مسعود سلطانی فر ؛ ورود با سه سال تاخیر

رای ها را می شمارند. 193 نماینده به «مسعود سلطانی فر» رای موافق داده اند. این میزان آرا، او را مقابل 72 مخالف و 9 ممتنع پیروز کرده است. در جلسه دیروز، نه موافقت های نمایندگان رنگی از جنس جوان یا ورزش داشت نه مخالفت های آنان.

یکی از مخالفان نشستن «سلطانی فر» بر صندلی وزارت، «محمود شکری» نماینده مردم تالش بود. جملاتش را با فتنه آغاز کرد، با فتنه هم به پایان برد. «محمد جواد ابطحی» نماینده خمینی شهر بجز اشاره به «پله» اسطوره فوتبال برزیل که بیش از یک دهه قبل وزیر ورزش برزیل شد و بعد هم رفت، تمام بحث را روی فتنه گذاشت. گویا دیگر محوریتی نبود. «پروانه سلحشوری»، نماینده موافق هم به خال زد و گفت: « یکی از دوستان بنده به من گفت به خاطر خدمات آقای سلطانی‌فر در استانداری گیلان نذر کرده‌ام به هر زیارتی که می‌روم دو رکعت نماز برای ایشان بخوانم، آیا این برای شما(نمایندگان) کافی نیست؟»

همین کفایت می کند. برای مهجور ماندن ورزش در ایران. در نقد «سلطانی فر» برای ورود به اتاق وزارت ورزش، از سیلاب مازندران فکت آمد، نه از کسری سابقه مدیریتی اش در ورزش. در موافقت با او هم کسی حتی اشاره ای به روابط حسنه و تعامل طولانی اش با مدیران ورزشی با سابقه در فدراسیون ها یا کمیته المپیک نکرد.

سه سال ورزش ایران، چوب نفوذی خوانده شدن «محمود گودرزی» در بدنه دولت را خورد. «حسن روحانی» در جلسات هیئت دولت، اجازه کمترین سخنوری و طرح ایراد و سخن به وزیر ورزش خود را نمی داد. وقتی می خواست از کاروان ایران در بازی های آسیایی استقبال کند، تمامی امور را به «اسحاق جهانگیری» معاون اول خود سپرد. مجلس اما در روز رای گیری «سلطانی فر» حتی لحظه ای به اصل رابطه دو سویه وزارت ورزش و دولت اشاره ای نکرد.

شاید «ورزش» و «جوانان»، این دو اسم در هم ادغام شده برای مجلس ایران به همان اندازه بی اصالت و سخیف باشد که برای دولت کم اهمیت است. پس وقتی «شهاب نادری» در زمان مخالفت با «مسعود سلطانی فر» برای حضور در وزارت ورزش، خطاب به رئیس جمهور می گوید: «تغییر سه وزیر غیر اقتصادی با چه ادبیاتی قابل توجیه است و آقای روحانی باید در مسائل اقتصادی ورود پیدا می کردید.» می توان متوجه شد که وزارت ورزش، بهانه ای برای سخنوری یک منتقد از مجلس علیه دولت شده. مبحث اقتصادی در زمان مخالفت با وزیر پیشنهادی چه تناسبی با وقتی که از رئیس مجلس گرفته شده بود داشت؟

«مسعود سلطانی فر» در دفاع، خود را با این رزومه معرفی کرد: «بیش از سه ده مدیریت در ۶ استان، ۱۲ سال استاندار، ۶ سال معاون استاندار، دو سال قائم مقام سازمان تربیت و همچنین مدیریت کوتاه مدت در شورای شهر و همچنین سه سال ریاست سازمان میراث فرهنگی بودم.»

آقای وزیر بخشی از کارنامه اش را در زمان سخنرانی بلعید. مثلا نگفت که دو سال معاونت مالی و اداری سازمان تربیت بدنی را هم در دست داشته و رئیس بخش ورزش نهاد تبلیغاتی «حسن روحانی» پیش از انتخابات بوده. اما در ادامه، او هم راه نمایندگان را رفت. خودش را از آن چه فتنه خوانده می شد مبرا دانست و در لحظاتی وعده هایی دور از ذهن داد. مثلا چنین گفت: «حضور قدرتمند در میادین و به خصوص بازی های آسیایی ۲۰۱۸، جام جهانی ۲۰۱۸ و المپیک توکیو هدف و برنامه من است.» حضور شش ماهه او چگونه می تواند ضامن موفقیت در سه آوردگاه برای دو و چهار سال آینده باشد؟

