقا، بالاتر از زامبیا، کامرون و الجزایر به روسیه رساند. از سال 2010 وارد آفریقا شد و مربی گری تیم های ملی گابن، بورکینافاسو و نیجر را قبل از نیجریه برعهده داشت.

درون دروازه تقریبا بازیکن قابل اعتمادی ندارند. بعد از خداحافظی «وینسنت انیما» از تیم ملی نیجریه، فعلا «ایکیچکو ایزنوا» شماره یک تیمش شده است که البته چندان قابل اعتماد نیست. در خط دفاعی هم نام‎دارترین بازیکن را باید «الدرسون اچیجیله» از باشگاه «سیواس‌اسپور» ترکیه دانست. کنارش، «کنت اومرو» از «قاسم پاشا» ترکیه و «ویلیام تروست» از «بورسااسپور» همین کشور، مهم ترین مدافعان تیم ملی نیجریه در روسیه خواهند بود.

در خط میانی، قدرتمندتر و شناخته شده تر هستند. کاپیتان «جان ابی میکل» فصل جدید از «چلسی» جدا شد و به باشگاه «تیان‎جین» چین پیوست. «اوگنی اونازی» هافبک «فیرونتینا» بود که امسال با «ترابوزان» ترکیه قرارداد بست. «ژان اوگو» از «هاپوئل» اسراییل و البته «ویلفرد اندیدی» از «لسترسیتی» انگلستان را باید شاخص ترین های میانه های میدان نیجریه دانست. 
در خط حمله هم کمی اوضاع تیم شان روبه راه است. «احمد موسی» از لسترسیتی و «ویکتور موسز» از چلسی، زوج خط حمله نیجریه خواهند بود. کنار این دو باید «کلچی ایهیناچو»، دیگر مهاجم جوان لستر را هم به یاد داشت. نیجریه در سید چهارم، یکی از گزینه های نسبتا مناسب برای هم گروه شدن با ایران است.

 

استرالیا

این گزارش مربوط به آخرین بازی استرالیا در راه انتخابی جام جهانی 2018 روسیه مقابل «هندوراس» در روز 24 آبان ماه امسال است: «ما دو بر صفر جلو هستیم و هندوراس کار دشواری برای بازگشت دارد. اما همه می دانید من در مورد چه چیزی صحبت می کنم؛ در مورد بازی 20 سال پیش. نمی خواهم اسم آن تیم را ببرم (منظورش ایران است). بازی تمام نشده تا وقتی که داور سوت بازی را نزند؛ مثل سال 1997 و آن بازی. من می خواهم همه هوشیار باشند. استرالیا باید به یاد داشته باشد. استرالیا باید بفهمد داور سوت پایان را نزده است.»

آن ها هرگز خاطره هشتم آذرماه سال 76 را فراموش نمی کنند؛ درست مثل ایرانیان. استرالیا تا پیش از آن فقط یک بار در سال 1974 و با شکست دادن ایران به جام جهانی رسیده بود. می خواست طعم دوباره حضورش در جام جهانی را بچشد که ایران آن را به تعویق انداخت. بعد از آن مجبور شد تا سال 2006 آلمان صبر کند. حالا این پنجمین حضور استرالیا در جام جهانی فوتبال است.

«آنگه پوستکوگلو»، سرمربی تیم ملی استرالیا پس از صعود این تیم به جام جهانی روسیه، از سمت خود استعفا داد. او با استرالیا در جام جهانی برزیل حاضر شد، بعد با این تیم به قهرمانی جام ملت های آسیا رسید و حالا که به روسیه صعود کرده است، علاقه ای به همراهی این تیم در جام جهانی ندارد. استرالیا تنها تیم جام جهانی 2018 است که هنوز سرمربی خود را نمی شناسد.

