هنرمندان برزيل از حق تحصيل بهائى‌هاى ايران دفاع می‌کنند

تاریخ معاصر برزیل شاهد چندین کودتای نظامی و برآمدن حکومت‌های دیکتاتوری بوده است؛ حکومت‌هایی که به شکل‌های گوناگون، تبعیض در جامعه را در حق دگراندیشان و مردم کشور خود روا داشته اند. به همین دلیل، شمار زیادی از آن ها مساله تبعیض را به خوبی درک می‌کنند. هنرمندان این کشور حالا به کمپین «#جرم نیست» پیوسته اند تا از حق تحصیل بهائیان در ایران دفاع کنند.

کمپین«جرم‌ نیست»‪  یک حرکت جهانی است برای بازتاب نقض حقوق بشر در ایران با استفاده از زبان هنر. حق تحصیل از پایه‌ای ترین حقوق هر شهروندی به شمار می رود که از بهائیان ایران تنها به دلیل باورهای مذهبی‌ آن ها سلب شده است‪.

در این کمپین هنرمندان با نقاشی‌های دیواری خود تلاش می‌کنند تا این اقدام ضد حقوق بشری را با زبانی گیرا و متفاوت به گوش جهانیان برسانند‪.

«مازیار بهاری»، فیلم‌ساز و خبر‌نگار که به واسطه فعالیت‌های روزنامه‌نگاری ‌خود مدتی در ایران زندانی بوده، مبتکر این کمپین است‪.

او می گوید: «این کمپین یک راه ارتباطی قدیمی و جدید را در هم آمیخته است؛ نقاشی‌های خیابانی، چیزی شبیه طرح‌هایی که در غارها از دوران قدیم دیده می‌شوند و استفاده از رسانه‌های اجتماعی که پدیده ا‌ی امروزی هستند.»

سائوپائولو؛ حق دانستن و آموختن

«تادو فرناندس»(Tadeu Fernandes) هنرمند برزیلی نیز صدای اعتراض به تبعیض علیه بهائیان در ایران را نقاشی کرده است. او در «لوندرینا»، در غرب سائوپولو نقاشی بزرگی را با ترکیب صورت انسان و حیوانات کشیده است تا به صورتی انتزاعی از گفت وگوی میان آن ها سخن بگوید. در مرکز این   نقاشی، دختری جوان دیده می‌شود که به گفته تادو فرناندس، نمادی از دختران بهائی ایرانی است که به دنبال تحصیل هستند. او تاکید می کند: «تحصیل بخشی از یک جامعه مدرن است. هیچ‌کس نمی‌تواند حق دانستن و آموختن را از مردم بگیرد.»

تادو فرناندس خطاب به بهائیان ایران از آن ها می‌خواهد که مبارزه خود را ادامه دهند و تاکید دارد: «ما از برزیل برای شما پیام‌های مثبتی را ارسال می‌کنم و امیدوارم که این فعالیت‌ها به ایجاد یک تغییر و هم‎چنین چالشی برای دیکتاتوری محدود کننده حقوق بهائیان در ایران بیانجامد.»

سالوادور برای حق دختران بهائی

«ادر مونیز» (Eder Muniz) ‪ ، هنرمند دیگری است که با نقاشی دیواری خود در کنار دیگر هنرمندان به دفاع از حق تحصیل بهائیان در ایران برخاست. نقاشی دیواری او در سالوادور، پایتخت استان «باهیا» به روی دیوار نقش بسته است. او در نقاشی خود به صورتی انتزاعی، چهره انسان و حیوانات را کنار هم قرار داده است تا نمادی از گفت وگوی میان انسان و طبیعت باشد. ادر تاکید می کند: «این دختر به دنبال دانش است و این جا نمادی از جوانان بهائی در ایران خواهد بود که امکان دسترسی آن ها به تحصیل سلب شده است.»

ادر مونیز خطاب به بهائیان ایران گفته است: «من از شما می‌خواهم که امید خود را در این مبارزه حفظ کنید.»

او هم‎چنین امیدوار است که نقاشی دیواری خودش کمکی در به چالش کشیدن دیکتاتوری موجود در ایران که آزادی بهائیان را به شدت محدود کرده است، باشد‪.

امریکانا؛ حق تحصیل و مدارای مذهب

«لئوناردو سمَنیا دونانزن»(Leonardo Smania Donanzan) هم نقاشی دیواری دیگری را علیه بی‌عدالتی بر بهائیان ایران کشیده است

او در مصاحبه با «ایران‎وایر»، انگیزه خود برای پیوستن به کمپین «جرم نیست» را علاقه همیشگی خود به موضوع حقوق بشر عنوان می کند و می گوید: «من همیشه در مقابل نژادپرستی، بیگانه ستیزی یا هر نوع تعصب و جداسازی نژادی فعالیت کردم. موقعیت بهائیان ایران امروز مشابه بسیاری از اتفاقات مشابه تاریخی بوده است. بنابراین، برای من مبارزه با این ناعدالتی و تلاش برای رسیدن به عدالت در سراسر جهان، به ویژه در مقابل تعصب‌های نژادپرستانه و مذهبی اهمیت دارد.»