«مسعود سلطانی فر» ابتدا «حسن روحانی» را رئیس جمهور آینده و بعد خودش را وزیر ورزش آتی در دولت روحانی می داند. دومی قابل پیش بینی هم هست. چه پیش و چه پس از انتخابات، نزدیک ترین و شاید تنهاترین گزینه ورزشی به «حسن روحانی» بود اما شاید بد نبود به آن جلسه خصوصی اش با سه رئیس فدراسیون ورزشی هم اشاره می کرد. سه سال قبل، وقتی اول بار به عنوان گزینه روحانی به مجلس رفت (و البته رای اعتماد نگرفت) با «علی کفاشیان» رئیس فدراسیون فوتبال، «محمدرضا داورزنی» رئیس فدراسیون والیبال و همین طور «محمود مشحون» رئیس بازنشسته فدراسیون بسکتبال دیدار خصوصی داشت. حرف ها را شنید، وعده هایی هم داد.

اگر مسعود سلطانی فر سه سال قبل وزیر ورزش می شد، مسلما فدراسیون فوتبال راهی دیگر می رفت. رابطه صمیمانه «علی کفاشیان» رئیس وقت فدراسیون فوتبال با «مسعود سلطانی فر» به همکاری مشترک این دو در سازمان وقت تربیت بدنی در زمان ریاست «مصطفی هاشمی طبا» برمی گردد. هر دو از مدیران امین «هاشمی طبا» بودند. سه سال قبل، وقتی «محمود سلطانی فر» اول بار به عنوان وزیر پیشنهادی دولت معرفی شد، «علی کفاشیان» او را اصلح ترین انتخاب ممکن دانست. بعدها هرگز در قبال «صالحی امیری»، «نصرالله سجادی» و «محمود گودرزی» به عنوان گزینه های دولت برای وزارت ورزش، موضع گیری نکرد.

اگر سلطانی فر سه سال قبل وزیر ورزش می شد، نه فدراسیون در قبال «کارلوس کی روش» در موضع ضعف و جنگ با وزارت می رفت و نه «کفاشیان» جای خودش را به «مهدی تاج» می داد. «محمود گودرزی» فضایی نظامی در ورزش می خواست. همان طور که سال 92 در اجلاس سالیانه بسیج کشور گفت: «بسیج، سپاه و مجلس به مقوله فدراسیون خودمختار (فوتبال) ورود کنند.»

یکی دیگر از حامیان قدیمی «سلطانی فر» را می توان «محمدرضا داورزنی» رئیس فدراسیون والیبال ایران دانست. سه سال قبل و یک شب قبل از ورود «سلطانی فر» به مجلس در روز رای اعتماد، رئیس فدراسیون والیبال درحال رایزنی با نمایندگان برای کسب رای مثبت وزیر پیشنهادی بود. او سه سال بعد و درحالی که باز هم سلطانی فر کاندیدای وزارت ورزش شد به «خبرآنلاین» گفت: «سلطانی فر وزیر شود، انگار من وزیر شده ام.»

در فاصله ای قریب به 6 ماه به انتخابات ریاست جمهوری، حالا «مسعود سلطانی فر» وزیر ورزش دولتی می شود که نشان داده «ورزش» برایش اولویت نیست. جلوی خصوصی سازی در باشگاه های دولتی را گرفت، در اساسنامه فدراسیون ها دخل و تصرف کرد و البته نهاد مورد تائید مجامع بین المللی مانند کمیته ملی المپیک را تا سرحد امکان از قدرت دور ساخت.

وزیری که میان شعارهای اقتصادی، نفی ها و نهی های سیاسی و دعاوی میان مخالفان و موافقان دولت و مجلس با کنایه هایی مانند «فتنه» و «سیلاب» و «نماز نذری» بر سر کار می آید، قرار است دقیقا چه دردی از دردهای بی درمان ورزش ایران را درمان کند؟ انگار «مسعود سلطانی فر» برای پاره ای جابجایی ها آمده. از اتاق های معاونت وزارت تا فدراسیون ها و کمیته ملی المپیک. دیر آمدن او، شاید نوش دارو پس از مرگ سهراب هم نباشد.