این تیم در ماه اکتبر روی پله 43 جهان نشست و به سید چهارم رفت. از تیم ملی کنونی استرالیا کم تر از پنج بازیکن در لیگ این کشور شاغل هستند. اکثر آن ها یا در لیگ های قطر و امارات و چین حضور دارند یا در لیگ های معتبر اروپایی. اما میانگین سنی تیم تاحدودی بالا است.

«متیو رایان»، دروازه بان کنونی «برایتون» انگلستان که سابقه بازی در «والنسیا» را هم دارد، شماره یک تیم ملی استرالیا در روسیه خواهد بود. در خط دفاعی، «ترنت لوکاس سینزبری» از «جیانگسو سونینگ» چین، «رایان مک‌گوان» از «الشارجه» امارات، «متیو اشپیرانوویچ» از «هانگژو» چین و «برد اسمیت»، مدافع سابق «لیورپول» و مدافع کنونی «بورنموث» شاخص ترین نفرات هستند.

در خط میانی، «مارک میلیگان» از باشگاه «ملبورن» و «مت مک‌کی» از «بریزبن رور» استرالیا، بازیکنان شاغل در لیگ این کشور محسوب می شوند. اما کنارشان باید «مایل جدیناک» از «استون ویلا» و «تام روگیچ» از «سلتیک» را هم دید. هنوز فرصت زیادی به «کیریس ایکونومیدیس»، هافبک جوان «لاتزیو» برای بازی ملی نرسیده است. میانگین سنی خط میانی استرالیا نزدیک به 29 سال است که تقریبا برای حساس ترین بخش زمین کمی بالا به نظر می رسد.

در خط حمله، مرد محبوب و دوست داشتنی استرالیایی ها، یعنی «تیم کیهیل» 37 ساله را خواهیم دید. او سابقه بازی در «میلوال»، «اورتون»، «نیویورک رد بولز» و باشگاه های چینی را دارد و حالا کاپیتان تیم «ملبورن سیتی» است. تا امروز در 104 بازی ملی، 50 گل به ثمر رسانده و نقشی پررنگ در صعود استرالیا به جام جهانی روسیه داشته است. او گفته بعد از جام جهانی روسیه، از فوتبال ملی خداحافظی خواهد کرد.

کنار تیم کیهیل، مهاجم «هرتابرلین»، یعنی «متیو الن لکی» بازی می کند. همین طور «رابی کروز» از «بوخوم» آلمان و «ناتان برنز» از «سانفریس» هیروشیما هم امیدهای استرالیایی ها برای گل‏زنی در روسیه خواهند بود.

 

ژاپن

از سال 1998 و نخستین دوره ای که با شکست دادن ایران در بازی حذفی موفق به حضور در جام جهانی فوتبال شدند تا امروز، در هیچ یک از دوره های جام جهانی غایب نبوده اند. بزرگ ترین افتخارشان، رسیدن به مرحله یک هشتم نهایی دو جام جهانی 2002 و 2010 است. ولی در آسیا چهار بار روی سکوی قهرمانی ایستاده اند.

ژاپن به عنوان تیم صدرنشین گروه «B» انتخابی جام جهانی در آسیا، به روسیه رسید. بالاتر از عربستان، استرالیا، عراق، امارات و تایلند قرار گرفته اند. مربی گری تیمی که سال به سال کامل تر و منسجم تر شده است را «وحید خلیلهوژیچ» بوسنیایی بر عهده دارد.

ژاپنی ها آرام آرام در حال به حقیقت رساندن رویایی هستند که روزی با کارتن «فوتبالیست ها»، پیش چشم مردم خودشان و بعد سراسر جهان نشاندند. آن ها برای نخستین بار در سال 1988 به جام ملت های آسیا رسیدند؛ یعنی سه سال پس از آن که «نوریاکی ناگایی» داستان این کارتون را نوشت و یک سال بعد از پخش آن در شبکه های تلویزیونی ژاپن. اما حالا می توان آن ها را قدرت واقعی فوتبال آسیا دانست.

