شهرام جزایری و رضا رشیدپور، دکور بازی تازه یک مفسد

شهرام جزایری به تازگی میهمان برنامه دید در شب بود، با اجرای ضعیف رضا رشیدپور. رشیدپور اوج اشتباهش در مصاحبه را در دو دقیقه حضور ایلیا، فرزند شهرام جزایری نشان داد که سوال های بی ربط پرسید، خودش هم پشیمان شد ولی دیر شده بود.

اما شهرام جزایری هم در این مصاحبه چند صورتک داشت. او نخست صورتک قربانی را به چهره زد. مقصر را هم رسانه ها اعلام کرد. مجری را مسخره می کرد که مسائل اقتصادی را نمی داند، حد و حدود مصاحبه را تعیین می کرد و می خواست همین حد و حدود را برای رسانه ها تعیین کند. جرم رسانه ها این بوده که فساد را افشا کرده اند.

شهرام جزایری وقتی با عکس الیاس محمودی، قاضی و رئیس حفاظت اطلاعات قوه قضائیه دوران هاشمی شاهرودی برخورد کرد، در مقام یک قربانی برای الیاس محمودی ابراز تاسف کرد، در مقابل عکس هاشمی شاهرودی هم سکوت کرد. الیاس محمودی هم یک مفسد بود که در پرونده فساد محمدرضا رحیمی نامش به عنوان شریک شنیده شد. او البته حاشیه امنیت دارد و الان وکیل است. شهرام جزایری در جنگ مفسدان بازنده شد ولی قربانی نبود.

صورتک دوم شهرام جزایری یک نابغه بود، نابغه ای که حاضر است با بیل گیتس مناظره کند و به او درس پس بدهد. یک نابغه مغرور که اصلا خودش را بیل گیتس می داند. قبلا از این هم 5 وزیر دولت را به مناظره دعوت کرده بود، در برنامه حرفش را پس گرفت و گفت جو گیر شده بود و رسانه ها به زور با او مصاحبه کردند و وزرا را به مصاحبه دعوت کرده است.

صورتک سوم شهرام جزایری، یک طلبکار بود، یک کارشناس طلبکار، گویی که راه نجات ایران را می داند و تحلیل گر کلان است. عوام درباره مسائل اقتصادی چیزی نمی دانند و ابهام عوام ناشی از نادانی آنهاست.

صورتک چهارم، تصویر یک خیر بود. این صورتک نبود البته. به شاهدت زندانیان او روحیه خیرخواهانه ای داشته و کمک های زیادی به دیگران کرده ولی او می خواست این وجه کارهایش، نقاب همه زندگی اش باشد، یک امر غیرممکن.

صورتک پنجم اما قانون مداری بود. مدام مجری را به چالش می کشید که چرا به رای دستگاه قضایی احترام نمی گذارد. وقتی مجری به او یادآوری می کرد با رای همین دستگاه قضایی 13 سال در زندان بوده است، عصبی می شد، سرش را می خاراند و رویش را از دوربین بر می گرداند. دقیقا تصویر واقعی شهرام جزایری همین جا نشان داده می شد. او وقتی درباره رشوه ها هم حرف زده شد، همین رفتار را داشت. وقتی درباره اینکه چرا فردی با این همه قانون مداری از زندان فرار می کند نیز حرف به میان آمد، همین رفتار را داشت. شاید چون با تصویر واقعی خودش روبرو می شد، اینگونه عصبی می شد؟

مصاحبه شهرام جزایری نمونه عالی وقاحت یک مفسد اقتصادی بود. او اسناد افتخارش را در یک سیستم فاسد گرفته، در همان سیستم فاسد رشد کرده و در جنگ فاسد، بازنده شده است.

چندی پیش در گوگل پلاس درباره وضعیت جامعه این روزهای ما با اشاره به مصاحبه سحر قریشی و رضا رشیدپور خواندم بعضی ها «ابتذال و بلاهت را به راحتی بیان می‌کنند.» جزایری نمونه دقیق این راحتی بود.

شهرام جزایری قبل از برنامه درباره مجری اینطوری فکر کرده بود: «رشیدپور یک بچه پر رو است که خیلی گرد و خاک می کند و شاخ مصاحبه شونده را می شکند.» (نقل به مضمون) شهرام جزایری آمده بود شاخ رشیدپور را بشکند، حس رضایت هم داشت که او را مجبور کرده عقب نشینی کند، تنهایی توانسته رشیدپور را استرسی کند، مغرض و ناشی نشان دهد و بازی را ببرد. او تا حدودی موفق شد، حداقل موفق شد روند مصاحبه را منحرف کند، منتها این یک شگرد مفسدان اقتصادی است.

روزگاری که پرونده اش رسیدگی می شد، خیلی از دفاتر شهرام جزایری می گفتند، دفترش در دوبی. مهم ترین وجه دفاتر شهرام جزایری دکوراسیون بود. او دکورباز حرفه ای بود، دکورِ خوب می تواند به راحتی ذهن مخاطب را منحرف می کند. شهرام جزایری خیلی خوب این را می داند، او دکور تازه ای چیده است: نابغه ی مظلومِ دلسوزِ خیر.