محمدمهدي زابلی، جرم: خبرنگاری (29)

نام: محمدمهدي زابلی

سوابق حرفه ای: عکاس و خبرنگار مجموعه‌ی همشهري

اتهام: اعلام نشد

محمد مهدی زابلی، سی‌ام خردادماه 1388 در تقاطع خیابان جمال‌زاده و خیابان انقلاب، حدود ساعت چهار بعد از ظهر دستگیر شد. 

او درباره کیفیت دستگیری‌اش به ایران وایر می‌گوید: «پس از ضرب و شتم و شکسته شدن سرم، با تهدید اسلحه نیروهای لباس شخصی وزارت اطلاعات و با حضور نیروهای خودسر بسیج دستگیر شدم و تمامی وسایل ازجمله کیف حاوی وسایل عکاسی و مدارك شخصی‌ام با تهدید اسلحه از من گرفته شد. پس ‌از آن من را به همراه چند نفر دیگر که در همان خیابان بازداشت‌شده بودند، به ساختمانی متعلق به نیروی انتظامی (پلیس پیشگیری) واقع در خیابان فروردین منتقل کردند. در آنجا همچنان شکنجه‌های جسمی و روحی ادامه داشت تا این‌که به توصیه‌ی یک پرستار، به دلیل خونریزی شدید از ناحیه‌ی سر و احتمال ضربه‌ی مغزی، من را به بیمارستان سجاد، متعلق به نیروي انتظامی تهران بزرگ واقع در خیابان بهار بردند. در بیمارستان هیچ‌گونه امکاناتی برایم قائل نشدند و براي تحقیر، مجبور به برهنه شدنم کردند. حتی براي بخیه زدن به سرم از داروی بی‌حس‌کننده استفاده نکرده و نیز نخ مناسبی برای انجام این کار در آن شرایط موجود نبود. تنها به دلیل جلوگیري از ضربه‌مغزی و درنهایت مرگ، اقدامات ابتدایی برای درمانم انجام شد. پس از یک‌شب ماندن در بیمارستان و بسته شدن به تخت با دستبند، من را به پلیس امنیت تهران واقع در خیابان شریعتی، تقاطع خیابان معلم منتقل کردند. در تمامی این مدت اجازه‌ی تماس با خانواده و یا محل کارم را هم به من ندادند. به مدت سه روز بدون آب و غذا من را به همراه جمعی نزدیک به چهل نفر در زیرزمینی بسیار کوچک حبس کردند. آنجا به‌اندازه‌ای بود که همه مجبور بودیم ایستاده بخوابیم. شکنجه‌های جسمی، روحی، برهنه کردن جلوی سایر بازداشت‌شدگان، عدم موافقت برای رفتن به دست‌شویی و توهین‌هایی ازاین‌دست در آن چند روز همچنان ادامه داشت».

زابلی را بعد از چهار روز از ساختمان نیروی انتظامی در خیابان فروردین به سلول انفرادی زندان اوین منتقل کردند. او به مدت پنج روز را در انفرادی به سر برد و بعدازآن  به بند 240 زندان اوین منتقل شد. او در روز بیست و چهارم تیر 88 از زندان اوین آزاد شد. اتهامات مهدی زابلی هرگز توسط مقامات رسمی جمهوری اسلامی اعلام نشد. او درباره تنهایی یک روزنامه‌نگار و مطبوعاتی زندانی می‌گوید: «قبل از بازداشت، به‌عنوان عکاس – خبرنگار در مجموعه‌ی همشهری مشغول به کار بودم، اما تمامی وسایل عکاسی‌ام که معادل 12 میلیون تومان در آن سال ارزش داشت، توقیف شد. و مجموعه‌ی همشهري و نیز مطبوعات ایران هرگونه حمایتش را از من دریغ کردند». زابلی می‌گوید: «چندین نامه‌ی احضار به فواصل متعدد دریافت کردم. آزار و اذیت‌ها و تهدیدها تمامی نداشت. پس از ازدواج لبه تیز این تهدیدها به‌سوی همسرم هم نشانه می‌رفت، براي حفظ امنیت خانواده‌ام ناچار به ترك ایران شدم.» او ‌اکنون به همراه همسرش در مالزی زندگی می‌کند.

--------------------------------------------------------

در طول چهار سال گذشته، روزنامه نگاران و وبلاگ نویسان از مهم ترین قربانیان آزادی بیان در ایران بوده اند. احکام قضایی ناعادلانه و غیرشفاف علیه آنها صادر شده و حکومت سعی کرده امکان و امنیت کاری آنها را به حداقل برساند. ایران وایر در مجموعه ای مفصل می کوشد با روایت سرنوشت اهل رسانه که در طول چهار سال گذشته گرفتار آزارهای قضایی و امنیتی حکومت ایران شده اند، پرونده ای برای ثبت در حافظه تاریخی رسانه ها و سیاست فراهم آورد.

این پرونده در دو بخش انگلیسی و فارسی منتشر می شود. ما در حال تکمیل کردن اطلاعات افراد هستیم. اطلاعاتی که در هر بخش منتشر می شود، اطلاعات نهایی و تایید شده ایران وایر محسوب می شوند ولی به منزله همه اطلاعات موجود نیستند. ممکن است شما به عنوان مخاطب و یا یکی از قربانیان سال های اخیر، اطلاعات بیشتری داشته باشید، می توانید در این مسیر ما را برای کامل کردن این مجموعه یاری کنید. در این زمینه اگر پیشنهادی برای بهتر شدن روند انتشار و یا افزایش دقت و جامعیت اطلاعات مربوط به هر یک از افرادی که از این پس در این مجموعه نامشان اعلام می شود، دارید، می توانید با این پست الکترونیک در تماس باشید: 

[email protected]

برنامه انتشار این مجموعه به صورت روزانه خواهد بود و ممکن است در هفته های آینده هر روز، دو روزنامه نگار یا وبلاگ نویس را معرفی کنیم. این مجموعه در نهایت در قالب مالتی مدیا نیز ارایه می شود و فایل پی دی اف آن به زبان های فارسی و انگیسی نیز در دسترس همه قرار گرفت

ایران وایر امیدوار است انتشار این مجموعه یک گام مقدماتی در مسیر تدوین و ثبت اسناد حقوق بشری مربوط به ایران باشد. امری که امروزه فعالان مدنی، سیاسی و حقوق بشری بیش از هر زمان دیگر به آن نیازمند هستند و باید در مسیرش بکوشند.