«یجی کاواشیما»، دروازه بان «متز» فرانسه، شماره یک تیم ملی ژاپن در روسیه خواهد بود. در خط دفاعی، دو چهره شاخص دارند؛ «یوتو ناگاتومو» مدافع «اینتر میلان» و «مایا یوشیدا» مدافع تیم «ساوت همپتون» انگلستان. «گوتوکو ساکای» از «هامبورگ» و «هیروکی ساکای» از المپیک «مارسی» را هم به خط دفاعی این تیم اضافه کنید.

در خط میانی تقریبا یک تیم فوق العاده هستند. دست کم، برای نتیجه گرفتن و رسیدن دوباره به جمع هشت تیم، داشتن چنین هافبک هایی کفایت می کند. کاپیتان «ماکوتو هاسبه» از «آینتراخت» فرانکفورت با سابقه بازی در «ولفسبورگ» و «نورنبرگ» به روسیه می آید. کنارش «شینجی کاگاوا» با بیش از 130 بازی باشگاهی در «دورتمند» و بیش از 35 بازی در منچسترسیتی، یکی از بهترین هافبک های کنونی فوتبال آسیا است. نام «کیسوکه هوندا» تقریبا برای فوتبال ایران آشنا است؛ هافبک کنونی «پاچوکا» مکزیک که سابقه بازی در میلان ایتالیا و «زسکا» مسکو را در کارنامه اش می بیند. به این جمع، «تاکاشی اوسامی» از «دوسلدورف» را هم اضافه کنید.

اوضاع خط حمله ژاپن هم بد نیست. طی سه سال اخیر، بیش از 10 مهاجم را محک زده اند ولی شاخص ترین گل‎زن آن ها هنوز «شینجی اوکازاکی» از لستر سیتی انگلستان است. «گنکی هاراگوچی» از «هرتابرلین» و «یویا اوزاکا» از «کلن» آلمان خط آتش زهردار ژاپن را می سازند. هدف نهایی آن ها، قهرمانی جام جهانی فوتبال تعریف شده است. شاید این دوره به این هدف نرسند اما قطعا آن روز زیاد دور نیست.

 

مراکش

مراکش یکی از شانس های هم گروهی با تیم ملی ایران است؛ تیمی که در گروه «C» انتخابی جام جهانی روسیه مانع از صعود ساحل عاج شد و این تیم را همراه گابن و مالی حذف کرد. مراکشی ها تا قبل از جام جهانی روسیه، فقط تجربه چهار بار حضور در ادوار جام جهانی را داشته اند. اول بار در سال 1970 مسافر مکزیک شدند و آخرین بار هم در جام جهانی 1998 فرانسه حضور داشتند. زمانی در دهه 60 و 70 میلادی قدرتمند بودند و بهترین پیروزی تاریخ شان را مقابل تیم ملی عربستان با نتیجه 13 بر 1 به دست آوردند. اما حالا یکی از بهترین قرعه های ممکن برای هم گروهی با ایران به حساب می آیند.

تونسی ها پس از 20 سال و با تیمی نسبتا کامل و یک دست به جام جهانی می آیند. «هروه رنارد»، سرمربی فرانسوی تیم ملی مراکش پیش از آن که روی نیمکت مراکش بنشیند، سرمربی «لیل» فرانسه بود. اما سابقه کار در آفریقا را با مربی گری در تیم های ملی ساحل عاج، زامبیا و آنگولا داشت. او پس از صعود با مراکش به جام جهانی، گفت: «اگر به همین مرحله راضی هستید، من می توانم استعفا بدهم. من برای رویاهایم مرز نمی گذارم چون همیشه بلندپرواز و زیاده خواه بوده ام.»

