الهه احمدی، اولین زن ایرانی که نفر یک رنکینگ جهانی شد

با مسافران ریو

می گوید یاد گرفته زندگی اش را تک بعدی نکند. ساخته و پرداخته یک پدر ارتشی و سختگیر است. همه زندگی اش روی اصول بوده، نظم داشته و حالا خودش هم با همان سیاق پدر جلو می رود. متولد خرداد سال 1361 است و سال 80 پشت کنکور ماند. هم نظامی بود و هم مربی تیراندازی به نیروهای مسلح ارتش. دست دخترش را گرفت و او را به سالن تیراندازی برد.

علاقه ای به تیر انداختن نداشت. گفته بود ترجیح می دهد وقتش را دوباره بگذارد روی درس ها و به آرزویش برسد. می خواست زیست شناسی بخواند. پدرش می خواست فقط روحیه دختری که حس شکست خوردن در کنکور تمام وجودش را گرفته بود را برگرداند، همان دختر تبدیل شد به یکی از شگفتی سازهای دنیای تیراندازی. حتی امروز در سایت فدراسیون جهانی تیراندازی، نام پدر الله (مصطفی احمدی) به عنوان اولین مربی او ثبت شده.

«الهه احمدی» را می توان ابتدا با مدال هایش شناخت، اما بهتر است به آخرین و مهمترین عنوانی که کسب کرده نگاهی بیاندازیم. آبان سال 1394 الهه احمدی در رنکینگ فدراسیون جهانی تیراندازی، در رده اول جهان قرار گرفت. بعد به خبرگزاری ایسنا گفته بود: «نمی دانم! باید از من تقدیر می شد؟ تشکر می کردند؟ خودم هم نمی دانم. آخر ورزش ما تا حالا تجربه چنین اتفاقی را نداشته. حالا صبر می کنم ببینم اگر بعد از المپیک مدال گرفتم کسی به خودش زحمت می دهد یا نه؟!»

او تنها ورزشکار بانوی ایرانی است که تا امروز موفق شده در رده اول رنکینگ یک رشته ورزشی قرار بگیرد. افتخاراتش فقط همین نیست. در المپیک لندن هم موفق شد بهترین نتیجه تاریخ ورزش بانوان در ادوار المپیک را بسازد. یعنی در رشته تیراندازی ده متر در رده ششم جهان قرار بگیرد. همین دو عنوان برای ویژه شدن او کافی است.

بارها ممکن بود از تیراندازی خداحافظی کند. از همان رشته ای پدرش او را به زور وارد آن کرد. وقتی متاهل شد و با «اصغر نوربخش» ازدواج کرد. بعضی از سنتی ها گفتند «الهه آن قدر زن زندگی هست که پایش را از ورزش قهرمانی کنار بکشد.» اما اصغر بزرگترین طرفدار الهه است و بلاگش به نام ذهن گازوئیلی پر است از اخبار موفقیتهای الهه و بلاگهای عاشقانه اصغر برای همسرش. الهه سال پیش گفت: «عادت کردم که وقتی بعد از تمرین به خانه می روم رفتاری را از همسرم ببینم که همه خستگی ها را فراموش کنم.»

دو سال قبل «باور» به دنیا آمد. همه تصور می کردند با تولد فرزندش، یا افت می کند یا تفنگ را کنار می گذارد. بعد از یک هفته، او را در اردوی تیم های ملی دیدند که «باور» را همراه خود آورده بود. پسرش را چند دقیقه دست مربی و هم بازی هایش می داد، شلیک می کرد و برمی گشت سراغ پسرش. تا یک سال، همین روند زندگی «الهه» در تمرینات بود.

دختری که نمی خواست تیرانداز شود و هنوز به عشق دوران کودکی اش کتاب های زیست شناسی می خواند، می گوید: «سال 82 دیدم که دیگر به صورت رسمی وارد دنیای تیراندازی شدم. با خودم گفتم تا وقتی مدال المپیک را نگرفتی کوتاه نیا. یک بار در لندن تا نزدیکی مدال هم رفتم، اما نشد. این بار می توانم. اما باز هم فکر نمی کنم ریو آخرین فرصت من باشد.»

