خانم‌های خبرنگار با روسری‌های رنگی بیایند

ما دلقک شما نیستیم! 

ساناز کلانتری / شهروند خبرنگار/تهران 

روزهای جمعه برای هیچ خبرنگار ایرانی معنی تعطیلی و استراحت ندارد. چه خبرنگار سایت ها و روزنامه ها باشید و چه گزارش‌گر شبکه های رادیو و تلویزیون ایران، روزهای جمعه باید برای اخبار روز به دفتر کارتان بروید.

اما وقتی قرار باشد اولین تماس صبح روز جمعه یک خبرنگار خانم ایرانی با شماره تلفنی چهاررقمی که از وزارت ورزش روی تلفن همراهش افتاده آغاز شود، آن روز حتما روز عجیبی خواهد بود. یک صدای محکم با لحنی مدعی و کوبنده که به شما به عنوان یک «خانم خبرنگار» دستور جدیدی می دهد: «امروز باید به ورزشگاه 12 هزارنفری بروید. آی دی کارت هم لازم نیست. جلوی در هماهنگی شده. حتما باید بروید. سوال هم نپرسید...»

خبرگزاری «ایسنا» اولین رسانه و خبرگزاری داخلی بود که خبر اصرار و دستور حراست وزارت ورزش برای حضور خانم های خبرنگار در ورزشگاه را بازتاب داد. ایسنا که چندی قبل و با فشار وزیر ورزش در جلسه هیات دولت به وزیر علوم و تحقیقات، دبیر سرویس ورزشی خود را تغییر داد تا خبرگزاری را هم‎سو با منویات وزارت ورزش کند، این بار کمی تندروی کرد و در حالی که تمامی رسانه ها در رابطه با تماس وزارت ورزش سکوت کرده بودند، چنین نوشت: «"ابیو ازودو"، مدیر رویدادهای بین المللی "FIVB" به ایران سفر کرده تا بر شیوه توزیع برابر بلیت بین تماشاگران مرد و زن در مسابقه والیبال ایران و روسیه در لیگ جهانی والیبال نظارت داشته باشد. این در حالی است که در چهار بازی قبلی ایران در لیگ جهانی والیبال، تماشاگران و خبرنگاران خانم ایرانی اجازه حضور در مسابقات را نداشته اند.»

البته ایسنا با زیرکی خاصی توپ را از زمین وزارت ورزش بیرون آورد و به زمین فدراسیون والیبال انداخت و مدعی شد که این دستور از سوی فدراسیون والیبال صادر شده و در گزارش خود نوشت: «البته با توجه به حضور ناظر فدراسیون جهانی در تهران، گفته می شود فدراسیون والیبال ایران از چند خبرنگار خانم دعوت کرده تا مسابقه ایران - روسیه را از نزدیک تماشا کنند.»

اما چه کسی نمی داند که اجازه ورود هر خبرنگاری به تمامی ورزشگاه های ایران را فقط وزارت ورزش با صدور کارت های پوشش خبری خود می دهد نه هیچ فدراسیونی! این دقیقا یکی از موارد مناقشه تمام سال های اخیر سازمان لیگ و فدراسیون فوتبال ایران با وزارت ورزش بوده است.

اما اعضای حراست وزارت ورزش انتظار برخورد متفاوت خبرنگاران زن ایرانی را نداشتند. یکی از گزارش‎گران رادیو با لحنی صریح به آن ها این گونه جواب داده است: «من دلقک و مترسک شما نیستم که هر وقت بخواهید آی دی کارت مرا باطل کنید و هر وقت بخواهید ما را به ورزشگاه ببرید!»

خبرنگار دیگری از یک روزنامه ورزشی هم در جواب نماینده حراست وزارت ورزش گفته است: «فدراسیون والیبال به اندازه کافی نیروهای خدمات دارد. از همان هایی که بازی های قبل کنار زمین به عنوان آنالیزور استفاده می کردند، به عنوان خبرنگار ببرید!»