او برای این بلندپروازی ابزار لازم را هم دارد. هروه رنارد بیش تر بازیکنانش را در لیگ های اروپایی می بیند. دروازه بانش، «منير مهند محمدی» ملقب به «منیر»، بیش از 70 بازی در «نومانسیا» اسپانیا انجام داده است. در خط دفاعی این تیم می توان کاپیتان «مهدی بن‌عطیه»، مدافع «یوونتوس» ایتالیا را دید؛ بازیکنی که آرزوی هر تیم حاضر در جام جهانی است. کنار بن‌عطیه، بازیکنانی مانند «نبیل ضرار» از «فنرباغچه» ترکیه، «مانوئل داکوستا» از «باشاک»‌ ترکیه و «اشرف حکیمی» از «رئال مادرید» حضور دارند.

در خط میانی هم اوضاع تقریبا روبه راه است. «مبارك بوصوفه» به عنوان کاپیتان دوم از «الجزایر» امارات، «کریم الاحمدی» از «فاینورد» هلند و «نورالدین امرابط» از «لگانس» اسپانیا شاخص ترین هافبک های تیم ملی مراکش هستند. اما در خط حمله هم می توان بازیکنانی آماده را دید. اوضاع در خط حمله با حضور «یوسف العربی»، بهترین گل‎زن کنونی مراکش و باشگاه «الدُحَیل» قطر، «خلید بوطیب» از «مالاتیا اسپور» ترکیه و «رشيد عليوی» از «نیمس» فرانسه روبه راه به نظر می رسد.

مراکش در صورت صعود از گروه مقدماتی، برای دومین بار به مرحله یک هشتم نهایی جام جهانی خواهد رسید.

 

پاناما

تقریبا تمام تیم های حاضر در سیدهای اول تا سوم علاقه‎مند به هم‎گروهی با این تیم هستند. تیم ملی ایران در بازی دوستانه هم موفق شد آبان ماه امسال مقابل پاناما در «گراتس» اتریش به پیروزی دو بر یک برسد. شاید بتوان پاناما را یکی از دو تیم ضعیف سید چهارم دانست.

آن ها برای نخستین بار به جام جهانی رسیدند. جشن مردمی تا صبح در خیابان های کشور پاناما ادامه داشت و همان شب «خوان کارلوس وارلا»، رییس جمهور این کشور در توییتر خود نوشت: «صدای مردم به خوبی شنیده شد. این روز تاریخی را در پاناما جشن بگیرید. فردا عید ملی است! این یک روز تاریخی برای کشور ما است. فردا تمام ارگان های خصوصی و دولتی تعطیل هستند؛ هم چنین تمامی مدارس خصوصی و دولتی. جشن بگیرند.»

«هرنان داریو گومز»، سرمربی کلمبیایی این تیم حالا بدل به قهرمان مردم پاناما شده است. او تیمش را بالاتر از هندوراس، امریکا و ترینیداد و توباگو، سوم مرحله انتخابی در امریکای شمالی و مرکزی کرد و به روسیه رساند.

در ترکیب تیم ملی پاناما، بازیکنان شاخص چندانی به چشم نمی خورد. «جیمی پندو» با 128 بازی ملی درون دروازه پاناما قرار خواهد گرفت. در خط دفاعی، کاپیتان «فیلیپه بالوی» از باشگاه «مینی سیپال» گواتمالا قرار می گیرد. کنارش می توان «اریک دیویس» از «استردا» اسلواکی، «امیر موریلو» از «نیویورک ردبولز»  و «رومن تورس» از «سیاتل ساندرز» امریکا را دید.

در خط میانی، «گابریل گومز»، نام‏دارترین هافبک و البته ستون اصلی تیم ملی پاناما قرار خواهد داشت که در «اتلتیکو» کشور کلمبیا بازی می کند. کنارش «آرماندو کوپر» از «تورنتو» کانادا، «آنیبال گودوی» از «سن خوزه» امریکا و «آلبرتو کویینترو» از «دیپورتس» پرو بازی می کنند.