شعار معروفی دارد که به راحتی نیامده که به راحتی هم برود. سال گذشته بیشتر از 6 ماه همراه هم بازی هایش به صورت «خشک» تمرین کرده بود. تمرین خشک هم از همان واژه های خودساخته ورزش ایران است.

تیراندازان ایرانی تفنگ داشتند، تفنگ شان هم خراب نبود، اما تیر نداشتند! الهه احمدی سال گذشته به ایسنا گفت: «یک زمانی به ما می گفتند تحریم هستیم، نمی توانیم فشنگ بخریم. خب الان که تحریم ها هم برداشته شده می فهمیم مشکل از کجاست.»

ریشه های مشکل را می توان در وجود «سیدمهدی هاشمی» رییس فدراسیون تیراندازی جست و جو کرد. همان مردی که «محمود احمدی نژاد» در سال 1384 به عنوان وزیر رفاه و تامین اجتماعی به مجلس معرفی کرد، اما نتوانست رای اعتماد بگیرد. از خانواده سپاه پاسداران بود و خیلی زود هم به ریاست فدراسیون تیراندازی رسید. وزارت ورزش با وجود و حضور مهدی هاشمی در فدراسیون مشکل داشته و دلایلش نزدیک بود هاشمی به احمدی نژاد و مجلس نهم بوده. وزارت بارها تلاش کرد برای هاشمی جانشین تعیین کند و سرپرست برای فدراسیون تیراندازی بگذارد ولی فدراسیون جهانی تهدید کرده بود در صورت دخالت دولت فدراسیون ایران را تعلیق خواهد کرد. برای همین طی دو سال اخیر بودجه ای به فدراسیون تعلق نگرفته و حتی با اردوهای خارجی ورزشکاران از سوی حراست وزارت و شورای برون مرزی مخالفت می شد.

قرار بود دختران تیرانداز به آلمان بروند. شورای برون مرزی وزارت ورزش مخالفت کرد. «رباب شهریان» معاون امور بانوان وزارت ورزش شخصا به اتاق وزیر رفت و با تامین بودجه سفر دختران از دفتر ریاست جمهوری، چهار دختر تیرانداز را به آلمان فرستاد. دخترها تیر برای تیراندازی نداشتند، باز هم «رباب شهریان» برای شان بودجه و مجوز گرفت. قرار بود «لازلو سوچک» مربی نامدار تیراندازی تیم ایران قراردادش را تمدید کند، وزارت ورزش مخالفت کرد. این بار «رباب شهریان» به کمیته ملی المپیک رفت و بودجه و مجوز لازم برای ماندن مربی مجارستانی را گرفت.

«الهه احمدی» مانند تمام دختران تیرانداز ایران، بیش از 6 ماه به سالن تیراندازی رفت، اسلحه را جلوی صورتش برد، ژست تیر انداختن گرفت و به خانه برگشت. حالا لااقل امیدوار است با 4 ماه تمرین فشرده، به آن رویاهایی که در سرش دارد برسد. اول مدال المپیک است. بعید هم ندانید که به مدال نرسد. او جزو اولین ورزشکاران ایرانی خواهد بود که در ریو رقابت می کنند. همان طور که اولین مدال جهانی را برای تیراندازی ایران به دست آورد.

از سال 2010 تا امروز الهه دو مدال طلای جهانی، سه نقره و سه برنز رقابت های آسیایی را برای ایران به گردن آویخته.

دومین هدف می تواند بعد از بازگشت از ریو، یک مسافرت خانوادگی باشد. خودش می گوید: «نه به مد اهمیت می دهم نه به زرق و برق. اما عاشق مسافرت هستم. از وقتی پسرم دنیا آمده هنوز یک بار با هم سفر نرفتیم. امیدوارم بعد از المپیک، اولین مسافرت خانوادگی ام را تجربه کنم.»

به شدت به خانواده، همسر و فرزندش وابسته است. بعد از بازگشت از اردوی آلمان گفته بود: «امیدوارم یک روز پسرم به وجود من افتخار کند.» شاید اگر مدال المپیک را بگیرد، تمام ایران یک عمر به وجود الهه فخر بفروشند. دختری که بدون تیر تمرین تیراندازی می کرد.