نقص‌ها باقی می‌مانند، ورود بانوان هم ممنوع

شهریار میرزاجانلو – شهروند خبرنگار

یک اشتباه نرم‌افزاری در سامانه بلیت فروشی بازی تیم ملی ایران و سوریه، دختران ایرانی را به حضور در ورزشگاه «آزادی» تهران امیدوار کرد. آخرین بار در روز صعود ایران به جام جهانی آلمان در سال 84 درهای این ورزشگاه به روی بانوان ایرانی باز شده بود. شاید انتظار داشتند در جشن صعود دوباره ای که قرار است در آزادی برای رسیدن به روسیه برگزار شود، فریادهای مرد و زن در آسمان مخلوط شود. اما این فقط یک اشتباه ساده در بلیت فروشی بود. نیروی انتظامی برای نگه داشتن بانوانی که قصد ورود به ورزشگاه را داشتند، از قبل آماده شده بود.

یک روز بعد (15 شهریورماه) «شهیندخت مولاوردی»، معاون امور بانوان رییس جمهوری در حساب توییتری خود به حقوق شهروندی زنان ایران در «منشور حقوق شهروندی» اشاره کرد و با توسل به بند 89 این منشور نوشت: «حق همه شهروندان، به ویژه زنان است که به امکانات ورزشی و آموزشی و تفریحات سالم دسترسی داشته باشند و بتوانند با حفظ فرهنگ اسلامی-ایرانی در عرصه‌های ورزشی ملی و بین‌المللی حضور یابند.»

واکنش «مهدی تاج»، رییس فدراسیون فوتبال ایران در نوع خود کم نظیر بود. او همان روز 15 شهریورماه به خبرنگاران گفت: «ما که در ورزشگاه حاضر می‌شویم، در جریان واقعیت‌های موجود درون ورزشگاه هستیم. در حال حاضر از لحاظ ساختاری و فیزیکی، آمادگی ورود بانوان را نداریم.»
رییس فدراسیون فوتبال ایران در همین مصاحبه گفت که پس از خبردار شدن از فروش بلیت به بانوان در سامانه اینترنتی، موضوع را به مسوولان تذکر داده تا جلوی فروش به بانوان گرفته شود.

فردای همان روز (16 شهریور ماه) «لیلی صوفی زاده»، نایب رییس بانوان فدراسیون فوتبال به خبرگزاری «ایسنا» گفت: «تماشای مسابقات ملی را از حقوق بانوان می دانم و اعتقاد دارم پرداختن به موضوع حضور بانوان در ورزشگاه یک امر فراملی است.»

نایب رییس کمی متفاوت از رییس صحبت کرد. او گفت که در شرع اسلام منعی برای تماشای مسابقات فوتبال برای بانوان وجود ندارد: «خودم به ورزشگاه آزادی رفتم تا از نزدیک متوجه شوم چرا بانوان حق حضور در ورزشگاه ها را ندارند. بحث اصلی، چگونگی تحقق این امر است؛ به نحوی که در شأن و منزلت یک بانوی ایرانی باشد.»

واکنش متفاوت دیگر را «فریبا محمدیان»، معاون امور بانوان وزارت ورزش و جوانان نشان داد. او که روز 31 مردادماه امسال خواهان حضور بانوان در ورزشگاه آزادی شده و یکی از همراهان موج «یک روز زنانه» برای بازی ایران و سوریه بود، به خبرگزاری «فارس» گفته بود: «حضور زنان در ورزشگاه‌ها از مطالبات جامعه است. ما هم برای پاسخ گویی به این نیاز، خود را موظف می‌دانیم.»

اما همین خانم محمدیان روز 18 شهریورماه دوباره به فارس گفت: «باید این را بدانیم که حضور بانوان در اماکن پرازدحام کمی مشکل است. باید اول به فکر زیرساخت ها باشیم و بعد سراغ بحث حضور بانوان در ورزشگاه ها برویم.»

این یعنی تناقض فقط در کلام دو مدیر در یک ساختمان نیست؛ حتی یک مقام مسوول می تواند طی 18 روز، دیدگاهش را به صورت کامل تغییر دهد.

اول دی ماه سال 95، فریبا محمدیان پس از ورود «مسعود سلطانی فر» به ساختمان وزارت ورزش و جوانان، جانشین «رباب شهریان» شد. او دیروز (چهارشنبه) به خبرگزاری فارس گفته است که فعلا نمی توان منتظر حضور دختران ایرانی در ورزشگاه بود. محمدیان بار دیگر از زیرساخت های نامناسب در ورزشگاه ها حرف زده است.