در خط حمله کمی زهردار به نظر می رسند. مهاجم اول آن ها «لوییز تخادا» از «دیپورتس» پرو است. او در 104 بازی ملی، 43 گل به ثمر رسانده که در امریکای شمالی و مرکزی آماری نسبتا قابل قبول به حساب می آید. «بلاس پرز» یکی دیگر از مهاجمان زهردار این تیم است که در «مینی سیپال» امریکا بازی می کند. همین طور نباید از کنار نام «گابریل تورس»، مهاجم باشگاه «لوزانو» سوییس هم به راحتی گذشت. 
روی کاغذ شانسی برای صعود ندارند اما فراموش نکنیم که فوتبال بازی قاعده ها روی کاغذ نیست. همیشه شگفتی های جام جهانی به شما چشمک می زنند.

 

کره جنوبی

تیم ملی این کشور رکورددار حضور در جام جهانی است. روسیه، دهمین کشوری است که به عنوان میزبان جام جهانی، درهایش را به روی کره جنوبی باز می کند. آن ها یک بار هم موفق شدند جواز حضور در جام جهانی 1958 را به دست بیاورند اما در این رقابت ها شرکت نکردند. همان سال کره ای ها موفق شدند بهترین پیروزی تاریخ خود را مقابل ایران کسب کنند و پنج بر صفر پیروز شدند.

آن ها میهمان همیشگی جام جهانی هستند. آخرین بار که از رسیدن به این رقابت ها محروم ماندند، در جام جهانی 1982 اسپانیا بود. بعد حتی در سال هایی که از آسیا یک نماینده به جام جهانی می رفت، آن ها کلیددار آسیا بودند.

این بار در گروه «A»، پس از ایران به جام جهانی رسیدند و آخرین روز با تساوی مقابل ازبکستان، به عنوان تیم دوم صعود کردند. این دومین بار پیاپی است که در هم‎گروهی با ایران، پشت سر ایران می ایستند. کره جنوبی بالاترین افتخار خود را رسیدن به مقام چهارم جام جهانی می بیند؛عنوانی که البته توام با شبهاتی بزرگ در مورد داوری بازی های این تیم مقابل ایتالیا و سپس اسپانیا بود. «گاس هیدینک»، ملقب به «گاس کبیر»، کره را به این عنوان رساند و پس از خروج از فوتبال کره، آن ها را با بحران مربی روبه رو کرد.

حالا «شین تائه یونگ» به عنوان سرمربی روی نیمکت کره جنوبی در روسیه خواهد نشست؛ مردی که از سال 2014 تا امروز کمک مربی تیم ملی بزرگ سالان و سرمربی تیم های جوانان و امید کشورش بوده است. بزرگ ترین ویژگی که از او یاد می کنند، توانایی برقراری ارتباط نزدیک با بازیکنان و رسانه های این کشور است. رسانه های کره جنوبی پس از گاس هیدینک، هرگز با هیچ مربی سازش نداشتند. حتی نام هایی مانند «اولی اشتیلیکه» و «دیک ادوکات» هم مورد مهر آن ها نبوده اند.

«شین تائه یونگ» قاعدتا کار ساده ای برای تکرار موفقیت سال 2002 نخواهد داشت. نه داوران در دو بازی پیاپی حاضر به تکرار آن اشتباهات هستند، نه قرار است یک معجزه دو بار تکرار شود. نسل طلایی اوایل قرن بیستم هم هنوز تکرار نشده است.

تائه یونگ احتمالا درون دروازه از «کیم سئونگ گیو» از «ویسل کوبه» کره استفاده خواهد کرد. در خط دفاعی، کاپیتان «جانگ هیون سو» از «اف.ث» توکیو رهبر مدافعان خواهد بود. «کیم جین سو» از «چونبوک هیوندای موتورز» کره جنوبی، «کیم یونگ گوون» از «گوانگ‌ژو» چین و «پارک جو هو» از «بورسیادورتمند» آلمان شاخص ترین نفرات کنار کاپیتان هستند.