خبرنگار یک خبرگزاری هم خیلی مودبانه عذرخواهی کرده و گفته است که برای حضور در ورزشگاه اصلا وقت ندارد!

اما تهدید وزارت ورزش هم در نوع خود جالب بوده است؛ چند ساعتی بعد از نمایش بی میلی خبرنگاران زن ایرانی که می دانستند قرار است از آن ها مقابل دیدگان فابیو ازودو استفاده ابزاری شود، وزارت ورزش با این تهدید به سراغ دبیران و سردبیران روزنامه ها و خبرگزاری ها رفته که اگر خانم های خبرنگاری که با آن ها تماس گرفته شده به ورزشگاه نروند، سال آینده کارت خبرنگاری آن ها تمدید نخواهد شد. یعنی خانم های خبرنگار امروز دو راه دارند؛ یا بازی را کنار فابیو ازودو تماشا کنند و برای او دست تکان دهند و یا به صورت کلی قید کارت های پوشش خبری وزارت ورزش را بزنند.

درخواست وزارت ورزش در عین حال واقعا حیرت انگیز بود؛ آن ها به خبرنگارها تاکید کرده بودند باید همراه خود روسری های زنگی (ترجیحا قرمز رنگ) بیاورند و در ورزشگاه با روسری های رنگی (نه مقنعه و چادر) بنشینند.

همین خواسته ها بود که باعث واکنش های تندتر گروهی از خبرنگاران خانم حاضر در ایران شد؛ دخترانی که معتقدند نمی توان از آن ها حتی با پوشش ظاهری شان به چشم ابزار مقابل نماینده فدراسیون جهانی نگاه کرد!

حالا چرا وزارت ورزش و فدراسیون والیبال که می دانند حضور فابیو ازودو به عنوان مدیر رویدادهای بین المللی FIVB یک اتفاق ساده نیست، تا این حد روی حضور خبرنگاران ایرانی حساس شده اند؟

فدراسیون والیبال از روز چهارشنبه با خبر شده بود که فابیو ازودو به احتمال قوی در پیش و پس از مسابقه والیبال ایران و روسیه، با خانم هایی که به عنوان تماشاگر و همین طور با بانوانی که در جایگاه خبرنگاران می نشینند، گفت و گو خواهد کرد. تلاش فدراسیون والیبال و وزارت ورزش برای انتخاب خانم هایی که تاحدودی مسلط به زبان انگلیسی باشند و البته فضای رسانه ای ایران را هم بشناسند، به همین دلیل بود.

وزارت ورزش می دانست که این بار نمی تواند از نیروهای امنیتی که وزارت کشور به عنوان تماشاگر و ناظر بازی در اختیارش گذاشته، در جایگاه خبرنگاران ورزشگاه آزادی استفاده کند. پس با این پیش فرض که خانم های خبرنگار با دل و جان پیشنهاد حضور در ورزشگاه را قبول خواهند کرد، سراغ لیست 10 نفره ای رفتند که روابط عمومی فدراسیون والیبال تهیه کرده بود. خیلی زود اما وزارت ورزش فهمید که برای حضور این خانم ها در استادیوم آزادی باید از اهرم فشار (صدور مهم‎ترین کارت خبرنگاری داخلی خبرنگاران ورزشی) استفاده کند.

----------

پیش‎ترها، متولدان دهه های 50 و 60 در ایران مقواهایی را به دیوار مدرسه می دیدند که «برنامه کلاسی» نام داشت. هر روز هفته بخش بخش شده بود و در هر بخش نام درس مشخصی قرار داشت. اما مقابل روز جمعه نوشته بودند: «جمعه ها، همه در نماز جمعه!»

حالا انگار در برنامه هفتگی خبرنگاران ورزشی باید روز جمعه، یک برنامه جدید هم نوشته شود؛ جمعه ها، هرجا که حراست گفت! در ورزشگاه، در دفتر کار و شاید هفته های بعد در خانه!