تناقض را مسعود سلطانی فر، وزیر ورزش و جوانان امروز در حاشیه نشست هیات دولت کامل کرده و به خبرنگاران گفته است: «پی گیر هماهنگی‌های فرهنگی و اجتماعی برای حضور بانوان در ورزشگاه‌ها هستیم.»
وزیر البته حرفی از زیرساخت های سخت افزاری مورد اشاره معاون خود به زبان نیاورده است.

این «زیرساخت ها» کدام هستند؟ دی ماه سال گذشته، «محمداسماعیل سعیدی»، عضو فراکسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی در قبال ورود بانوان به محل تمرین تیم «استقلال» تهران موضع گرفت و مدعی شد در فضایی که آقایان شأن حضور بانوان را رعایت نمی کنند، نباید اجازه داد خانم ها وارد شوند. این نماینده مجلس گفته بود: «زمینه‌سازی برای حضور زنان در ورزشگاه نیازمند اقدامات فرهنگی مستمر است و نمی‌توان برحسب اظهار نظر برخی از مربیان مبنی بر این که حضور بانوان در ورزشگاه ارتقا فرهنگی این مکان‌ها را به دنبال دارد، رأی به چنین مهمی داد.»
 اشاره محمداسماعیل سعیدی، به گفته های «علیرضا منصوریان»، سرمربی وقت استقلال تهران بود. منصوریان پس از ممنوع‌الورود شدن دوباره بانوان به محل تمرین استقلال، مدعی شد که در زمان حضور بانوان در تمرینات، جو ورزشگاه‌ها سالم‌تر بود و مردها از الفاظ رکیک استفاده نمی‌کردند.

«محمد نصرتی»، بازیکن سابق تیم ملی ایران هم پس از بازی ایران مقابل بحرین (خردادماه سال 94) و آخرین مرتبه ای که بانوان ایران حق حضور در ورزشگاه را پیدا کردند، گفته بود: «وقتی خانم ها به ورزشگاه می آیند، جو بهتر می شود. کسی جلوی ناموس خودش یا دیگران حرف رکیک نمی زند.»

اما مساله فقط موارد اشاره شده از سوی نماینده مجلس یا معاون بانوان وزارت ورزش نیست؛ ورزشگاه های ایران حتی برای ورود آقایان هم امکانات سخت افزاری کافی ندارند. نمونه واضح، ورزشگاه آزادی تهران است.

مهم ترین و استانداردترین ورزشگاه فوتبال در پایتخت، سالن غذاخوری برای تماشاگران ندارد. گنجایش ورزشگاه در زمان ساخت، 90 هزار نفر نشسته و 20 هزار تماشاگر ایستاده بوده اما پس از قانون فیفا برای صندلی دار شدن تمامی ورزشگاه ها، ظرفیت این ورزشگاه به 78هزار و116 نفر رسیده است. گنجایش سرویس های بهداشتی این ورزشگاه در صورت سالم بودن تمامی سرویس ها، فقط برای 30 هزار نفر است. دقت کنیم که سرویس بهداشتی به صورت مجزا برای آقایان و بانوان طراحی نشده بود. بنابراین باید برای بانوان سرویس های بهداشتی جداگانه آماده کرد که البته چندان کار غیرممکنی نیست.

در ورزشگاه آزادی به عنوان مهم ترین ورزشگاه کشوری که خود را «اسلامی» معرفی می کند، فقط یک نمازخانه با گنجایش کم تر از 200 نفر وجود دارد. سرویس آب خوری آن هم همیشه معیوب است. آزادی در سال 85 به دلیل یخ زدن لوله های آب سرویس های بهداشتی آن، یک هفته غیرقابل استفاده شد.

بحث ایمنی و سخت افزار مختص به بانوان نیست؛ اگر مقرر شود که به دلیل نبود امکانات و زیرساخت های مناسب، جلوی ورود به ورزشگاه ها گرفته شود، حتی باید نگران جان و سلامتی و آرامش آقایان هم بود. اما فعلا همین نقص های فرهنگی و سخت افزاری، بهترین ابزار در دست مسوولانی شده است که نه میلی به حضور بانوان در ورزشگاه های کشور دارند و نه سعی می کنند مقابل فشارها ایستادگی کنند. آخرین اظهارنظر هم تکراری بوده؛ مسعود سلطانی فر به عنوان وزیر ورزش و جوانان باز هم گفته است که شرایط در دست بررسی قرار گرفته اما نگفته است این دست هایی که در حال بررسی هستند، طی دست کم 12 سال اخیر، چه قدم مثبتی برای باز شدن این قفل برداشته اند. فعلا مردها فحاشی می کنند، سکوها هم خراب هستند، پس خانم ها وارد نشوند.