در خط میانی می توان نام هایی برجسته تر دید؛ «لی کیون هو» از «گانکون» کره جنوبی مهم ترین هافبک کره است که در لیگ این کشور بازی می کند. «کی سونگ یونگ» از «سوانسی سیتی» انگلیس، «کو جا چئول» از «آگسبورگ» آلمان، «سون هئونگ مین» از تاتنهام، «لی چونگ یونگ» از کریستال پالاس انگلیس، «نام تائه هی» از «الدُحَیل» امارات و «کیم بو کیونگ» از «کاشیوا» ژاپن یک خط میانی یک دست، پرترافیک و البته خلاق را ساخته اند.

در خط حمله کره ای ها قطعا «لی دونگ گوک»، زهردارترین مهاجم کره قرار خواهد داشت که از باشگاه «پوهانگ استیلرز» کره جنوبی به روسیه می آید. «جی دونگ وون»، مهاجم 26 ساله باشگاه آگسبورگ آلمان دومین چهره شاخص خط حمله تیم ملی کره جنوبی است. نام «لی جونگ هیوپ»، پدیده جدید کره ای ها را هم به یاد داشته باشید.

 

عربستان

در مورد صعود این تیم به جام جهانی 2018 ابهاماتی وجود دارد. فدراسیون فوتبال استرالیا نسبت به نتیجه این تیم مقابل ژاپن و پیروزی آن ها برابر تیمی که از قبل صعود کرده بود، شکایت داشت اما این شکایت هنوز مورد بررسی قرار نگرفته است. آن ها اولین بار در سال 1994 به جام جهانی امریکا رسیدند. پس از آن چهار دوره پیاپی به جام جهانی صعود کردند اما از راه یابی به جام جهانی 2010 و 2014 باز ماندند. حالا پس از دو دوره، دوباره به جام جهانی روسیه رسیده اند.

در دو دوره جام جهانی تقریبا فاجعه به بار آوردند؛ یک بار سال 1998 فرانسه که مقابل میزبان، چهار بر صفر شکست خوردند. در روزی که «زیدان» به دلیل خطای شدید روی «فؤاد امین» اخراج شد، فرانسه با 10 نفر شکستی سنگین را به عربستان تحمیل کرد. بار دوم در جام جهانی 2002 شاهکاری معکوس خلق کردند. در بازی اول مقابل آلمان، هشت بر صفر شکست خوردند، بازی دوم را یک بر صفر مقابل کامرون باختند و در بازی پایانی، ایرلند سه گل وارد دروازه شان کرد. با 12 گل خورده و بدون گل زده به شبهه جزیره برگشتند.

عربستانی ها یک هفته قبل «ادگاردو بائوسا» را از سرمربی گری تیم ملی کشورشان برکنار کردند و «خوان آنتونیو پیزی» را جای او نشاندند. معلوم نیست که همین مربی هم رنگ فرودگاه روسیه را ببیند. این عادت همیشگی فدراسیون فوتبال عربستان است.

براساس یک قاعده قدیمی و دستور فدراسیون فوتبال عربستان، تمامی بازیکنان این کشور باید در لیگ عربستان بازی کنند. امروز فقط «فارس عابدی» 18 ساله به دلیل تحصیل و زندگی در کشور امریکا، در باشگاه «ویرجینیا» بازی می کند. «ولید عبدلله» دروازه بان، «اسامه هوساوی» کاپیتان و مدافع، «حسن معاذ فلاته» مدافع، «تیسیر الجاسم» هافبک، «ناصر الشمرانی» مهاجم و «نایف هزازی» مهاجم، بازیکنان کلیدی تیم ملی عربستان در روسیه خواهند بود.

مطالب مرتبط:

بررسی سی و دو تیم جام جهانی فوتبال / سید یک

بررسی تیم های حاضر در جام جهانی /سید دوم

بررسی سی و دو تیم جام جهانی فوتبال/ سید سوم