پلی استیشن در زندان

بازی هایی که شرکت کونامی یا الکترونیک آرتز در سبک اکشن و ریتمیک برای پلی استیشن ها طراحی کرده اند، در زندان طرفداران پر و پاقرصی دارد. این خبر را یک زندانی ساکن اوین به من می دهد.

سوژه ام تفریحات زندانیان بود، شنیده بودم برخی از زندانیان با تلاش و لابی با رئیس یا سایر مسئولان زندان، مجوز ورود یک دستگاه پلی استیشن را دریافت کرده اند و با این دستگاه، یا خودشان اوقات خوشی را می گذرانند یا اینکه آن را تبدیل به یک وسیله درآمدزا کرده و برای ساعت های محدودی، به سایر زندانیان بند، اجاره می دهند.  

به طور طبیعی برای زندانی هایی که از بی حوصلگی و کرختی، گاهی به مرز جنون و فلج شدن می رسند، داشتن یک پلی استیشن و بازی های جذاب آن به همراه تلویزیون هایی که مجهز به «یو.اس. بی» و دستگاه «دی.وی.دی پلیر» یا «پلی استیشن» هستند، مثل معجزه آب در یک کویر به نظر می رسد.

«رضا»، زندانی ساکن بند هفت زندان اوین می گوید با خوشرفتاری و انجام کارهای خدماتی توانسته با رئیس زندان لابی و ارتباط بگیرد و از رئیس زندان مجوز خرید یک دستگاه پلی استیشن دو را دریافت کرده: «راستش همه زندانی ها این شانس را ندارند. یعنی در این مورد به راحتی کاری انجام نمی شود. اما شانس با من یار بود و توانستم نامه درخواست وارد کردن یک دستگاه پلی استیشن به داخل زندان را به امضای رییس برسانم. الان خیلی ها در زندان دنبال چنین ابزارهای مفرحی می گردند تا آن را بخرند. الان هم دارم وقتم را به خوشی و تفریح می گذرانم و کمی از آن حال و هوای داخل زندان بیرون آمده ام و از میزان فشارها، کم شده است.»

«مصطفی» از بند زندانیان سیاسی تاکید می کند که هرگز چنین الطافی شامل زندانیان سیاسی نخواهد شد: «مجوز چنین کاری برای امثال ما هیچ وقت صادر نمی شود. ما ساکنین بند زندانیان عقیدتی و سیاسی؛ همچون سایر امکاناتی که از طرف مدیریت زندان برایمان ممنوع شده و درموردشان در محرومیت به سر می بریم، از وارد کردن پلی استیشن نیز به کلی معذوریم.»

از مصطفی می پرسم چرا در مورد تبعیض هایی از این دست، اعتراض نمی کنند و او به مسائل دیگری اشاره می کند که برای ساکنان بند سیاسی – عقیدتی، اولویت و اهمیت بیشتری دارد:‌ «طبعا اینطور نیست که این تبعیض ها را ببینیم و اعتراض هم نکنیم، اما آنقدر مسائل مهم تری برای ساکنین این بند وجود دارند که فرصت اعتراض برای چنین امکاناتی فراهم نمی شود. ما از امکانات بسیار معمولی که سایر زندانی ها به سادگی از آن برخوردارند، به کلی محرومیم. حتی برای یک تماس تلفنی ساده مرارت می کشیم، در شرایطی که به خاطر کشیدن فنس ها و دیوارهای پیش ساخته روبروی پنجره ها از کمبود هوا رنج می بریم و به علت نصب دستگاه پارازیت انداز و ارسال پارازیت ها، آنهم مستقیما از سقف محل سکونتمان، حتی امنیت بهداشتی و جانی هم نداریم، طبعا اعتراض کردن به اینجور مسایل از اولویت های ما خارج می شوند.»

از مصطفی می پرسم یعنی هیچ دستگاه پلی استیشنی دربند سیاسی وجود ندارد؟: «یکی از جوانان بند چند سال پیش توانست مجوز خرید این دستگاه را بگیرد و سفارش خرید را به فروشگاه زندان بدهد. گاهی ممکن است ما هم بازی کنیم ولی این نوع تفریحات، عمومیت ندارد و میزان محرومیت ما نسبت به بندهای عادی قابل قیاس نیست. البته برخی از متهمان محکوم به «جاسوسی» توانسته اند مجوز استفاده از پلی استیشن را دریافت کنند. متهمان محکوم به جاسوسی غالبا در بندهای عادی محبوسند، نه در بند زندانیان عقیدتی و امنیتی.»
یک زندانی ساکن زندان اوین می گوید: «پیش از آنکه بند 350 را به زندانیان عقیدتی و سیاسی اختصاص بدهند ما یک کلوب در این بند راه اندازی کرده بودیم و دو یا سه دستگاه پلی استینش برای استفاده زندانی ها در این کلوپ وجود داشت. گاهی هم صاحبان پلی استیشن ها، آن را به سایر زندانی ها به طور ساعتی اجاره می دادند و بهره مالی هم می بردند. این رویه به زمانی مربوط می شد که اکثر ساکنین این بند را محکومان عادی تشکیل می دادند و بعد از ورود تعداد بیشتری از زندانیان سیاسی، خصوص در سال های پس از 1388؛ محرومیت ها هم زیادتر شدند و اتاق کلوب هم تبدیل به اتاق خیاطی و اتو شد.»

یکی از زندانیانی که توانسته مجوز ورود دستگاه پلی استیشن را دریافت کند، می گوید به شدت به بازی با این دستگاه معتاد شده و ترک آن به مراتب، برایش سخت تر از ترک مواد مخدر است: «من آنقدر بازی می کردم که چشم هایم از خستگی، قرمز و متورم می شدند. البته زیاده روی ها مربوط به روزهای اولم بود و بعد از اینکه چندی گذشت، دلزده شدم و الان هم دستگاهم را به دوستانم امانت می دهم. ماشین بازی، عملیات با اسلحه و فوتبال از پرطرفدارترین بازی ها پلی استیشن هستند.»