لئوناردو هم‎چنین از اولین واکنش خود بعد از شنیدن این که در ایران هم‎چنان افرادی به دلیل باورهای مذهبی خود از تحصیل دانشگاهی محروم هستند، گفت: «با وجود تمام بدی‌ها و قساوت‌های موجود در جهان، اما هم‎چنان باور این که در قرن بیست و یکم چنین اتفاقی می‌افتد، به صراحت غیرقابل باور است. این اتفاق زمانی پیچیده‌تر می‌شود که امروزه باورهای جمع‌گرا قدرت بیش تری از نگرش تفرقه افکن قدرت دارند. بعد از همه‌این ها باید گفت آیا عشق پایه تمام ادیان نیست؟ در این مورد، ما شاهد هستیم که این موضوع به تندترین شکل ممکن در حال وقوع است و در حالی که تحصیل یک حق جهانی به شمار می رود، دسترسی به آن برای بخشی از مردم سلب می‌شود. جدا از این، ما شاهد اذیت و آزار بهائیان و دستگیری‌های خود سرانه‌کسانی هستیم که در مقابل این بی‌عدالتی ایستادگی می‌کنند. باز هم تکرار می‌کنم، این سلب حق تحصیل واقعا تلخ و تاسف‌بار است.»

او هم‎چنین در مورد احساس خود پس از پایان کارش اضافه می کند: «این یک احساس وصف ناپذیر از مشارکت در کمپین است؛ رضایتی که فراتر از یک احساس شخصی است. خوش بختانه این نقاشی‌های دیواری، سخن گویان برزگی برای هدف کمپین هستند؛ نقاشی‌هایی که امروز به عنوان ابزار متحول برای مبارزه تبدیل شده اند و من خوشحالم که توانستم از آن استفاده کنم. من باور دارم که مازیار بهاری تصمیم درستی برای انتخاب این روش در راه مبارزه با بی‌عدالتی گرفته است. آزار و اذیت بهائیان در ایران مانند تمام اشکال تعصب و بی‌عدالتی در جهان از بین خواهد رفت.»

یکی از بهائیان ایرانی که پس از سال‌ها تحمل بی‌عدالتی مجبور به ترک کشور شد، حالا در برزیل مشغول به کار است. در اوایل انقلاب مرغ داری این خانواده تنها به دلیل باورهای دینی آن ها مصادره شد و در همان روزهای نخست انقلاب مشکلات بسیاری داشتند.

او در مورد سلب حق تحصیل خودش می‌گوید: «سال دوم دبیرستان بودم که بسیاری از بهائیان را حتی از مدارس اخراج کردند. سن من به حدی نرسیده بود که بتوانم عمیقا به این مساله فکر کنم اما به طور کلی در افکارم یک سری علامت سوال مانده بود؛ این که به چه دلیلی ما باید از مدرسه اخراج می‌شدیم؟ مگر ما چه کار کرده بودیم و مخصوصا که در خانواده ما همیشه تحصیل یک مساله بسیار مهم بود. بعد از اخراج من بود که همه به این فکر می‌کردیم تا فوری راه حلی برای این مشکل پیدا کنیم. آن موقع بود که من و خانواده‌ام به شهری نزدیک تهران مهاجرت کردیم و من شب‌ها برای شرکت در کلاس کنکور مجبور بودم به تهران بیایم. بعد از آن بود که قرار شد تنها برای دانشگاه "پیام نور" اقدام کنم.»

این بهائی که امروز مقیم برزیل است، در مورد این نقاشی‌های دیواری و تلاش‌های جهانی در حمایت از حق تحصیل بهائیان ایران گفت: «تمام این فعالیت‌ها و این همراهی و هم‎دردی جهانی، باعث شده که من دوباره حس خوب انسانیت را احساس می کنم. در همین موقعیت است که شعر زیبای سعدی، "بنی آدم اعضای یک پیکرند" معنی پیدا می‌کند. این نقاشی‌های دیواری نشان می‌دهند که بنی‌آدم همواره در حال پیشرفت است و نسل‌های جدید حالا در گوشه‌ گوشه دنیا نسبت به هیچ بی‌عدالتی سکوت نخواهند کرد. این مسیر به همه ما اطمینان می‌دهد که دنیا در مسیر خوبی قرار گرفته است؛ مسیری که در انتهای آن هیچ موجودی در رنجِ بی‌عدالتی نخواهد بود.»

او در واکنش به نقاشی‌های دیواری که در برزیل کشیده شده است، گفت: «تمام این آثار در کنار دیگر فعالیت‌ها، از جمله فیلم‌ها، نقاشی‌ها و حتی سخنرانی‌ها، بسیاری از ما بهائیان را احساساتی و البته امیدوار می‌کند. امیدوار به روزی که از میان تمام این روزهای سخت، فرصتی فراهم خواهد آمد که همه ما بتوانیم به نوع بشر خدمت کنیم. روزی خواهد رسید که ما تمام این فعالیت‌های انسان‌دوستانه را پاسخ خواهیم داد.»

در شهرهای دیگر نیز هنرمندان دست به ابتکارهای متفاوتی زده‌اند تا یک صدا را به شهروندان برزیلی و تمام مخاطبان خود برسانند. تمام این اقدامات برای دفاع از حق تحصیل بهائیان در ایران و اعتراض به بی‌عدالتی‌هایی است که بر علیه آن ها اعمال می‌شود‪.